A Frenchman in New York

Het beeld van hem na het doelpunt van Arjen Robben tegen Frankrijk op het EK van 2008 (de 3-1), kan ik me nog goed heugen. Op de knieën, treurend na wéér een tegendoelpunt. Aan zijn inzet lag het niet. Hij gaf altijd de volle 100% inzet. Ik juichte voor Oranje, ondertussen treurde ik ook een klein beetje, diep van binnen. Ik treurde voor de man met zijn gave techniek, met zijn oog voor detail en geweldige afrondingsvermogen. Ik heb het over Thierry Henry, doelpuntenmaker van beroep.

Ik ben altijd wel onder de indruk van Henry geweest. Vroeger had ik als klein kind drie voetbalshirts in mijn kledingkast liggen: één shirt van het Nederlands elftal met Frank de Boer achterop mijn shirt, één shirt van Feyenoord en ten slotte nog een shirt van Arsenal met Henry achterop. Het laatste shirt van de drie lag altijd boven op de stapel van de drie. Ik ben geen fan van Arsenal, bij mij ging het min of meer om het feit dat Henry mijn favoriete spits op de hele aardbol was in zijn tijd bij Arsenal. Nog steeds is mijn sympathie voor Henry zo groot!

De reden voor het schrijven van deze column, is niet erg voor de hand liggend. Terwijl voetballand Nederland de laatste twee maanden zich liet informeren met de blessure van Arjen Robben, de kwalificatie van Ajax voor de groepsronde van de Champions League en de slechte prestaties van Feyenoord, gebeurde er in de Franse voetbalwereld ook een hoop. Laurent Blanc leidde zijn eerste drie wedstrijden als coach voor Les Bleus, Nicolas Anelka kreeg achttien wedstrijden schorsing bij het Franse nationale team en Henry, tja.. Henry zocht het avontuur op. Hij keerde de Franse voetbalwereld de rug toe, gestopt als international. Hij is naar de Verenigde Staten gegaan. In New York werd hij als een ster onthaald, een klein berichtje op Voetbalzone kwam daarover niet meer van af.

Ik heb me de laatste weken flink geïrriteerd aan het feit dat Henry beter behandeld kon of misschien wel moest worden door de Franse voetbalbond en team. Zijn rol op het wereldkampioenschap in Zuid-Afrika, zijn positie in de Franse discussiesoap, gewoon heel zijn einde bij het Franse team moest anders zijn. Wanneer ik dit allemaal op papier zet, moet ik toegeven dat ik heel erg veel moeite had op mijn schrijfemoties in bedwang te houden.

Ik ga terug naar het moment toen het allemaal begon. Ergens op een late novemberavond van 2009, in het stadion van het Franse voetbalelftal, Stade de France in Saint-Dénis. Frankrijk staat 0-1 achter tegen Ierland en beiden ploegen zijn aan een verlenging bezig. Het duel lijkt op penalty’s af te gaan, maar Frankrijk zal uiteindelijk ontsnappen. De spits van Frankrijk, Henry, geeft de bal voor het Ierse doel en William Gallas kan inknikken. Maar voordat de bal verzonden werd, maakte Henry een handsbal. Dat moment heeft er voor gezorgd dat Henry uit de boot is gevallen bij het Franse schip, denk ik. Natuurlijk, zijn actie valt niet goed te praten en ook ik neem het hem kwalijk, maar wat zou jij gedaan hebben als je in de schoenen van Henry stond? Ik durf te wedden dat er wel meerdere mensen op Voetbalzone net zo zouden handelen als Henry het deed.

Zoals ik al zei, vanaf dat moment is het niet meer goed gegaan met Henry en zijn carrière als voetballer van het Franse elftal. Henry werd al gauw op de Franse bank gezet en kwam daar niet meer van af. Voor mij was het min of meer nog opvallend dat Henry mee mocht met de WK-selectie naar Zuid-Afrika. Henry zat vorig seizoen al in een vormcrisis bij Barcelona en ook bij het Franse elftal speelde de voormalig superspits niet goed. Hij maakte zijn doelpunten niet en hij moest zijn rol als bankzitter bij Barcelona maar accepteren.

Ik ben het vaak niet eens geweest met de keuzes van de Franse bondscoach Domenech, maar zijn keuze om op het WK Nicolas Anelka tot spits nummer één te noemen kon ik wel begrijpen. Op een WK wil je natuurlijk het beste voor het land zelf en dan kun je beter een spits in vorm in de basisopstelling hebben dan een bankzitter. Maar ook ik zag al snel tijdens de eerste wedstrijd tegen Uruguay dat Anelka niet lekker in de wedstrijd zat. Henry kwam voor hem in de plaats, maar zijn invalbeurt mocht niet baten, jammer genoeg.

In de tweede groepswedstrijd tegen Mexico startte Nicolas Anelka wederom in de basisopstelling van Frankrijk. Na de rust keerde Anelka niet meer terug, toen nog niet wetende van de ruzie in het Franse kamp. André-Pierre Gignac kwam voor hem in de plaats. De wedstrijd verliep verder. Mexico kwam op voorsprong en Henry moest zich gaan warmlopen. Na de 2-0 voor Mexico zag Henry een Frans offensief niet meer zitten en stopte hij met zijn warming-up langs de zijlijn. Ik was met stomheid geslagen: Henry die er zich bij neerlegt! Onbegrijpelijk, dacht ik toen.

Na de wedstrijd werd alles duidelijk en we weten allemaal wat er in het Franse kamp gebeurd is. Dat Henry niet meer wilde invallen tijdens de wedstrijd tegen Mexico, begrijp ik heel erg goed. Zo ga je niet met een voetballer met zijn kwaliteiten en status om! Ik heb nooit begrepen waarom Henry überhaupt niet na de rust in de wedstrijd tegen Mexico werd ingebracht. Een team als Frankrijk heeft altijd meer aan een Henry uit vorm dan een middelmatige spits uit de Franse Ligue 1.

Henry, ik geef je groot gelijk dat je naar New York bent vertrokken. Weg van de Franse voetbalwereld! De Franse president Nicolas Sárkózy had jou nooit op het matje moeten roepen, maar iemand anders uit het Franse kamp. Jij zeker niet! Jouw einde bij Frankrijk had anders moeten lopen, ik had je graag een mooier afscheid gegund. Gelukkig begreep Henry dat ook en nam hij het vliegtuig naar het beloofde land..