Een puinhoop als gevolg van falend commercieel beleid

Sinds de winterstop laat Roda JC weer zien dat ze niet misstaan in het linkerrijtje. De club die in 1995 als enige Nederlandse club niet verloor van Ajax en in 2002 als enige Nederlandse club ooit in San Siro van AC Milan wist te winnen, leek vorig jaar roemloos ten onder te gaan. Nog niet zo lang geleden wist de club jaarlijks te imponeren. Nu is Roda JC niets meer dan een grauw vreemdelingenlegioen waar geen enkele neutrale toeschouwer warm voor loopt.

Midden jaren negentig wist Roda JC met bijna louter Nederlandse voetballers hoge ogen te gooien in de Nederlandse competitie. Eind jaren 90 begon het verval steeds grotere vormen aan te nemen. Dit heeft twee redenen. Allereerst mocht een onbeperkt aantal spelers van binnen de EU in de wedstrijdselectie opgenomen worden, wat leidde tot veel net-niet voetballers met hoge salarissen. De belangrijkste reden is echter het falende commercieel beleid van Roda JC.

De eerste reden werd nog verbloemd door goed scoutingsbeleid, wat spelers als Bob Peeters, Tom Soetaers, Joos Valgaeren en Arouna Koné opleverde. Deze spelers werden voor veel geld verkocht, waardoor Roda JC jarenlang een hogere begroting kon aanleveren dan bij de club zou passen. Dergelijke spelers waren echter steeds moeilijker aan te trekken, waardoor ook veel verlies werd geleden met miskopen als Gabor Torma, Fredrik Berglund, Zeljko Damjanac en Jamaiqua Vandamme. Deze spelers faalden niet alleen de hoge verwachtingen waar te maken, ze drukten ook enorm op de begroting met hoge salarissen.

Door de regeling omtrent EU-spelers komt meteen het tweede probleem aan bod. Het falende commercieel beleid van Roda JC heeft gezorgd voor enorm veel problemen. Nooit werd er serieus werk gemaakt van het merk Roda JC. Waar dit jaren geleden stond voor de “koempelmentaliteit”, vechtlust en strijd, wordt Roda JC tegenwoordig geassocieerd met een “vreemdelingenlegioen” en met de Duitse uitstraling die de club zichzelf heeft aangemeten.

Roda JC is totaal niet interessant meer. Neutrale fans zien veel niets toevoegende voetballers van verschillende nationaliteiten en weinig herkenbaar voetbal. Op de tribune schallen Duitse liederen die worden overgenomen van onder andere de Duitse buur Alemannia Aachen. Goals werden jaren lang met de Duitse wisselwerking “Danke… bitte!!” tussen omroeper en publiek begroet. Keepers die de bal bij een doeltrap inbrachten kregen enkele Duitse scheldwoorden naar zich toegegooid. Deze zorgden ervoor dat bijvoorbeeld Geert den Ouden riep nooit voor Roda JC te willen voetballen. Hij zal niet alleen staan in deze mening; voor iedere uitgesproken mening van een voetballer zijn er honderd anderen die hetzelfde denken maar zwijgen.

Waar inmiddels bij Twente en Groningen (in de jaren negentig nog een grauwe club die streed om de plaatsen in het rechterrijtje) de tribunes volliepen, bleven veel plaatsen bij Roda JC leeg. Het Parkstad Limburg Stadion is een mooi stadion en was een goede stap vooruit, maar er werd te weinig gedaan om dit stadion te vullen. Het falende commercieel beleid toont zich ieder jaar weer wanneer Sport+Markt de uitkomsten van hun onderzoek naar het imago en de merkwaarde van clubs publiceert. FC Twente, Heerenveen en Groningen zijn jaarlijks in de top terug te vinden, terwijl Roda JC onderaan bungelt. Aan de omgeving kan het niet liggen. Limburgers zijn zo mogelijk nog trotser op Limburg dan Friezen op Friesland. Toch weet de club zich niet te presenteren als een uithangbord voor Limburg, terwijl Heerenveen dit, ondanks alle buitenlanders, wel is voor Friesland.

Een goed voorbeeld is de verkoop van Roel Brouwers, rasechte Limburger, ten faveure van het aantrekken van Pa Modou Kah. Ze hadden met Brouwers, die tegenwoordig furore maakt in de Bundesliga, een potentieel clubicoon in huis, maar kozen wederom voor een onbekende buitenlander met hoger salaris. Deze Kah is tegenwoordig wisselspeler en zorgt met zijn invalbeurten enkel voor onrust in de Limburgse defensie. Uit de eerste divisie werd zelden een talent opgehaald. Toch zijn de laatste jaren voetballers als Viktor Sikora, Demy de Zeeuw, Anthony Lurling en Paul Verhaegh voor relatief weinig geld weggehaald uit de eerste divisie of de staart van de eredivisie. Vooral Verhaegh, geboren in Limburg, is een gemis voor Roda JC. Het is onrealistisch om te denken dat al deze spelers voor Roda gekozen zouden hebben, maar het is typerend dat Roda JC van geen van deze spelers serieus werk heeft gemaakt. Ieder jaar kwamen er nieuwe nationaliteiten en ieder jaar vervreemde Roda zich steeds meer van neutrale Nederlandse voetballiefhebbers.

Toch gloort er weer hoop. Niet alleen op het veld, waar Roda JC door de keeperswissel en het tijdelijk aantrekken van Arnold Kruiswijk weer rust uitstraalt in de verdediging, maar vooral door het aantrekken van Marcel van den Bunder als commercieel directeur. Met Martin van Geel als algemeen directeur en Van den Bunder als commercieel directeur wordt Roda JC geleid door twee intelligente mensen die het klappen van de zweep in voetballand kennen. De achterstand op Twente, Heerenveen en Groningen zal niet te overbruggen zijn, maar er kan nog veel ingehaald worden. Door te werken aan het merk Roda JC, het langzaam lozen van dure, niets toevoegende buitenlanders en het slim scouten kan Roda JC langzaam bouwen aan een herkenbaar team waar Limburg warm voor loopt. Roda JC moet en zal terugkeren naar het linkerrijtje.