Onze 'stormram' is hier uitgestreden

Over en uit. Iets anders kunnen we er niet van maken in Nijmegen. Een speler met een NEC-hart is volgend seizoen niet meer welkom bij de Nijmeegse eredivisionist. Patrick Pothuizen, een alleskunner die geruime tijd van onschatbare waarde was voor de club. Uiteraard trof je de levensgenieter vooral aan op het veld. Maar als ‘kleedkamerclown’, bankzitter en als feestbeest was hij minstens zo belangrijk. Ondertussen heeft Potje al achttien seizoenen in het betaald voetbal erop zitten. Het overgrote deel van zijn carrière heeft hij gespeeld voor de club van het rood, zwart en groen, iets wat hem heeft gemaakt tot een clubicoon. Ex-NEC’er Peter Wisgerhof had (en heeft) met recht de titel ‘Mister NEC’, maar Pothuizen verdient minstens dezelfde status. De nieuwe drager van rugnummer 6 mag zichzelf bevoorrecht noemen, want datzelfde rugnummer is er een van symbolische waarde en het is jarenlang gedragen door een prachtgozer.

Zijn niveau was uitermate discutabel. Binnen de club was de waarde van Pothuizen totaal geen punt van discussie, maar de voetballiefhebbers buiten Nijmegen waren op z’n minst sceptisch. In zijn NEC-periode was Pothuizen geen opvallend verschijnsel in het Nederlandse voetbal. Hij was een verdediger, solide en in staat om tegenstanders het bloed onder de nagels vandaan te halen. Als verdediger werd hij in eerste instantie gescout door aartsrivaal Vitesse. Vroeg in de jaren ’90 verliet hij zijn vertrouwde omgeving, het stadje Culemborg, waar Pothuizen geboren is. Bij Vitesse debuteerde hij haast geluidloos, waardoor een verhuurperiode aan het toenmalige Dordrecht ’90 volgde. In 1994 kwam hij naar Nijmegen, waar hij gelijk een prima seizoen draaide. Hij speelde toen 33 wedstrijden, wat resulteerde in vijf doelpunten. Zeker geen slechte statistieken voor een verdediger. Tussendoor maakte hij nog een kort uitstapje naar Vitesse en was hij drie seizoenen actief voor FC Twente, maar een terugkeer naar het oude en vertrouwde Nijmeegse nest was niet meer dan een noodzakelijke norm. Zo moest het. Potje hoorde gewoon thuis in Nijmegen.

Pothuizen zal voor het gros van de bevolking niet naar voren komen als voorbeeldprofessional. Zijn persoonlijke statistieken zijn zeer respectabel, maar naar buiten toe zal men hem vooral beoordelen op zijn mentaliteit. Pothuizen is een cultuurbewaker, iemand die uitstraalt wat NEC en Nijmegen altijd zijn geweest: nuchter, cynisch, hondstrouw en bourgondisch. Ookal komt Pothuizen niet uit het zuiden des lands, de bourgondische leefstijl is hem zeker niet onbekend. Gewichtsproblematiek zoals bij Moustafa El Kabir, Collins John en Jhonny van Beukering waren niet van toepassing bij Potje, want zijn geneugten waren te vinden in het uitgaansleven. Lachen, gieren en brullen onder het genot van een ‘bruune paoter’ en een sigaretje. Pothuizen begaf zich graag onder het Nijmeegse klootjesvolk en hij was dan ook met een zekere regelmaat te vinden in de Nijmeegse binnenstad of in de Eendracht, het supportershonk van de Nijmeegse supportersvereniging. Bij uitgaanscafé El Sombrero of bij café De Fuik viel Potje nogal eens te spotten en kon je altijd een ongezouten gesprek met hem voeren. Pothuizen is in die zin absoluut een voorbeeld voor volksintegratie, want het Nijmeegse cynisme, beter bekend als het ‘nuilen’, had hij al snel verworven tot persoonlijke eigenschap.

En dan zijn er ook nog die gezellige Vierdaagsefeesten, gekoppeld aan het gelijknamige wandelevenement, die internationale bekendheid geniet. Op het Joris Ivensplein was Potje vaak te vinden. Pothuizen was alles behalve een ontzichtbare voetballer. Op het veld gaf hij het maximale en buiten het veld vond hij het belangrijk dat hij goed in de groep lag. De sociale cohesie binnen de NEC-selectie werd dan ook met name gestimuleerd en gevormd door Pothuizen. Een kloof tussen oude rotten en nieuwkomers werd overbrugd door hem en voor advies, een mentale boost en voor een geintje was Pothuizen de aangewezen persoon. Prestaties heeft hij absoluut geleverd, maar prijzen pakte hij nooit. Potentie om door te groeien was er zeker en er was een aantal jaar geleden nog concrete interesse vanuit Schotland. Dundee United wilde de Culemborgse ‘stormram’ graag inlijven, iets wat sportief gezien een uitdaging was voor Pothuizen. En Schotland zou ook niet verkeerd voor hem zijn geweest, want zijn harde spel zou perfect passen in het beuk- en vechtvoetbal dat zo kenmerkend is voor dit land. Nijmegen kreeg dan ook een hartaanval toen Potje voor de camera zijn vertrek naar Schotland bekend maakte. Datum van bekendmaking: 1 april. Bij Pothuizen weet je dan al genoeg...

Buitenlandse ervaring heeft Pothuizen niet. De twee Europese avonturen van het afgelopen decennia zijn aan de speler Pothuizen voorbij gegaan. Hij moest het doen met een plek op de bank. Onder ex-trainers Mario Been en Dwight Lodeweges kwam Pothuizen weinig aan spelen toe. Nieuwe spelers, huurlingen van FC Twente en jonge jongens mochten het waarmaken en Pothuizen had hierdoor het nakijken. Een vrijwillig vertrek bleek echter geen optie: Pothuizen stond hier zelf nooit achter. Potje heeft het hier altijd naar z’n zin gehad. Potje zag ook overal de humor van in en als hij niet kon spelen, dan haalde hij wel z’n lolletje bij de medespelers. In Nederland zijn de sportpsychologen nog niet echt geïntegreerd in de voetballerij, maar NEC had haar eigen ‘zielenknijper’, dat stond vast.

Onder Wiljan Vloet kwam Pothuizen veel meer aan spelen toe. In de tweede seizoenshelft van het onlangs afgesloten seizoen was Pothuizen een vaste waarde van de NEC-selectie, iets wat heeft geresulteerd in belangrijke passes, enkele assists en zelfs cruciale doelpunten, zoals het laatste doelpunt in de uitwedstrijd tegen ADO Den Haag. Verdedigend komt Potje het meest tot z’n recht, maar als breekijzer in de voorhoede bleek hij ook onmisbaar voor de Nijmeegse club. Memorabel was het moment waarop Pothuizen als wissel in het veld kwam tegen Sparta, toen de Rotterdammers een voorsprong (1-2) aan het verdedigen waren. In het laatste kwartier kwam onze ‘stormram’ het veld in en wist hij twee keer het net te vinden. Dit moment is kenmerkend voor Potje: presteren wanneer het moet en ‘slap geouwehoer’ als het even kan. En zó zien we het graag. Maar helaas, geld is er even niet, dus de ‘stormram’ is hier uitgestreden.