De schoonheid van amateurvoetbal

9.00; de wekker gaat. De warmte van het bed maakt plaats voor de winterse kou die zich een weg heeft gebaand tussen de kieren en scheuren in mijn vooroorlogse woning. Met lichte tegenzin stap ik in mijn koude kleren, smeer een boterham en stap samen met een thermosfles koffie in de auto op weg naar de lokale FC. De warme lucht die uit het rooster van het dashboard tegen mijn wangen strijkt, wekt bij mij de drang op om de uitvinder van de verwarming op mijn blote knieën te bedanken. Onderweg blijkt dat Moeder Natuur haar stempel op de route naar het stadion heeft gedrukt; kale bomen, donkere aardse tinten en mensen in dikke kleding tekenen het straatbeeld. Waarom ben ik in hemelsnaam niet in bed blijven liggen?

Na een paar minuten doemt de vertrouwde pittoreske poort van de club op met haar vertrouwde logo. Met een soepele beweging (alleen zoals ik dat kan) manoeuvreer ik de auto door de poort naar mijn vaste lege parkeerplaats. Ik open het portier en zo snel als ik de auto parkeerde, zo snel slaat de kou zich om me heen. Vandaag is een belangrijke dag. Mijn club die ik al sinds een ver grijs verleden aanmoedig, speelt vandaag een wedstrijd om haar plek vast te houden die goed is voor de play-offs naar de Jupiler league. Jupiler League. Ik herhaal de twee woorden nog eens in mijn hoofd terwijl ik richting het clubhuis loop. Onverwachts krijg ik een brok in mijn keel. Het zal wel aan dat deprimerende winterse weer liggen, verdomme.

De wandeling naar het paviljoen beurt me op. Langs het pad liggen de voetbalvelden, sommige nauwelijks zichtbaar door de nevel. Ik kijk naar rechts en zie mijn vertrouwde plekje aan de Oosterpoort tribune. Bijna alles heb ik meegemaakt: de bouw van het nieuwe paviljoen in ‘84, de drooglegging van het Leerlooiers Moeras om het Dijkstra-veld aan te leggen in ’77 tot de nieuwe parkeerplaats aan de zuidingang begin jaren negentig. Waar is de tijd gebleven? Het leek nog wel gisteren dat Arend van Leur en Felix van Nieuwstraete uit het bestuur stapten waarmee de club een nieuw tijdperk in zou slaan.

Voordat mijn hand zich zich om de koude deurknop van het paviljoen sluit kom ik Berend, de materiaalman, tegen. Een oude grijze man die nooit met pensioen heeft kunnen gaan door zijn werklust. Na een leven lang bij de bank aan de Dorpstraat gewerkt te hebben is hij op zijn vijfenzestigste als materiaalman aan de slag gegaan. Inmiddels werkt hij hier al ruim tien jaar en staan we vaak samen aan de zijlijn. Na een kort praatje met Barend loop ik het paviljoen binnen. De warmte voelt goed en zodra ik door de klapdeuren de traditionele bar binnenloop voel ik een hand op mijn schouder. ‘Kees, goed je te zien!’ Het is Piet, die ik al ken sinds de basisschool en waarmee ik nog dienst heb gehad. Onafscheidelijk werden we toen we samen door het oog van de naald kropen in Indonesië tijdens de onafhankelijkheidsstrijd. Samen met Karel vormen we naar onze mening de harde kern. Elke wedstrijd zijn we erbij, uit of thuis, het maakt ons niks uit. Na een korte voorbeschouwing met Karel en Piet is het tijd om naar buiten te gaan. ‘ Kees, deze sjaal kan jij volgens mij goed gebruiken ouwe jongen!’ Piet heeft gelijk, zodra we door de deur naar buiten gaan houdt de sjaal in de kleuren van de club mij een stuk warmer.

‘Koekenbakker!’ Karel is ouderwets op dreef, de wedstrijd is slechts vijf minuten jong of onze linksback gaat al fenomenaal in de fout. Met zijn drieën staan we aan de zijlijn, zitten doen we niet, dat is voor watjes. Het weer is nog steeds somber, de nevel is lager op het veld neergestreken en de temperatuur lijkt alsmaar verder te kelderen. De spelers lijken er weinig last van te hebben, als een stel jonge honden rennen ze achter de bal aan. Tijden die ik reeds gehad heb. ‘Potdomme, als we toch eens promoveren hé!’ merkt Piet voor de zoveelste keer op. ‘nou, dat had ik nooit durven dromen!’ vervolgt Piet. Nee, ik natuurlijk ook niet. Weer die brok in mijn keel, godverdomme niet waar de jongens bij zijn!

Ik kijk om me heen, een paar honderd mensen hebben zich in de tribune en rondom het veld geschaard. Aan de andere kant van het veld zie ik zelfs de boegbeelden van de club staan die lang geleden voor furore zorgde op het Kees-Penningmaveld. Op een paar meter staat de coach waar ik geregeld een praatje mee maak druk te gebaren. Waar is dit in godsnaam mogelijk op hogere niveaus? Nergens is het zo intiem als op de regionale voetbalvelden. Beelden van Jupiler League voetbal op de vrijdagavond spoken door mijn hoofd. Mensen die als sardientjes in vakken worden gezet, ommuurd door hekken, camera’s en stewards. Nogmaals kijk ik om me heen. Nergens camera’s, stewards of hekken te bekennen. Kippenvel, maar niet door de kou. Nostalgie is de veroorzaker.

‘Nee toch? Gadverdamme’ schreeuwt Karel. Doelpunt voor de bezoekende partij. ‘Weer die linksback!’. Ik heb gemengde gevoelens. Sinds Kessler de piramideconstructie in het Nederlands voetbal verder heeft uitgebreid ben ik bang voor promotie naar de hoogste regionen van het vaderlandse voetbal. Promotie betekent automatisch investeren, meer commerciële belangstelling, camera’s en glory hunters. Het is niet zozeer de sjaal die me warm houdt, diep vanbinnen klopt mijn supportershart. De uitslag kan me niks meer schelen.

Dan klinkt het laatste fluitsignaal. Eindstand 1-2. Maar met een opgeheven hoofd verlaat ik het clubhuis na het traditionele biertje met de jongens. Zo soepel als ik de auto inparkeerde, zo soepel verlaat ik nu het terrein. Ik voel me opgelaten, thuis wacht mijn vrouw met een warm prakje van appelmoes, bietjes en gehakt. Met een beetje geluk staan zelfs mijn pantoffels met de krant al klaar in de woonkamer. Lang leve een goed huwelijk. Lang leve amateurvoetbal.