De landstitel ligt voor het grijpen

Er vindt een ware revolutie in de Franse competitie plaats. De subtoppers en middenmoters lijken namelijk de macht te grijpen. Subtopper Stade Rennes en middenmoters Toulouse, Saint-Étienne, Sochaux en Caen voeren de ranglijst vooralsnog aan. De grote drie doen het daarentegen dramatisch slecht. Bordeaux, Marseille en Lyon hebben al vele punten verspeeld. Net tussen deze twee groepen staat Paris Saint-Germain. In Parijs weten ze dat de titel meer dan ooit voor het grijpen ligt. In de Ligue 1 wint iedereen namelijk van iedereen. Rennes, Toulouse, Saint-Etienne, Sochaux en Caen zijn allemaal, zij het met enige moeite, te kloppen. Het is dus nu of nooit.

Succes hangt echter af van verschillende factoren. Niet onbelangrijk is bijvoorbeeld de mate van kwaliteit in het eerste elftal. Deze liegt er niet om. Met het team dat PSG nu heeft zou toch minimaal Europees voetbal bereikt moeten worden. Ik durf zelfs te stellen dat het huidige team de beste ploeg is die 'we' de afgelopen vijf jaar hebben gehad. De selectie heeft niet aan kwaliteit ingeboet. Sterker nog, er zijn enkel spelers bijgekomen. Namen als Mathieu Bodmer, Nenê en Siaka Tiéné hebben zich in Parijs aangediend. Dit zijn toch niet de minste spelers, dus zou je zeggen dat het wel snor zit met het aankoopbeleid.

Tussen de kwaliteit van een speler en de kwaliteit van een aankoop zit echter verschil. Neem bijvoorbeeld Bodmer. De 27-jarige Fransman speelde de afgelopen jaren voor Olympique Lyon en kwam voor slechts drie miljoen euro naar Parijs. Een prima aankoop zou je dus zeggen. Op zijn positie op het defensieve middenveld lopen echter al vijf andere spelers rond: Jérémy Clément, Claude Makélélé, Clément Chantôme, Younousse Sankharé en Granddi Ngoyi. Van al deze spelers worden er per wedstrijd minimaal twee gebruikt op het middenveld. Vorig jaar werkte het duo Clément-Makélélé prima op deze posities en waarom zou een succesvol duo gewijzigd moeten worden? Daarbij was er ook nog Chantôme, op Mamadou Sakho na het grootste talent in de Parijse vijver. Talenten kunnen alleen doorgroeien als ze daar de mogelijkheid voor krijgen en dus moeten ze regelmatig spelen. Met Bodmer erbij komt die voorwaarde in de verdrukking. Bovendien spelen ook de talenten Sankharé en Ngoyi op deze positie. Nu heeft men het probleem tijdelijk opgelost door beide heren te verhuren, maar binnenkort zullen ook deze voetballers goed genoeg zijn voor het eerste elftal.

De tweede aankoop van Paris Saint-Germain was Luis de Carvalho, beter bekend als Nenê. De voetbalkunsten van deze Braziliaan zijn een lust voor het oog. In de eerste wedstrijden was hij direct al goud waard met drie treffers uit zes competitiewedstrijden. Toch kan ik ook de komst van Nenê niet bestempelen als topaankoop. Op zijn positie staan namelijk ook al Ludovic Giuly, Jerôme Rothen, Loris Arnaud en Stéphane Sessegnon geposteerd. Giuly en Sessegnon waren voor het overgrote deel van het vorige seizoen de vaste basisspelers op het aanvallende middenveld. Derde in de pikorde was Arnaud, maar die heeft door een langdurige blessure maar weinig gespeeld. Met de komst van Nenê komt Arnaud steeds minder aan spelen toe. Nu is laatstgenoemde verhuurd, maar dan blijven oudgedienden Giuly en Rothen nog over.

Vooral Giuly was niet erg blij aan het eind van vorig seizoen toen hij van basisspeler werd omgetoverd in bankzitter. De ontevredenheid van Giuly, die in mijn ogen nog steeds prima meekan, wordt na de komst van Nenê alleen maar groter. Rest mij de situatie van Rothen uit te leggen. De Franse international kwam na een conflict met het bestuur vorig jaar niet meer in de toekomstplannen van trainer Antoine Kombouaré voor. Dit seizoen speelt hij voornamelijk bij de reserves, terwijl hij nog steeds als een speler uit het eerste elftal wordt doorbetaald. Het gaat echter niet alleen om geld, want Rothen is bovendien een uitstekende speler die niet zou misstaan bij een subtopper in Frankrijk of zelfs een topclub uit de Eredivisie. De komst van Nenê was dus niet noodzakelijk.

De derde en laatste aankoop heet Tiéné. Deze Nigeriaanse international kwam op de slotdag van de transfermarkt aanwaaien. Een prettig briesje was het, moet ik eerlijk zeggen. Tiéné wist in zijn eerste wedstrijden als linksback de plank goed te raken. Hierdoor schoof Sylvain Armand, linksback van origine, op naar het centrum. Hierdoor zijn alle posities in de verdediging nu dubbel bezet en wordt de verdediging met de meeste kwaliteit (Ceará-Armand-Sakho-Tiéné) nu opgesteld. Een goede aankoop dus.

Kwaliteit van de spelers is echter niet de enige factor die invloed uitoefent op de mate van succes. Er moet ook een ‘klik’ zijn tussen de spelers. Hier kunnen we kort over zijn, want deze 'klik' is er wel degelijk. De overwinning op Arles-Avignon is daar een prachtig voorbeeld van. De vier goals van de Parijzenaren waren op één na allemaal schoolvoorbeelden van perfecte samenwerking.

Tot slot is er als derde factor nog de kwaliteit van de trainer. Laat die kwaliteit van de trainer nou de hoofdoorzaak zijn van het mislukte vorige seizoen. Toen eindigde PSG op de veertiende plaats in de grijze middenmoot. Europees voetbal werd echter wel behaald dankzij de winst van de Coupe de France. Toch had PSG toen al een selectie die op papier tot de top vijf van de competitie behoorde. Toen was echter Kombouaré al aan het roer, een trainer die mijns inziens tekort komt voor een club als PSG. Kombouaré deed het in zijn nog prille trainersloopbaan leuk bij middenmoter Valenciennes, maar kan niet veel hoger komen dan dat. Hij werd vorig jaar naar Parijs gehaald om deze club weer terug naar de top te brengen. Nieuwe successen konden behaald worden door de wisselvalligheid uit zowel het vertoonde spel als de resultaten te halen. Die wisselvalligheid had oud-trainer Paul le Guen de kop gekost. Kombouaré is er zelf echter ook niet in geslaagd om die wisselvalligheid te elimineren. Zo werden vorig seizoen klinkende overwinningen op Bordeaux en Lille afgewisseld met nederlagen tegen Grenoble en Lorient. Ook dit seizoen wordt PSG nog altijd achtervolgd door wisselvalligheid. Zo was er voorafgaand aan de overwinning op Arles-Avignon nog de kansloze nederlaag tegen Sochaux. Van wisselvalligheid is dus nog steeds sprake.

Zoals gezegd is dit het seizoen om te schitteren voor Paris Saint-Germain. Het is echter de vraag of dat laatste ook lukt. De positieve punten zijn de kwaliteit van de selectie en het teamwork. De enige twijfelachtige factor is Kombouaré. De mate van succes ligt dit seizoen in zijn handen. Of de titel dit seizoen dan eindelijk weer naar Parijs gaat? Ik waag me niet aan voorspellingen, aangezien ik het toch altijd weer fout heb. In de Franse competitie is immers alles mogelijk.