Optimist versus pessimist

Het Nederlands elftal staat spreekwoordelijk aan de onderkant van de berg die het wereldkampioenschap heet. We doen in Oostenrijk dan weliswaar wat hoogte-ervaring op maar we zijn in het basiskamp, het echte klimmen moet nog beginnen. Inmiddels heeft menig coach al zijn mening gegeven over de absolute favorieten, de outsiders, underdogs en andere bergklim- fanatiekelingen. Sterker nog, prominente voetballers, oud-voetballers en zelfs politici hebben hun WK poultje al publiekelijk ingevuld. Gelukkig geen probleem, voetbal is immers een spelletje. Al die gekleurde meningen vallen in het niet als straks het kleurrijkste WK uit de geschiedenis begint.

De laatste tijd had ik last van stemmetjes in mijn hoofd, ze voerden constant nutteloze discussies over voetbal. Ik at en sliep slecht en het leek met de dag erger te worden. Dus vorige week dinsdagmorgen dacht ik: nu is het genoeg. Ik maakte een afspraak bij de lokale psychiater. De psychiater die naar eigen zeggen José Mourinho en Sir Alex Ferguson de mentale oorlogsvoering had geleerd. Vandaag kwam ik dus bij die psychiater en ging zitten in een stoel, waar je nou niet zeker weet of je zit of ligt. “Sluit je ogen”, zei de psychiater, en dat is wat ik deed.

Half slapend ontwaak ik langzaam in een luidruchtige ruimte. Ik denk te horen ´hebben verdomme Robben, Van Persie en Sneij..´, wrijf in mijn ogen, ´En een linksback in een rollator´. Het is een goed verlichte kamer met twee schimmen die, naarmate mijn ogen wennen aan het licht, mannen worden. De discussie gaat door en met mijn ogen speur ik de kamer verder af. Een kamer zonder deuren en ramen, alleen twee personen, exclusief mijzelf, aan een tafel. Nee toch niet, na een tweede keer met mijn ogen gerold te hebben, spot ik wat lijkt op een derde persoon. In een donker hoekje kan je net de reflectie van zijn bril zien. Voor de rest valt op dat er bij elk persoon een glas op tafel staat waar al uit gedronken lijkt te zijn, toch is mijn keel kurkdroog.

Hier in Nederland zijn de meningen verdeeld over de kansen van het Nederlands elftal op het komend WK. Eeuwige roem is voor de een al zo goed als binnen, terwijl andere hun twijfels hebben over het overleven van de groepsfase. Veel Nederlanders wanen zich al in de finale met topspelers als Arjen Robben, Wesley Sneijder en Robin van Persie, terwijl anderen juist denken dat dit ons de das om zal doen. De man met de uitgesproken mening kiest meestal één front. Je ziet op het forum of in de media zelden de middenweg: ´Wij winnen het WK met dit team, maar omdat het ego’s zijn toch niet´, zul je bijvoorbeeld niet horen. Hoogmoed komt voor de val, maar als je niet gelooft in jezelf, zal je ook nooit je vlag in de piek kunnen prikken.

Inmiddels volg ik de discussie in de gesloten kamer op de voet, het komt er op neer dat er heel veel geschreeuwd wordt en weinig geluisterd. In mijn hoofd grijp ik naar het glas water maar mijn ledematen werken niet mee. Vreemd genoeg drinken de twee hevig discussierende mannen ook geen slok. De enige spiertjes die ik kan bewegen sturen mijn ogen weer naar de man in de hoek. Zijn gelaat verraad een glimlach. Meningen schieten langs maar het enige dat ik kan oppikken zijn kleine fragmenten: ´Mentaliteit´ ´Fans´, ´Ego´, ´Championsleague finalisten´, ´grote Vier´, ´één Oranje´.

De teller loopt op bij de psychiater die overduidelijk per uur betaald krijgt. Terwijl ik in dromenland zit, pakt hij rustig zijn laptop erbij en checkt het laatste voetbalnieuws: ´ Kieft pessimistisch over WK kansen van ´egootjes van Oranje´´. De psychiater logt in en geeft zijn kijk op de kansen voor Nederland op het komende WK. Zo weerlegt hij de nadelen van de Nederlandse defensie en snijdt in de wereldklasse van de vaderlandse aanval. Mede hierdoor creëert hij een realistisch beeld. Hij doet geen voorspellingen maar spreekt wel hoop uit. Wat er ook gebeurt, hij gaat genieten van de zomer.

Als de persoon in de hoek opstaat, wordt mijn slaap lichter en lichter. Hij komt richting de tafel en de discussie stopt. Wanneer het licht in zijn gezicht valt, herken ik hem, de psychiater! ´Dit is een pessimist en dit is een optimist´ zegt hij, ´ik ben een realist´. Voordat ik ontwaak, wijst hij voor mij op tafel: ´halfvol, halfleeg of gewoon dorstig?’