Big two: the phantoms of the opera

Sidderend van angst kijken ze toe, het publiek is in angst gehuld. Bang voor wat gebeurt, angstig voor wat komen gaat. Het theater zit vol, het kaartje was z’n prijs waard en iedereen genoot. Genoot, want het genieten is voorbij. Waar genieten een pre is in het theater, daar is het nu niet meer dan angst. ‘Prins plezier’ is opzij gezet en nu is het de angst die regeert. De angst regeert en het is een onbekend ‘phantom’ wat hem heeft geïntroduceerd. In flits was hij daar, viel een acteur aan en was weer weg. Niemand weet waar hij vandaan kwam, niemand weet waar hij is. Er lopen bange brekebeentjes op het podium, achtervolgd door een sluimer van angst.

Een dodelijke combinatie. Want wanneer duikt hij weer op? Wanneer is het de angst die weer wordt gerechtvaardigd doormiddel van een dodelijke aanval van achter? Zij op het podium weten het niet, zij die de theaterbanken vullen weten het niet. De voorstelling gaat door, lichtelijk zenuwachtig worden de goeie performance doorgezet en de groep acteurs weten zich te herpakken, met een schuin oog richtend op het onbekende. Maar het schuine oog blijkt niet optimaal te werken, hij is weer dreigend, zijn aanwezigheid wordt weer gevoeld. De bange acteurs beginnen minder te spelen, de stoere en heldhaftige peppen de ‘mietjes’ weer op. Ze worden weer opgepept door die onderbetaalde harde werker, met een kleine bijrol. Zij hebben die mietjes zo hard nodig, voor hun is het publiek naar het theater gekomen. Zij kunnen de voorstelling tot een magisch niveau doen stijgen en er zo voor zorgen dat ook de acteurs met een bijrol beroemd gaan worden. En dat hun onderbetaalde hongerloontje wordt aangevuld met een bonus.

Alleen daar is hij weer; het phantom duikt weer op, weer een topacteur geveld, het is de tweede. En de stoere kerels pikken het niet langer. De man die een waterdrager speelt, is er klaar mee. De houthakker op de achtergrond kookt van woede. Hun ‘pareltjes’ worden niet weer gepakt. Dat wordt afgesproken. De waterdrager en de houthakker zullen er voor zorgen dat het publiek niet meer in angst zal hoeven te kijken. ‘The phantom of the opera’ zal worden uitgeschakeld. Maar wie is dit phantom nou eigenlijk? wie is deze koelbloedige, nietsontziende beul? Allereerst maar eens kijken naar het woord phantom. Het betekend geest, hij kan dus allerlei gedaantes aannemen en dus kan hij verschillende personen zijn. De definitie voor mijn phantom is een verdedigende middenvelder. Als ik iets specifieker zou moeten zijn: Roy Keane. Vraag Alf-Inge Haaland maar naar zijn phantom, naar zijn ‘moordenaar’ en hij zal je Keane geven als naam, zijn knie tonen als bewijs.

De topacteurs zijn erg blij met de mentaliteit en de vechtlust van hun ‘onderdanen’, vandaag uitgebeeld als waterdrager en houthakker. Want zonder die twee kunnen de stylisten niet excelleren. Zonder houthakker Nigel de Jong is het een stuk minder makkelijk voor Arjen Robben om de grote ster te zijn, om beslissend te zijn. En waterdrager Mark van Bommel sleurt veel, werkt hard, zodat sterren als Robin van Persie en Wesley Sneijder hun kusten kunnen vertonen.

Het phantom duikt weer op. Opnieuw schrikken de ‘grote namen’ die op het toneel staan: Arjen Robben, hij duikt weg. Robin van Persie, hij schrikt. Het zijn de groten die normaal gesproken de ‘show stelen’. Het zijn de acteurs met bijrollen die de show gaan redden. De Jong, hij speelt een houthakker en hij bewijst het, het phantom wordt met een korte harde tackle uitgeschakeld en het hij wordt ontmaskerd: Het phantom is Gennaro Gatusso, in dienst van een ander toneelgezelschap, eentje uit Italië.

Hij was op een missie. Waar het bij dit toneelgezelschap door louter brekebeentjes en stylisten het phantom een breker bleek te zijn, is het phantom voor dat andere toneelgezelschap de flegmatieke vleugelflitser, die technische vedette, of die ene speler met die onnavolgbare steekpass. Dus moest hun phantom worden uitgeschakeld. Omdat zij het beste toneelgezelschap willen zijn. Hij was goed bezig, want die vleugelspits had hij uitgeschakeld en dat ‘technische wereldwonder’ was ook opzij gezet. Alleen toen was het voorbij. Het phantom van dit operagebouw werd uitgeschakeld door iemand die als houthakker op het toneel staat en niet werd aangezien als iemand die ook het verschil kan maken.

En dat is wat er hier is gebeurd. Verscholen in hun pakken als waterdrager en houthakker bleken deze twee met hun bijrol een hele belangrijke schakel te zijn in het stuk dat hier werd gespeeld: Nederland – Italië. Nigel de Jong en Mark van Bommel hebben er voor gezorgd dat die engerd, die Roy Keane imitatie, werd uitgeschakeld. De groten zijn hier erg gelukkig mee, zij kunnen in alle rust groots zijn voor het publiek. De waterdrager en de houthakker laten het toe, zei weten ook dat je zonder die ‘egocentrische vedettes’ nergens komt. Dat het publiek hen fantastisch vindt en hun, zij met de bijrol, minder belangrijk acht, nemen zij voor lief. Ze streven met zijn allen naar hetzelfde doel: een wereldcup oppikken uit het operagebouw met een groene theaterzaal, het Soccer City Stadium in Johannesburg.

Want daar zal blijken hoeveel grootse acteurs Nederland wel niet heeft. Blijft het bij ‘de grote vier’ plus misschien Rafael van der Vaart? Of komen daar de zogenaamde assistenten ook bij? Mark van Bommel en Nigel de Jong; toon jullie zelf als een waar phantom-duo en maak je rol als waterdrager en houthakker waar. Maak dit waar en verhoog deze naam. Jongens, jullie worden ‘ the phantoms of the opera’ voor velen en zorg dat er wordt gesproken over een ‘big two’ en laat de Opposites optreden in Amsterdam ter gelegenheid van een mooi feest!