De missie van Florentino Pérez

Het moet op één van die twee avonden in het heerlijke voorjaar van 2009 geweest zijn. De avonden van 10 maart en 2 mei. Mogelijk heeft de eerste avond het gevoel van pure zekerheid en wilskracht bij de goede man verstevigd. De echte ‘Madridistas’ onder ons moeten deze dagen herkennen. Het zijn de twee zwartste dagen van het seizoen van hun club geweest.

Florentino Pérez zit voor zijn tv-toestel klaar. Het was voor hem een rustige dag. Ik zie hem al zitten, in de tuin van zijn landgoed even buiten de stad. Hij geniet even van het voorjaarszonnetje, dan moet de televisie aan. Zijn voormalige club moet in Engeland een 1-0 achterstand zien weg te werken. Pérez durft het niet hardop te zeggen, maar hij heeft er niet veel vertrouwen in vanavond. Dat komt door de bestuurders, die er volgens hem niets van bakken. De wedstrijd begint. Hij begraaft zijn handen langzamerhand in zijn ogen. Bij Liverpool op het middenveld staat een spelmaker, dat mannetje had het bestuur moeten kopen, in plaats van Wesley Sneijder. Hij luistert naar de naam Xabi Alonso. Bij rust staan de Engelsen al met 2-0 voor, ze lopen uit naar 4-0, grotere nederlagen heeft Real in Europees verband nooit hoeven slikken. De jongetjes uit Madrid zijn door de modder gesleurd en bruut afgeslacht door de kerels van de Merseyside. Pérez ziet het allemaal niet meer, hij ligt al op bed. Na een uur spelen heeft hij met de tranen in zijn ogen de televisie uitgedrukt en is, met in zijn lichaam een cocktail van woede, frustratie en onbegrip, gaan slapen. Hij voelde een vreemde tinteling en is daarna als een blok in slaap gevallen.

We zijn bijna twee maanden verder. Pérez gaat naar de kraker tegen Barcelona, hij heeft een vaste plek in de skybox. Hij rijdt daar met zijn auto het reusachtige stadion van Real Madrid tegemoet en parkeert zijn auto op de hem toebedeelde stek. Als hij de juiste ingang inloopt is hij daar weer even: die tinteling, de wat vreemde tinteling die hij sinds enkele maanden af en toe voelt. Voorafgaand aan het duel staat de eeuwige aartsrivaal uit Catalonië op vier punten voorsprong, Real móet gewoon winnen. Al na twee minuten heeft de voormalig voorzitter van de succesvolste Spaanse club het door: Barcelona is vele malen sterker. Ondanks de vroege goal van de thuisploeg is Barcelona duidelijk de betere en mag in het huis van de aartsrivaal met 1-3 rusten. Na rust is daar een vreemd moment. Xavi zet superster Lionel Messi maar weer eens vrij voor de keeper, en ineens beseft Pérez wat die tinteling al die tijd was. Hij wil zijn club weer naar nieuwe glorie leiden. Hij heeft mazzel, over een ruime maand zijn de presidentsverkiezingen.

Europa is aanbeland in een hete zomer. Pérez heeft zich inderdaad ontpopt tot de Machiavelli van Madrid. Hij won de verkiezing niet al te democratisch, hij was de enige kandidaat die de ruim 55 miljoen benodigde euro’s kon opbrengen,’survival of the richest.’ Het zouden niet de laatste rollende euro’s uit Madrid zijn die zomer. De supporters waren in extase, de absolute vedetten vlogen ze om de oren. Duizenden mensen verwelkomden in de drukkende Spaanse hitte Cristiano Ronaldo, Kaka, Karim Benzema, Xabi Alonso, Raul Albiol, Alvaro Negredo en Alvaro Arbeloa kwamen voor een slordige 260 miljoen euro het maagdelijk witte shirt aantrekken, de Chileense kroonprins Manuel Pellegrini werd trainer bij ‘de Koninklijke.’

De supporters van Real Madrid vertrouwden er weer in. Met alle supersterren moest het dit seizoen haast wel gaan gebeuren. Alsof het zo moest zijn kon Real Madrid dit seizoen in eigen stadion als eerste club ooit de tiende Champions League-trofee in de wacht slepen. En hun Florentino Pérez had een elftal bij elkaar geraapt dat herinneringen opriep aan het legendarische ‘Dream Team’ uit het begin van deze eeuw. Helaas was er één onderdeel vergeten…

Vandaag is het 13 april in het jaar 2010. De Madrileense koopwoede heeft zeker vermaak opgeleverd. Bij veel Nederlanders was er leedvermaak, omdat de Nederlanders, die zo bruut uit de Spaanse hoofdstad verdreven zijn nu schitteren in andere shirts. Er was vermaak, toen Manuel Pellegrini zijn team na de winterstop een hele lange tijd uitstekend spel heeft laten voetballen. Maar, op de eindbalans staat er een dikke onvoldoende. Voor de beker blameerden de Madrilenen zich bij Derdeklasser Alcórcon. De Champions League-aspiraties zijn over. Het Franse Olympique Lyonnais was te sterk, en in de Primera Division is er een enorme kans dat Barcelona zijn titel weet te prolongeren na de overwinning in Bernarbéu afgelopen zaterdag. Kortom, de rentree van Florentino Pérez, zoals hij hem zich had voorgesteld, eind mei op de foto met drie prijzen, dreigt faliekant mis te lopen.

Hoe dit kon gebeuren is helder. De verdediging is niet in staat om de deur achterin in ieder geval dicht te houden als de aanvallers niet in vorm zijn en is niet geschikt voor topvoetbal, negentig minuten van concentratie weten ze niet vol te houden, zo hebben we dat gezien tegen Lyon en Barcelona. Pérez was vergeten dat zijn eerste Dream Team wel een fatsoenlijke verdediging had en dat ook dat een essentieel onderdeel van het topvoetbal is. Sowieso is de intocht van allerlei aanvallers en het negeren van de armoede achterin de Koninklijke die seizoen fataal geworden.

Neemt natuurlijk niet weg dat het middenveld en de voorhoede van een sensationeel hoog niveau zijn. Lassana Diarra, Xabi Alonso, Cristiano Ronaldo, Kaka, Gonzalo Higuain en Karim Benzema zijn spelers waarvan vijandelijke spelers en trainers gillend wakker worden. Even een aparte vermelding voor Iker Casillas, de beste keeper van de 21e eeuw. Die middelen zijn niet weg, de kansen op succes zijn er zeker wel.

Het kan zeker nog goedkomen voor Real Madrid, maar dan moet Barcelona eerst de Champions League opnieuw winnen. Bij de aanblik van een feestende Puyol met de Cup met de Grote Oren in de huiskamer van Pérez moet hem toch de gedachte te binnen schieten dat hij een fout heeft gemaakt. Hij heeft niet ingezien dat sportieve en commerciële belangen niet altijd hetzelfde zijn. Koopt Pérez volgend jaar een stel echte verdedigers, dan zie ik de missie van de voorzitter der Madridistas nog goedkomen. Voor nu is er één les: Succes is te koop, visie niet.