Vogelvrije voetballers

"Weet je het zeker, zoon?", zegt vader met gebroken stem. "Hoe heeft het zover kunnen komen!", krijst moeder het uit. "Sorry papa, sorry mama, ik moet dit doen. Ik snap dat jullie niet blij voor me zijn. Wees echter niet bang, mijn zaakwaarnemer zal me beschermen! Hij heeft een licentie, en guns. Ik ga het redden, geloof me!" Toen sloeg de kleine knul Lionel de deur achter zich dicht, en stapte in de gepantserde Hummer van zijn beschermengel.

Onderweg zit Lionel gespannen in de auto. Zoveel vragen spoken door zijn hoofd. Plots draait zijn zaakwaarnemer om en begint te praten. "Maak je geen zorgen Lionel, ik heb overal ogen in mijn hoofd. Mochten we toch schade rijden, verkoop ik gehaaid een spelertje. Luister goed." De stem van de man klonk ernstig en bloedserieus. "Je bent nu in de voetbalwereld terecht gekomen, dappere Lionel. Vergelijk het met de onderwereld, maar dan erger. Je hebt geen rechten meer vanaf nu. Je bent nu een slaaf, een slaaf van het volk!"

"Aan jou is de taak om minimaal één keer per week een topprestatie neer te zetten. Het is een strijd op leven en dood. Vroeger werd deze strijd vooral in Colosseums gevoerd, nu in stadions. Echter kun je nog een Arena tegenkomen, in het Noorden van München en in Amsterdam schijnen er nog te staan. Hopelijk zul je er ooit in allebei spelen." Lionel slikt, en vraagt zich zwijgend af waar hij aan begonnen is. "Entertainen, dat is wat jij gaat doen. Elke dag hard trainen. Je speelt in een team, ongetwijfeld zullen er rotte appels tussen zitten. Niets van aantrekken, gewoon spelen. Beter worden, de beste worden. Iedereen moet genieten van je."

"Vergis je niet Lionel, heel vroeger kon je na winst nog wel een luxe wijntje nemen of een stukje everzwijn grillen. (Obelix, een oud speler uit Gallië, schijnt na topprestaties zelfs meerdere zwijnen gegeten te hebben.) Een tijd geleden kon je nog rum of bacardi bij je cola schenken, en een pond spek in de pan gooien. Nu kan dat niet meer Lionel, tenminste, jij kan dat niet. Ik wel, maar jij niet. Jij krijgt een speciaal dieet. Geen lekkernijen voor jou, het spijt me." De Hummer stopt. De kleine jongen stapt uit en loopt iets wat radeloos naar het stadion. "Misschien heb je trouwens geen vakantie dit jaar, geen rust dus. Succes!"

Tijdens zijn weg naar het stadion komt Lionel aardig wat mensen tegen. Ze schrikken, kijken hem vies aan. Hij ziet meteen dat iedereen over hem praat. Een beetje aangeslagen neemt hij plaats op een bankje en door de spanning laat hij een stevig windje. "Yes, nieuws!", hoort hij roepen. Een man met een camera, lijkend op een journalist, snelt weg. Lionel begrijpt niet wat er gebeurt, heeft hij wel de juiste keuze gemaakt? Dan dringt het langzaam tot hem door wat hem te wachten staat. Zijn normale leventje is voorbij.

Lionel kijkt opzij en pas dan ziet hij dat naast hem een oude man met zijn handen aan het wapperen is. "Dat was geen verkeerd scheetje", zei hij glimlachend. "Maar met je nieuwe dieet zul je daar geen last meer van krijgen." Lionel kijkt hem verbaasd aan. "Ik ben Joan Gamper. Ik ben hierheen gekomen om een aantal brandende vragen van jou te beantwoorden. Ik zal je uitleggen hoe en waarom de mensen jou zo behandelen."

"Je weet dat je heel hard zult moeten werken en veel vrije tijd moet opofferen. Je kunt niet meer doen waar je zin in hebt. Altijd zullen er mensen op je letten. De ene dag ben je de held, de andere dag de schlemiel. Je hebt niet veel vakantie en er zullen altijd mensen zijn die je haten en uitschelden en bier gooien vanaf de tribunes. Tijdens de strijd zul je vaak te maken krijgen met pijn, blessures, of zelfs ernstig letsel. Je zult te maken krijgen met mensen die alleen achter je bekendheid aan lopen. En laten we niet vergeten, het is niet zomaar een spelletje wat je speelt. Niet iedereen heeft het uitzonderlijk talent en de discipline om zich dusdanig te ontwikkelen dat er elke wedstrijd miljoenen mensen van je spel kunnen genieten, en toch Lionel, krijg je geen cent!"

Ondertussen doet Lionel hard zijn best om te luisteren en verdere spanningen te onderdrukken. De oude man gaat verder: "Ik zou graag zien dat spelers zoals jij, want je word een hele grote, knul, miljoenen zouden verdienen. Mensen die uitzonderlijke prestaties leveren in werk waar zulke mensen schaars zijn, mogen uitzonderlijk betaald worden. Waar zou ons entertainment zijn, zonder mensen als jij? Waarom mag een of andere Gerard Joling wel miljoenen verdienen, en jij niet? Waarom mag iemand met een bedrijf wel miljoenen verdienen, en jij niet? Werken zij soms zó veel harder? Moeten zij een nog grotere prestatie leveren dan jij? Ik leef met je mee jongen, helaas."

Lionel kijkt op zijn horloge en vertelt de man dat hij eigenlijk moet gaan, anders krijgt hij meteen een paar zweepslagen voor het te laat komen. De oude man wil toch nog snel iets toevoegen. "Jij verdient dan wel zoveel geld, maar middelmatige spelers niet. Die zouden in mijn ogen niet zoveel moeten gaan verdienen. Niet meer dan een paar ton. Ach, waar praat ik over Lionel. Je krijgt helemaal niets, het spijt me. Ik hoop dat er ooit nog iets veranderd..."

Dan kruipt de man tegen Lionel aan en schudt hem de hand. "Deze krijg je nog terug", mompelt hij, en Joan vervaagt weg. Lionel alleen achtergebleven, haast zich naar het stadion. In de catacomben van het stadion ziet hij een portret hangen van Joan Gamper. Hij lijkt nog een knipoog te geven. Lionel glimlacht. "Bedankt voor je mooie woorden, ouwe stinkerd."