Er gloort licht aan de horizon

Het is de 73e minuut. Op een regenachtige woensdagavond staat de kleine Miralem Sulejmani klaar om in te vallen. De wedstrijd die het seizoen voor Ajax kan maken of breken is nog lang niet beslist. De man van zestien miljoen moet de wedstrijd definitief beslissen. De druk is enorm. De verwachtingen torenhoog. En eindelijk, Sulejmani groeit uit tot de held van de avond.

Met een weergaloze aanval beslist Mounir El Hamdaoui de wedstrijd. Met nog een kwartier te gaan en een 2-0 stand kan het niet meer mis gaan. Of toch wel? De ervaren rot Andrei Schevchenko laat de Ajax-supporters nog zo’n tien minuten tussen hoop en vrees leven. Hoop om sinds vijf jaar weer eens op het hoogste podium te acteren, vrees voor weer een doemscenario.

Maar Ajax overleeft. Hoe, dat maakt even niet uit. Maarten Stekelenburg bewijst opnieuw dat hij tot een van de beste keepers ter wereld hoort, Toby Alderweireld blijkt toch echt beter te zijn dan Oleguer, Luis Suarez en El Hamdaoui worden niet voor niets het koningskoppel genoemd en Sulejmani kan wel degelijk een potje voetballen. Al die dingen bij elkaar maken deze regenachtige woensdagavond tot een warme zwoele zomeravond.

Het ultieme gevoel. Om op een zwoele zomeravond weg te dromen. Weg te dromen naar betere tijden, hoop voor de toekomst hebben, zin in de toekomst hebben. Je kan de hele wereld aan. Real Madrid, Barcelona, Manchester United, kom maar op! Het gevoel dat Martin Jol op zijn eerste open dag verwoordde: Kop omhoog, borst vooruit. Wij zijn Ajax! Dat gevoel.

Het gevaar van dat gevoel is dat je even niet meer relativeert. Kijk alleen de eerste twintig minuten terug en je weet dat er nog heel wat werk aan de winkel is. Denk aan het knullige balverlies van Christian Eriksen, de domme gele kaart van Suarez, de onnodige overtreding van Jan Vertonghen in het strafschopgebied. Dan besef je dat dit Ajax vijf jaar lang geen Champions League heeft gespeeld. De onervarenheid en de grilligheid zie je duidelijk terug.

En juist daarom was gisteravond een memorabele avond. Want Ajax snakt ernaar. Natuurlijk, zeker in financieel opzicht. Jeroen Slop zal niet weten wat hem overkomt als er straks miljoenen binnenstromen op de bankrekening. Maar nog belangrijker, in sportief opzicht. Juist de grilligheid en onervarenheid leer je af op het hoogste niveau. Hoe vaker je speelt tegen betere tegenstanders, hoe beter je wordt. Zo simpel is het.

Minimaal zes wedstrijden op het hoogste niveau. Zes wedstrijden waarin elk balverlies, elke domme gele kaart, elke onnodige overtreding fataal kan worden. We kunnen niet altijd op Maarten Stekelenburg rekenen. Een fenomenale dribbel van Messi, een snoeihard schot van Wayne Rooney, en de droom kan over zijn.

Maar wie heeft het nu nog over een vertrek van Suarez, Gregory van der Wiel of Stekelenburg? Deze ploeg blijft bij elkaar, dat kan bijna niet anders. Vorig seizoen bewees Ajax een fantastisch elftal te zijn. Achterin heer en meester, voorin dodelijk. Met El Hamdaoui is Ajax nog dodelijker geworden. Hij speelde een onzichtbare wedstrijd, tot de 75e minuut. Achterin blijkt Ajax tot nu toe kwetsbaar. Maar met de lessen uit de Champions League, met dezelfde spelers als vorig jaar kan het niet anders dat de verdediging weer solide wordt. De enige vraag is echter wanneer.

De 75e minuut was in meerdere opzichten hoopgevend. Er gloorde hoop. Bij 50.000 mensen in het stadion, bij miljoenen mensen thuis. Miralem Sulejmani is daar misschien het levende voorbeeld van. Afgelopen twee seizoenen verguist. De man van zestien miljoen maakte het nooit waar. Bij elke mislukte actie kwam die transfersom weer terug. De man van zestien miljoen ging er gebukt onder. Hij stond al bijna bij West Ham United onder contract. Maar hij liet gisteren even de glimp zien van de oude Sulejmani. Mickey is terug!

En heel Ajax is terug. Terug op het hoogste niveau. Terug op het niveau waar het in het verleden zoveel indruk maakte. Eindelijk is er voor supporters weer iets te vieren. Eindelijk is er voor Nederland iets te vieren. Twee clubs in de Champions League, eindelijk weer.

De vreugde-uitbarsting van Suarez, Vertonghen die bij Stekelenburg op de rug springt, De opluchting bij Rik van den Boog en Slop, Jol die zijn handen in de lucht steekt en 50.000 mensen bedankt. Dat zijn de taferelen waar Ajax aan toe was. Ajax, met alle beperkingen, met alle moeiten, met een verschrikkelijke voorbereiding, staat in de Champions League.

Er gloort weer licht aan de horizon.