Totale anarchie aan de top van de Olympus

Het is weer eind november, en het fijne daarvan is dat dit een aantal zekerheden met zich meebrengt. Er is gezeik met de NS, de Nederlandse media zijn in rep en roer over de dramatische prestaties van Ajax, er worden krampachtig goede voornemens gemaakt. Ook staat de Albert Heijn weer bomvol met mannen die hun gang langs de spaghetti en de pindakaas pseudo-dichtend makend en zich zuchtend afvragen wie bedacht heeft dat het ‘gezellig’ is om ‘het’ samen te vieren en welke idioot het leuk vond om hem aan zijn schoonmoeder te koppelen.

En het moment dat Peter Timofeeff door Hollandse huiskamers lagere kwikken aankondigt en de Elfstedenkoorts langzamerhand hysterische vormen aanneemt, biedt normaliter nóg een zekerheid: het aantal kandidaten voor de eindoverwinning in de Engelse Premier League is op dat moment vaak gereduceerd tot twee, drie of vier. Zo niet dit jaar. Alles is anders. Degradatiekandidaten en promovendi verslaan de grote Engelse clubs in eigen stadion, alles is mogelijk. En voor iemand die pretendeert verstand te hebben van het Engelse voetbal is dat soms best lastig. Tientallen keren moet mij al gevraagd zijn op wie we moeten letten. Vóór het seizoen was ik klip en klaar, was Unibet klip en klaar. Chelsea en Carlo Ancelotti waren, ondanks het verlies van Michael Ballack en Joe Cole, overduidelijk favoriet om hun landstitel te prolongeren.

Zo leek het ook te gaan worden in de eerste wedstrijden. De bewoners van Stamford Bridge toonden in de eerste weken van hun seizoen indrukwekkende vorm en resultaten. Nu zijn we diep in november aanbeland. Chelsea mist een aantal sleutelspelers en heeft uit de laatste vier wedstrijden slechts drie punten gehaald. The Blues hebben de koppositie nog, maar met een loodzware decembermaand op komst lijkt het onwaarschijnlijk dat de ploeg met deze zware personele problemen als leider de jaarwisseling door kunnen maken. Wie wel? Alles kan. De enige zekerheid is dat West Ham United geen uitwedstrijd gaat winnen dit seizoen, zolang Avram Grant er de baas is.

En dat ligt vooral aan de uitcomplexen van sommige teams, alhoewel Arsenal, Newcastle United en Manchester City, vermoedelijk door het hyperkritische publiek, de betere resultaten juist op reis behalen. Maar de recordkampioenen Manchester United en Liverpool hebben beide nog maar één keer de volle buit uit een vijandig stadion meegenomen, wat ook nog moeizaam ging. Chelsea wint wel uitwedstrijden, maar dan niet tegen de hoger geklasseerde ploegen van de competitie. Na 140 wedstrijden zijn er slechts 33 uitoverwinningen te noteren.

Als ik tot een voorspelling moet komen, voel ik me alsof ik me in de stoel van de spelshow Lotto Weekend Miljonairs bevind. Robert ten Brink vuurt ‘de vraag’ op me af, met daarbij twintig mogelijkheden. Verschil met de realiteit van dit spelletje, is dat het goede antwoord er volgens het publiek niet bijzit. Zij hebben het makkelijk. Ik moet na lang wikken en wegen met een antwoord zien te komen, dat in alle gevallen fout en te weerleggen is. Chelsea kampioen? Nee joh, die verliezen thuis zelfs van Sunderland... Liverpool? Nee, je bent gek, Blackpool kan ervan winnen. Arsenal? Nee, dat zijn een stel kleuters die zelfs 2-0 niet vast kunnen houden. Man Utd? Die winnen geen uitwedstrijden? En zo het rijtje af, totdat het publiek concludeert dat ik er geen verstand van heb.

Misschien hebben ze wel gelijk, maar dit seizoen is een voorspelling van het kapsel van Djibril Cissé makkelijker te maken dan een voorspelling van de kampioen van het Premiership. Want de mensen die Bolton Wanderers op plek vijf hadden verwacht na veertien speelronden, zijn op één hand te tellen. Mensen. die voor het seizoen zouden beweren dat de afstand tussen Arsenal en Blackpool, nu we bijna halverwege zijn slechts acht punten zou bedragen, waren waarschijnlijk met een enkeltje gekkenhuis weggestuurd. Als ik geld erop zou moeten zetten, zou ik toch op Chelsea inzetten, puur omdat de ploeg van Carlo Ancelotti op zijn best een niveau haalt dat geen enkele andere ploeg kan bereiken. Maar ik zet er geen geld op, gokken zal in het casino waarschijnlijk stukken voordeliger zijn. Ik zet niks in en blijf maar roepen dat Liverpool na éénentwintig jaar hernieuwde glorie naar Anfield haalt, in de hoop dat het uitkomt. Onwaarschijnlijk? Ja. Onmogelijk? Nee. Alles kan immers.

Het wordt dit weekend weer smullen van dingen die altijd helemaal anders gaan dan gepland. De eerste negen teams staan op negen punten afstand van elkaar. Barcelona-Real Madrid? Zal wel, ik hou van de spanning in Engeland. Tottenham-Liverpool, Aston Villa-Arsenal, Newcastle Unted-Chelsea, het wordt gegarandeerd feest. De Premier League is een competitie die je dit seizoen niet moet voorspellen, maar waar je van moet genieten. Genieten hoe er met alle logica wordt gespot. Genieten hoe Ian Holloway en zijn Blackpool zich dapper een weg door de hoogste afdeling banen. Genieten van de fabelachtige techniek van de ploeg van Arsène Wenger. Genieten van tackles, strijd, gevecht om elke centimeter veld. Genieten van Newcastle, dat Chelsea zal aanpakken.Zet je schrap, vanaf zaterdagmiddag kwart voor twee is er weer een weekend totale anarchie aan de top van de Olympus. Héérlijk, die eindejaarsmaanden.