Kop der veur Groningen!

We beleven een prachtseizoen. We hebben tot nu toe prachtige wedstrijden mogen aanschouwen. Het begon al op de eerste speeldag, tegen Ajax, 2-2 in de eigen Euroborg, Het bleek het begin van een prachtig seizoen, een seizoen dat hopelijk onvergetelijk wordt. Sinds die dag, sinds die 8 augustus 2010 weet elke tegenstander weer wat ze te wachten staat en komen ze met vrees naar de Euroborg. Wij als seizoenskaarthouders zijn dubbel en dwars terugbetaald met prachtig aanvallend voetbal, prima positiespel, mooie goals en geweldige resultaten.

In de eigen Euroborg is Groningen vrijwel tegen elk team dominant. Maar op het moment dat mijn club de geliefde Euroborg verlaat voor een uitwedstrijd zijn de resultaten simpelweg om van te huilen. Even ter vergelijking: Thuis werden liefst 31 punten behaald tegenover een schrale dertien behaalde punten in uitwedstrijden. Maar hoe is dit grote verschil te verklaren? Hoe kan het voorkomen dat het verschil tussen uit en thuis zó groot is?

Thuis is, zoal gezegd, Groningen vrijwel oppermachtig. Het aanvallende voetbal brengt op ieders gezicht een grote glimlach. Met de steun van de fans is Groningen bijna onverslaanbaar. Groningen dwingt de tegenstander tot louter verdedigen. De zijkanten worden optimaal benut, vooral de linkerkant met Dusan Tadic en Fredrik Stenman vormt een prachtige tandem. Het 4-3-3 systeem werpt overduidelijk zijn vruchten af. Er zijn wedstrijden dat onze backs bijna meer in de zestien meter van de tegenstander te vinden zijn, dan in de eigen zestien meter: Aanvallend voetbal voor gevorderden…

Op vreemde bodem is dit tot mijn grote spijt, compleet anders. Groningen is geen schim van wat het is in de eigen Euroborg. Groningen kan niet imponeren, Groningen kan zelden winnen… ‘Ontgoochelde’ spelers kunnen hier geen verklaring voor geven, zij weten niet hoe het toch mogelijk is dat het spel telkens weer ondermaats is. Mijn eigen waarneming is dat Groningen op vreemde bodem geen 4-3-3 speelt. Het systeem wat thuis altijd resultaat oplevert, wordt in uitwedstrijden verwaarloost. Dat heeft in mijn ogen puur te maken met lef. Op het moment dat Groningen een voet op vreemde bodem zet, is de durf en het lef in het spel verdwenen en worden de verdedigende stellingen ingenomen. Het dominante 4-3-3 systeem wordt vervangen door een laffe, inspiratieloze versie van het 4-5-1 systeem.
Die 1 van 4-5-1 geeft het probleem al aan. Hij moet het in z’n eentje gaan doen. ‘Hij’ is dan wel niet de minste, maar hij kan het niet alleen. Tim Matavz staat in uitwedstrijden vrijwel altijd op een eiland. In z’n eentje tegenover vier verdedigers. Tadic en Thomas Enevoldsen kruipen terug, vergeten bijna dat zij aanvallers zijn, en zijn veel te weinig op de helft van de tegenstander te vinden. Stenman, de back die in thuiswedstrijden bijna meer op de helft van de tegenstander speelt dan op de eigen helft, komt zeer zelden mee naar voren. En juist dat is in thuiswedstrijden het wapen van FC Groningen. Het vergt veel lef om op deze manier te spelen, maar juist op die manier, dwing je de aanvallers van de tegenpartij tot meeverdedigen. Het klinkt heel logisch en dat is het ook: Aanvallers die moeten meeverdedigen, kunnen niet aanvallen. En dit is hoe Groningen clubs thuis een voor een op de knieën heeft gekregen.

Waarom spelen we uit dan niet op deze manier? Zoals ik eerder al aangaf heeft dit allemaal te maken met lef. Men durft niet aanvallend te spelen, men durft geen risico’s te nemen. Stenman durft niet mee op te komen. We zijn veel te bang. Maar waarvoor eigenlijk? Waarvoor zijn wij bang? Als je aanvallend zo sterk bent, waarom ben je dan bang om aan te vallen? Aanvallen is wat Groningen het beste kan, maar dan moet je wel het lef hebben, en het risico durven nemen. En dat is waar het aan ontbreekt in uitwedstrijden. Het is niet aan mij om dat op te lossen, dat is aan Pieter Huistra.

Er is nog tijd, er is nog tijd om dit te verbeteren. Het zal niet makkelijk worden. Er moeten nog vier hele zware uitwedstrijden gespeeld worden tegen FC Utrecht, NAC Breda , Ajax en ADO Den Haag. Verder is er nog de uitwedstrijd tegen Vitesse. Ik noem deze niet bij de ‘hele zware’. Maar Groningen heeft al bewezen ook relatief minder zware uitwedstrijden dik te kunnen verliezen, ook dit gaat een hele zware worden dus. Zoals eerder gezegd is dit aan Huistra om op te lossen. En ik heb vertrouwen in hem. Ik weet dat hij het kan, maar durft hij het ook? Dat is de vraag, en dat moet komende weken blijken. Als al deze uitwedstrijden verloren worden is het praktisch onmogelijk de vierde plek vast te houden, en dat zou een grote smet zijn op een prachtseizoen. Niet omdat een vijfde of zesde plek geen goed resultaat is voor FC Groningen. Maar puur en alleen omdat ik weet dat we het in ons hebben vierde te worden, we durven het alleen niet te laten zien…Kop der veur Groningen!