Een witte berg

Wie vanaf de Fourvière-heuvel in West-Lyon zijn blik naar het oosten richt, ziet op een heldere dag, heel in de verte, een witte berg de hemel in rijzen. Het is de Mont Blanc, de hoogste top van de Alpen, van Frankrijk en van West-Europa. Ver achter de Mont Blanc staat het San Siro, vanaf de Fourvière niet te zien. Het is een stadion waar twee wereldberoemde topclubs spelen: Internazionale en AC Milan. Zij hebben al meerdere keren op de top van de Mont Blanc gestaan en neerbuigend gekeken naar de van 4.807 meter hoogte zo klein lijkende stadions van clubs die dat jaar niet het hoogste van het hoogste hadden bereikt.

Internazionale en AC Milan hebben al bereikt wat de ambitieuze Franse club, met het stadion dat vanaf de Fourvière-heuvel aan je voeten ligt, zo graag zou willen bereiken. Zij hebben de beker al binnen. Olympique Lyonnais niet. Nog niet, als het aan clubvoorzitter Jean-Michel Aulas ligt.

Want de drie zeges tegen Real Madrid, de twee overwinningen tegen Bayern München, de 7-2 overwinning tegen Werder Bremen, het voor het eerst in de clubhistorie bereiken van de halve finales (allemaal in de laatste 10 jaar): Aulas vond het allemaal schitterend, maar aan halve finales en een monsteroverwinning in de groepsfase heb je nog niets als je eenzaam op top wilt staan. Zelfs zeven landskampioenschappen op rij geven nog niet dat speciale gevoel. Dat gevoel dat je krijgt na het bereiken van die top van de Mont Blanc, waarvandaan je niet alleen Frankrijk aan je voeten hebt liggen, maar de hele wereld. Dat gevoel kan Jean-Michel Aulas maar op één andere manier bereiken: door de voorzitter te zijn van een club die hij zojuist de Champions League heeft zien winnen.

We maken een zijsprongetje naar het Stade de Gerland, dat vanaf de Fourvière-heuvel zo mooi aan je voeten ligt en ouder is dan Olympique Lyonnais (L'OL in de volksmond) zelf. Dat blijft wel staan en zal nog gebruikt worden voor rugbywedstrijden, maar Olympique Lyon vertrekt naar het oosten, richting de Witte Berg. Naar het Grand Stade OL, dat in tegenstelling tot het Stade de Gerland wél de ambities van Aulas moet kunnen realiseren. 60.000 stoeltjes, vijf UEFA-sterren en twee 72 m² grote beeldschermen moeten het Stade de Gerland doen vergeten. Dat gaat natuurlijk nooit lukken, maar het getuigt wel van de grote ambities van Aulas en van de club.

Het is 23 jaar geleden dat Jean-Michel Aulas aantrad als voorzitter. Hij is het vooral die met Lyon het hoogste van het hoogste wil bereiken door de Champions League te winnen. Van 1987 tot 2004 zette L'OL vele stappen omhoog en eigenlijk geen één omlaag. Al in 1989 promoveerde Lyon naar de Ligue 1, in 1991 werd voor het eerst in zestien jaar tijd Europees voetbal bereikt, in 1997 werd voor het eerst een Europese beker omhoog gehouden (het was maar de Intertoto Cup, maar toch), in 2000 werd voor het eerst in de clubhistorie Champions League gespeeld, in 2002 werd L'OL voor het eerst landskampioen en in 2004 werden voor het eerst de kwartfinales van de Champions League bereikt. Na 2002 werd Lyon nog zes keer op rij landskampioen en afgelopen seizoen werden voor het eerst de halve finales van de Champions League bereikt, maar de hegemonie in Frankrijk zijn de Lyonnais kwijtgeraakt. Echte stappen omhoog zijn de afgelopen jaren sportief gezien niet gezet. Wel werd ieder jaar weer de groepsfase van de Champions League overleefd, op zich heel knap, maar echt ver kwamen de Lyonnais daarna niet meer.

Afgelopen seizoen werd die trend, zoals ook eerder gezegd, in ieder geval doorbroken door voor het eerst in zes jaar weer eens een nieuwe mijlpaal te bereiken met het halen van de halve finales van de Champions League. Maar het spelen in die CL voor dit seizoen werd pas op de laatste speeldag veilig gesteld. In het huidige seizoen zijn de Lyonnais weliswaar goed begonnen in de Champions League met twee overwinningen, maar de seizoensstart in de competitie was een drama.

Aulas blijft echter vertrouwen en geduld houden. Trainer Claude Puel mag blijven; ondanks dat allerlei figuren (onder wie ikzelf) om zijn hoofd vragen, gelooft Aulas nog steeds in hem. Hij gelooft erin dat met de door hem aangestelde mensen Lyon de laatste stappen kan zetten. De laatste stappen is meervoud, want ook Aulas weet dat L'OL eigenlijk nog niet klaar is om de allerlaatste stap te zetten, dat Lyon zich qua naam, begroting en stadion nog niet kan meten met clubs als Real Madrid en Bayern München. Bijna vanzelfsprekend is het dat Aulas wil dat Lyon zich over 5 jaar wel met die clubs kan vergelijken. In zijn planning kan Lyon daarna de Champions League echt gaan winnen.

Maar dat Aulas vertrouwen houdt, is niet alleen omdat hij weet dat de club nog niet klaar is om eenzaam op de top te staan. Hij is vooral zo geduldig en vasthoudend en blijft zo in zijn droom geloven, omdat hij overtuigd is: overtuigd van zijn eigen kunde, overtuigd van de kunde van de door hem aangestelde mensen en overtuigd van zijn club. Overtuigd dat zijn club onder zijn leiding binnen tien jaar die ene beker omhoog houdt.

Wat bergbeklimmers die de hoogste toppen van de wereld beklimmen en Jean-Michel Aulas met elkaar gemeen hebben, is zonneklaar. Ze zijn er allebei van overtuigd dat het ze gaat lukken, dat ze wat ze voor ogen hebben, gaan realiseren. Dat is veel meer dan een ambitie, het is gewoon wat gaat gebeuren. En dankzij die diepe overtuiging lukt het bergbeklimmers bijna altijd om die top ook echt te bereiken. We zullen de komende jaren zien of ook Aulas, die diezelfde overtuiging heeft, zijn grootste ambitie, zijn droom, zal realiseren. Wat hem betreft, is het slechts een kwestie van tijd. Een kwestie van tijd voordat Olympique Lyonnais de beste club van Europa is en vanaf de Mont Blanc uitkijkt over de stadions van al die andere Europese clubs die dat niet zijn.