Frankrijk, een onbestuurbare kampioen

Ik beschrijf een warme avond op de vijfde dag van juli 2006 in München. Het Portugal van Cristiano Ronaldo, Luis Figo en geleerden treden deze avond aan tegen Frankrijk. Tot alle verwachtingen in hebben deze Europese grootmachten zich weten te kwalificeren voor de halve finale van deze eindronde. In deze desbetreffende wedstrijd krijgen de Fransen een strafschop. De man met de aanvoerdersband om, pakt de bal op en legt hem op het witte stipje, elf meter van de Portugeze penaltykiller Ricardo vandaan. De man in het wit neemt een paar kleine stappen naar achter, en kijkt waar hij de bal zal gaan plaatsen. De man zucht nog één keer diep, hij loopt aan, en scoort! Door dit doelpunt haalt Frankrijk onverwacht de finale van het WK. De man die een groot aandeel in dit succes heeft draagt rugnummer tien en zal na de finale, een paar dagen later, afscheid nemen met misschien de wereldbeker in zijn handen. Zijn naam luidt: Zinedine Zidane.

We zijn het er allemaal over eens, Raymond Domenech heeft in zijn zesjarige periode als bondscoach weinig tot niets gepresteerd. Het weinige wat hij goed heeft gedaan, is het bereiken van de WK-finale in 2006. Dat was niet gelukt als Zidane niet terug was gekomen op zijn besluit, om international af te zijn. De kwalificatie voor dit prestigieuze toernooi verliep erg moeizaam en het Franse elftal stond halverwege alle speelronden zelfs vierde in een poule met onder andere Zwitserland, Israël en Ierland. Toen Domenech de oudjes Claude Makélélé, Lilian Thuram en de eerdergenoemde weer opriep, ging de motor weer lopen en Frankrijk werd zelfs weer eerste in de poule.

Wat Frankrijk mist, is een leider op en buiten het veld. Wat ik versta onder een echte leider is een man zonder egoïsme, die voor zijn land wil spelen. Een leider straalt macht uit, heeft leidingkwaliteiten, geeft het goede voorbeeld en hij weet ten slotte de spelers te motiveren. Een speler die de band niet met ergernis draagt, omdat de band om zijn arm knelt. Nee, deze speler speelt met passie en trots. Ten slotte zingt hij het volkslied, in dit geval la Marseillaise, uit volle borst mee. Dat was en deed Zidane voor Frankrijk.

Enkele voorbeelden. Het WK van 1998 in Frankrijk was zonder twijfel de beste die Les Bleus ooit gespeeld hebben, want Frankrijk werd wereldkampioen. Wie had daar een hoofdrol in? Jawel, Zidane. Niet als aanvoerder weliswaar, maar toen al was hij een belangrijke factor. Op Euro 2000 flikte Frankrijk het weer met het winnen van de Europese titel en weer deed Zidane veel goede dingen. In Zuid-Korea en Japan ging het mis voor Frankrijk, omdat Zidane de eerste twee poulewedstrijden niet mee kon spelen. Met slechts één punt en niet eens gescoord te hebben kon Frankrijk weer het vliegtuig naar huis boeken. Twee jaar later, in 2004, op het EK in Portugal, werd Frankrijk op waarde geklopt tegen de latere Europees kampioen, Griekenland. Op het afgelopen WK in Duitsland werd Frankrijk verrassend tweede, nadat Frankrijk zich met moeite wist te kwalificeren, maar later zich manifesteerde met onder andere Zidane.

De voetbalgrootmachten hebben allemaal één of meerdere leiders in hun team zitten. Zo heeft Duitsland Michael Ballack waar de spelers mee weg lopen. Mocht Ballack geblesseerd uitvallen, neemt Philipp Lahm deze rol over. In Nederland hebben wij dezelfde ‘luxe’ als in Duitsland. Als onze aanvoerder Giovanni van Bronckhorst wegvalt, hebben we Mark van Bommel die de ploeg vooruit trekt. Bij Mexico heb je Rafael Márquez waar de (jonge) spelers van op kijken en bij Spanje en Engeland zijn er meerdere spelers die de ploeg weten te motiveren als de aanvoerder wegvalt. Een echte aanvoerder bij Frankrijk zie ik echter niet. In de voorlopige selectie die Domenech deze week vrij gegeven heeft, zitten tal goede voetballers, maar een echte leider ontbreekt. Omdat een land met een vaste aanvoerder moet spelen, vind ik, heb ik een paar spelers van de voorlopige selectie in the picture gezet.

Veel leiders zijn ervaren en hebben veel internationale voetbalervaring. Ook moet de desbetreffende speler één van de sterspelers van het elftal zijn en het goede voorbeeld geven. Franck Ribéry valt voor mij gelijk af. Ja, Ribéry is de blikvanger van Frankrijk, maar in de situatie waarin hij nu verkeert is het nog wel de vraag of hij van justitie naar het WK mag. Het is ook niet heel zeker of William Gallas, enige tijd aanvoerder bij Arsenal geweest, op tijd fit genoeg is voor het grootste voetbalevenement deze zomer. Patrick Vieira zal deze zomer er niet bij zijn, omdat hij niet is opgenomen in de voorselectie van Les Bleus. Wat wel opmerkelijk is, dat Domenech halverwege februari van dit jaar hem tot aanvoerder van het Franse team wilde maken, mits hij fit genoeg was om mee te gaan.

Dan komen we toch uit bij Thierry Henry. Hij is een sterspeler en hij heeft veel internationale voetbalervaring. Het is nog maar de vraag of hij in de spits zal worden neergezet in de opstelling van Domenech. Een aanvoerder op de bank is niet praktisch en al helemaal stom. Zucht! Ik verlang terug naar de tijden waar Zidane de regisseur op het veld was bij Frankrijk. Met Zidane in je team ging Frankrijk spontaan beter van voetballen, nu zijn Les Bleus geen schim meer van wat het in ’98 en 2000 was. Wie de aanvoerdersband aanstaande 11 juni bij Uruguay-Frankrijk zal dragen is voor iedereen, dus ook voor mij, een grote verrassing.