Noel Bailie, one-club-man van Linfield

In deze tijd waar mensen snel van club wisselen en een contract zien als een inwisselpapiertje, ben ik altijd geïnteresseerd geweest in spelers die hun hele leven bij één club blijven. Deze zogenoemde 'one-club-men' staan symbool voor de club en zijn de grootste culthelden van supporters. Je hebt bekende namen als Francesco Totti, de prins van Rome, Paolo Maldini alleenheerser in Milaan. In Dortmund heb je Lars Ricken, bij Manchester United Ryan Giggs, Paul Scholes en Gary Neville. In Spanje zijn mensen als Iker Casillas en Carles Puyol de belangrijkste voorbeelden. In Nederland speelde iemand als Theo Bos zijn hele actieve carrière bij Vitesse en is Sjaak Swart 'Mister Ajax'. Toch zijn zij niet de grootste spelers die bij één club hebben gespeeld.

Afgelopen week werd ik gebeld door mijn broer. Hij vroeg zich of ik nog iets wist van onze trip naar Belfast, een dikke tien jaar geleden. Toen ik antwoordde met weinig zei mijn broer: “zegt de naam Noel Bailie je nog iets?” Toen begon het te dagen. Bailie, captain en sweeper van Linfield FC. Langzaam kwam het allemaal terug. Het stadion. De tegenstander. Die belachelijke supporter. “There is only one Noel Bailie!”

Het was in de zomer van 1999 dat ik in Belfast, Noord-Ierland op vakantie was. Het Nederlands elftal had het jaar ervoor de halve finale van het WK gehaald en aan de vooravond van het EK in Nederland en België had ik een grenzeloos vertrouwen in het Nederlands voetbal. De stad zelf was een behoorlijk troosteloze stad. De rivaliteiten tussen katholieken en protestanten, tussen de IRA en Ulster Volunteer Force, de armoede in de straten en “The Troubles” zorgden voor een behoorlijk naargeestig sfeertje. Mijn vader had er een conferentie en vond het nodig ons mee te slepen op een vakantie die we eigenlijk helemaal niet wilden. Toen we er eenmaal waren besloten mijn broer en ik maar het beste ervan te maken.

Een van onze favoriete bezigheden tijdens vakanties is het op zoek gaan naar lokale voetbalclubs en het bezoeken van wedstrijden. In de zomer is dat vaak lastig maar in augustus zijn oefencampagnes meestal al begonnen. Na wat rondvragen aan Noord-Ierse locals bleek dat de plaatselijke trots Linfield FC was, een club met een voornamelijk protestantse achterban. Mijn ouders zaten er niet om te springen, maar m’n broer en ik vertrokken toch vol goede moed naar Windsor Park, het thuisstadion van Linfield. Het bleek dat we geluk hadden. Later die week speelde Linfield in de laatste kwalificatieronde van de UEFA Cup tegen Lokomotiv Tbilisi. De heenwedstrijd was in 1-0 voor de Georgiërs geëindigd.

Na kaarten te hebben bemachtigd en een shirtje aan te hebben geschaft gingen we op de avond van 26 augustus naar de wedstrijd. Het voetbal was in Noord-Ierland van een vrij dramatisch niveau. Nu zullen we in Nederland een tegenstander uit Georgië nooit onderschatten, maar Lokomotiv Tbilisi zou in de Jupiler league maar moeilijk mee kunnen komen. Eigenlijk was het een wedstrijd om snel te vergeten, ware het niet dat de man die achter ons zat op de tribune werkelijk de hele wedstrijd door zong: “There is only one Noel Bailie, one Noel Bailie.” Geïnteresseerd door deze Noord-Ierse supporter begon ik te letten op de nummer elf, spelend op de positie van centrale verdediger. Hij had de aanvoerdersband om. Hij speelde niet erg goed, maar bleek voor velen supporters de populairste speler te zijn.

Toen de wedstrijd eindigde (1-1, Linfield uitgeschakeld) gingen mijn broer en ik tegen de uitdrukkelijke wens van mijn ouders in door nog even een pint halen in de dichtstbijzijnde pub. We werden als Nederlanders als ware helden binnen gehaald. Na de gebruikelijke vraag of we wiet bij ons hadden, begonnen de Noord-Ieren de Nederlandse voetballers te bewieroken. Toen leek het ons het juiste moment om meer over deze Bailie te weten te komen.

Hij bleek 29 te zijn, elke wedstrijd te spelen en nooit gevallen te zijn voor grotere Ierse, Schotse en zelfs Engelse clubs. Geboren in Lisburn, voorstad van Belfast had hij sinds zijn jeugd alleen voor Linfield FC gespeeld. Op dat moment stond hij op een wedstrijd of 500 voor Linfield en je kon altijd op hem rekenen. Verder was het een man die begaan was met de supporters, dronk hij graag een pint in deze pub. Hoewel hij niet een geweldige snelheid of techniek had, was hij een werkelijke rots in de branding. In 1994 was hij Noord-Iers speler van het jaar geworden.

Eén man maakte het werkelijk te bont. Hij bleek diegene te zijn die achter ons “There is only one Noel Bailie” zong, en hij bleek zijn grootste fan. Geridiculiseerd door andere pub bezoekers dacht deze man dat Bailie van de club en de supporters hield en dat hij nooit weg zou gaan. Hij zou duizend wedstrijden voor Linfield FC gaan spelen en op deze manier wereldrecordhouder worden van het aantal wedstrijden voor één club. Mijn broer mengde zich in de discussie door te claimen dat elke speler voor het juiste bedrag te koop was. Als hij echt zo goed was, dan ging hij nog wel naar Schotland of desnoods de Engelse League One. Aangemoedigd door overige bezoekers ontspon zich een mooie discussie. Helaas zorgde de wettelijk vastgelegde sluitingstijd van elf uur ervoor dat we terug naar het hotel moesten.

En nu belde mijn broer. Bailie’s teller stond inmiddels op 997 wedstrijden voor Linfield FC. In de komende weken zou hij de magische grens van duizend wedstrijden voor één club kunnen doorbreken. De trotse supporter had gelijk gekregen. Vergeet Totti, vergeet Maldini of Giggs. Er is maar één ultieme one-club-man. "There is only one Noel Bailie!"