Nu moeten we er écht staan!

Het is 19 november 2010, de dag voor een echte kraker: Ajax - PSV in de Amsterdam ArenA. Vandaag, op een doodnormale vrijdag, moest ik 'gewoon' naar school. Vol trots trek ik 's morgens mijn PSV shirt uit de kast om iedereen op school te laten zien, dat ik achter mijn ploeg sta. Ik woon in Eindhoven, maar toch zijn er wel eens Ajax supporters te bekennen in de lichtstad. Zo kwam er tijdens de pauze een Ajax-supporter naar mij toe en zei tegen mij; ''We zullen morgen wel zien wie er beter is''. Een onzinnige opmerking dacht ik, PSV wint toch wel. Misschien is dit arrogant, maar dat kan mij niet schelen. Maar uiteindelijk realiseerde ik mij wel de vorige Ajax - PSV en het jaar daarvoor. Het was een regelrechte ramp.

Het was een ramp, aangezien PSV de vorige twee jaar een dramatisch resultaat in Amsterdam wist te behalen, namelijk twee keer dezelfde uitslag: 4-1. Destijds waren zowel Ajax en PSV niet in hun doen, maar toch wist Ajax altijd met hele ruime cijfers te winnen. Verdrietig was ik op en na deze dag. Tranen kwamen uit mijn ogen. Ik moest aanzien hoe PSV op alle fronten werd weggespeeld. Daar moet dit jaar verandering in komen. Natuurlijk is het nog te vroeg in het seizoen, maar als je Ajax weet te verslaan, dat een flinke dip heeft, is dit geweldig voor je zelfvertrouwen en voor de supporters.

Nog steeds op deze langdurige en saaie schooldag liep ik vol trots met mijn PSV-shirt door de gangen. Niets en niemand kan mij nog breken. Liefde blijft. In dit geval dus tussen mij en PSV. Misschien is het wat overdreven wat ik nu zeg, maar ik was er af en toe tijdens de les totaal niet bij. Ik dacht alleen maar aan morgenavond om kwart voor negen. Dan begint mijn grote liefde PSV tegen een club, die ik niet echt mag, laat dat nog vriendelijk zijn uitgedrukt. Eindelijk, het is kwart voor drie. Dit betekent dat de school uit is en dat ik mij eindelijk kan bezighouden met morgenavond.

Ik ben thuis en ik doe de TV aan om op de Playstation te gaan. Voordat ik dit doe, doe ik echter altijd één ding voordat ik op de Playstation ga. Ik kijk het laatste voetbalnieuws door en zie tot mijn vreugde het volgende staan: 'Orlando Engelaar is het enige twijfelgeval bij PSV, Stanislav Manolev keert terug'. Yes!, dacht ik. Ik ben niet echt een fan van Engelaar, dus dan kan je mijn reactie wel begrijpen. Ook ben ik niet echt een fan van Manolev, maar die zal toch niet in de basis starten. Ook lees ik dat Demy de Zeeuw en Urby Emanuelson weer fit zijn voor het duel met PSV. Dat kan mij eerlijk gezegd niet veel schelen. Ik had liever gezien dat Luis Suárez, Mounir El Hamdaoui of Maarten Stekelenburg niet fit genoeg waren voor deze wedstrijd. Jammer, maar de topspelers zijn er in ieder geval wel bij om deze topper mee te maken en er ook daadwerkelijk een topper van te maken.

Deze wedstrijd is en blijft een topper, die niet verloren mag gaan! Het verhaal is wel bekend, dat als PSV wint, ze negen punten voorsprong hebben op Ajax en dat Ajax dan voorlopig uit de titelrace is. Maar buiten dat feit, moet PSV gewoon laten zien dat het terecht de trotse koploper van Nederland is, door goed voetbal te laten zien en doelpunten te maken. Ik ben van mening dat dit daadwerkelijk óók kan. Ik hoop dan ook, dat we Ajax alle hoeken van het veld laten zien. Ik hoop dat ik Luis Suarez gefrustreerd met armen kan zien zwaaien naar medespelers. Misschien klinkt dit niet echt sportief, maar ik praat nu eventjes vanuit mijn PSV-hart. Daarom zal ik zaterdagavond voor de tv alles bij elkaar schreeuwen, als dat nodig is om mijn ploeg te helpen. Op deze zaterdag 20 november moeten wij er weer staan!

Come on PSV!