Hoe een transfervrije Nederlander na een jaar onzekerheid in Dubai belandde

Nederlandse profvoetballers zijn in alle uithoeken van de wereld te vinden, van de spotlights van de grote Europese competities tot de meer avontuurlijke dienstverbanden op andere continenten. In de rubriek Over de Grens spreekt Voetbalzone met een speler die buiten de landsgrenzen actief is. Met deze keer aandacht voor Stanley Akoy, die meer dan een jaar zonder club zat, maar na vele tegenslagen nu zijn voetbalplezier heeft hervonden in Dubai.

Door Jordi Tomasowa

“Of ik het al een beetje kan geloven? Eerlijk gezegd is het vrij onwerkelijk”, zegt Akoy met een brede glimlach, terwijl hij op het balkon van zijn appartement zit. “Het is heel snel gegaan. Ik was twee maanden voor ik hier tekende net naar IJmuiden verhuisd. Ik woonde sinds lange tijd eindelijk weer op mezelf. Het voelde echt als een nieuwe start en nu zit ik ineens in Dubai. Het is natuurlijk totaal niet met elkaar te vergelijken, dus ook wel even schakelen.”

De 27-jarige middenvelder komt uit een lange periode waarin hij zonder club zat. “Olympias Lympion op Cyprus was mijn laatste club, daar was zo veel aan de hand. Dan zie je dat betaald voetbal ook een hele andere kant heeft. Je haalt nog wel je plezier uit het op het veld staan, maar als er enorm veel dingen niet goed zijn geregeld, dan knaagt dat wel aan je. Nu zie ik de andere kant van de medaille. Het ziet er heel rooskleurig uit en dat is natuurlijk prachtig.”

Met zijn verhaal hoopt Akoy andere voetballers te inspireren. “Het is niet eens per se dat iedereen naar Dubai moet, maar ik heb heel veel jongens zien stoppen na een half jaartje of een jaar waarin er geen interesse van clubs was. Iedereen heeft daar zo zijn eigen redenen voor natuurlijk, maar ik had wel zoiets van: ik ga verder en blijf een jaar lang voor mezelf trainen. Afgelopen zomer heb ik misschien één weekje niks gedaan om mijn hoofd wat leeg te maken.”

Akoy zelf maakte als transfervrije speler drie windows mee dat er weinig rondom zijn persoon speelde. “Dat was toch wel teleurstellend. Je hoopt er meer uit te halen met de mensen waar je mee werkt, maar dat lukte helaas niet. Tijdens de afgelopen transferwindow was het op het laatste moment ineens raak. Het is wel mooi om te zien dat je als je al die tijd zo hard hebt getraind uiteindelijk ook beloond wordt. Je maakt wel genoeg mee in zo’n jaar. Het was heel apart.”

Ajax Amateurs

Akoy doorliep zijn jeugdopleiding bij Lelystad ’67, waarna hij vanuit de Onder 19 de stap naar de amateurs van Ajax maakte. Hij kijkt nog altijd terug op een prachtige ervaring in Amsterdam. “Het was ook wel bijzonder, want als wij bijvoorbeeld in Rotterdam voetbalden, dan moest je daar niet te lang rondlopen. Ik kan me een wedstrijd herinneren dat we na afloop absoluut de kantine niet in mochten. Je speelt bij de amateurs, maar omdat je het Ajax-logo draagt, zit de haat bij die Rotterdammers zo diep.”

“We speelden in de hoofdklasse en het was een hele mooie en leerzame tijd. We trainden gewoon op Sportcomplex De Toekomst. Alles was goed geregeld. Jong Ajax speelde vaak op maandagavond. We kregen dan een seizoenkaart, dus er werd echt alles aan gedaan om ervoor te zorgen dat je het naar je zin had.”

Kans bij Cambuur

In 2018 maakt Akoy de stap naar de beloften van SC Cambuur. Daarmee komt er een droom uit voor de op dat moment 21-jarige voetballer. “Het heeft mij altijd dwars gezeten dat ik nooit bij een Betaald Voetbal Organisatie heb gezeten. Ik had graag de kans gehad in een Almere City Onder 19 of een PEC Zwolle Onder 19. Ik was ervan overtuigd dat ik maar een jaartje nodig had om mezelf te laten zien.” Akoy woont op dat moment in Lelystad en kan alsnog naar Almere City, maar laat zijn keuze uiteindelijk vallen op Jong Cambuur. “Ik ga graag uit mijn comfortzone en ben dus naar Leeuwarden vertrokken. Ik kon door mijn leeftijd ook maar een jaar in de beloftenploeg blijven. Het was eigenlijk alles of niets, maar het ging heel goed. Ik trainde veel mee met het eerste elftal, waar René Hake de hoofdtrainer was, en kreeg een contract aangeboden.”

Een definitieve stap naar de hoofdmacht van Cambuur volgt en Akoy speelt uiteindelijk 21 officiële duels voor de Friese club. “We hadden dat seizoen heel mooi af kunnen sluiten, want we stonden bovenaan en hadden tien punten voorsprong op De Graafschap, maar door de coronapandemie werd door de KNVB besloten dat we niet konden promoveren naar de Eredivisie.” Het is een besluit dat bij Akoy en veel van zijn ploeggenoten hard aankomt. “Ik speelde zelf twee jaar eerder nog bij de amateurs van Ajax en als je dan te horen krijgt dat promotie naar de Eredivisie je door de neus geboord wordt… Ik kan me de dag nog goed herinneren dat we het definitief hoorden. Dat was denk ik de grootste klap die ik in mijn carrière heb gehad. Ik wilde enorm graag in Nederland stappen maken en daar hoort voetballen in de Eredivisie bij. Al zijn het maar vijftien tot dertig wedstrijden, dan heb je in ieder geval een goede basis gelegd.”

Akoy kreeg vervolgens naar eigen zeggen ‘klap op klap’. “Tijdens de voorbereiding op het nieuwe seizoen liep ik een hele zware knieblessure op. Dat was mijn laatste contractjaar en ik moest mezelf dus eigenlijk laten zien. Ik was ineens niet meer in staat om op het veld te staan. Cambuur promoveerde, waardoor ik wist dat een contractverlenging was uitgesloten. In totaal heb ik anderhalf jaar moeten revalideren, heb er ook echt de tijd voor genomen. Op een gegeven moment was ik genoodzaakt om pijnstillers te slikken om mijn knie te kunnen buigen.”

Pas in januari 2022 tekent Akoy bij Telstar. Hij voelt zich weer goed en met Andries Jonker, de trainer van destijds, worden duidelijke afspraken gemaakt. “Mijn eerste half uur speelde ik tegen Jong Ajax. We wonnen weliswaar met 1-0, maar kwamen op het veld in een grote rondo terecht, dat was pittig. Toen ik thuiskwam kon ik de trap niet oplopen. Als ik druk wilde zetten op mijn rechterknie, voelde ik een heel apart gevoel. Het was even wennen, maar ik raakte er niet van in paniek. Je knie wordt op een gegeven moment alsmaar sterker wanneer je veel traint.”

Akoy moet in het halfjaar bij Telstar genoegen nemen met invalbeurten, maar krijgt van Jonker wel het aanbod om langer bij de Velsenaren te blijven. Als hij echter vertrekt om bondscoach van het Nederlands vrouwenelftal te worden, wordt het contractaanbod van Telstar plots ingetrokken. “Het mocht niet zo zijn en ik zat weer zonder club. Het bleef heel lang stil in de zomer van 2022, maar uiteindelijk toonde het Cypriotische Olympias Lympion interesse. Ik sloeg de belangstelling in eerste instantie af, waarna ik een maand later alsnog daar tekende. Het leven in Nicosia was mooi en ik kon daar veel wedstrijdritme opdoen, maar je kreeg daar echt het gevoel dat er meer mondelinge afspraken worden gemaakt dan op papier.”

“Als de resultaten tegenvallen, dan merk je hoe het er op Cyprus aan toegaat. Salarissen werden niet of te laat betaald en in de winterstop heb ik besloten om daar te vertrekken. Ik heb mijn contract laten ontbinden. Dat was misschien ook niet handig, maar ik dacht: jullie maken me het zo moeilijk, dan is het beter om hier zo snel mogelijk te vertrekken.”

Akoy is een ervaring rijker en een illusie armer wanneer hij in de winter van 2023 terugkeert naar Nederland. Ondanks binnenlandse interesse, slaagt hij er niet direct in om een nieuwe club te vinden. “Dat was heel vervelend, anders had ik een nieuw begin kunnen maken. Het was echt een moeilijke periode, omdat je net een negatieve ervaring in het buitenland hebt gehad. Daar was ik heel teleurgesteld over. Ik ben gaan werken met personal trainers, maar op een gegeven moment kom je in zo’n negatieve sleur terecht. Als jij heel lang zonder club zit, dan ga je altijd nadenken. De drang om voor mezelf te trainen is wel altijd gebleven. Ik zorgde er altijd voor dat ik vijf dagen in de week trainde met het geloof dat er nog iets moois zou komen.”

“Je volgt voormalig ploeggenoten die mooie stappen maken, dat was wel lastig”, klinkt het eerlijk. “Ik wilde niet eens zelf naar een geweldige club, maar ergens speeltijd krijgen. Ik miste het wedstrijd- en teamgevoel.” Het geloof biedt Akoy in die zware periode uitkomst. “Ik ben zelf protestants-christelijk en me er toen heel erg in gaan verdiepen. Als God het wil, dan komt het goed. Zo stond ik er op een gegeven moment in. Het gaf me een bepaalde rust door de bijbel te lezen. Niet eens als afleiding, maar het werd gewoon een dagroutine: het lezen van de bijbel, trainen, bidden et cetera. Dat ontstond gewoon zo.”

Akoy is trots dat hij er tijdens deze turbulente periode toch in is geslaagd om een bepaalde rust te vinden. “Je ziet spelers in soortgelijke situaties in paniek raken, wat heel logisch is. De voetballerij gaat heel snel. Als je een half jaar uit de roulatie bent, dan is men je vergeten. Een voetbalcarrière kent altijd ups and downs.”

“Ik heb ruim een jaar zonder club gezeten, maar door mijn recente transfer kijk je weer heel anders naar de voetbalwereld. Het is een hele dunne lijn. Af en toe was ik voor mezelf aan het trainen, maar ik was er totaal niet met mijn hoofd bij. Dat komt omdat je eigenlijk niet wist waar je het voor deed. Als je weet dat je naar Real Madrid gaat, dan is het makkelijk. Ik wist niet of ik überhaupt nog een voetbalcarrière zou hebben, dat maakte het zwaar. Ik hield mezelf wel voor: als ik nog ergens zou tekenen wilde ik niet voor schut staan, vandaar dat ik ben blijven trainen en er veel dingen voor heb gelaten.”

Zijn transfer naar de Verenigde Arabische Emiraten heeft Akoy naar eigen zeggen te danken aan Dc Sports Group, een internationaal zaakwaarnemersbureau waar hij mee in contact kwam. “Vooral in het Midden-Oosten hebben zij een goede naam. Ze hebben een stage voor me geregeld, daarin moest ik het maar laten zien. Als ik niet een jaar lang voor mezelf had getraind, was ik er niet klaar voor geweest. Het is prachtig dat ik door die stage een contract bij Fleetwood United heb kunnen tekenen. Ze waren eigenlijk niet eens op zoek naar een middenvelder, maar tijdens mijn stage heb ik mezelf kunnen tonen. Deze club is best veeleisend, want het is een zusterclub van Fleetwood Town, dat actief is op het derde niveau van Engeland. Qua niveau moeten alle spelers ook echt iets toevoegen.”

Akoy heeft zijn eerste maand in Dubai er bijna opzitten en kan volmondig zeggen dat al zijn verwachten zijn uitgekomen. “Ik ben gelijk goed opgevangen door mijn ploeggenoten. De Emirati zelf zijn heel warme mensen. Verder heb ik ook veel Afrikaanse ploeggenoten. Ik vind mijn weg bij nieuwe clubs altijd snel, want ik hou ervan om tussen de mensen te zijn.”

“We trainen ook echt op een prachtig veld. Je hebt hier ook een complex, JA The Resort, met een stuk of zeven schitterende velden. Veel Premier League-clubs komen hier in Dubai om daar hun trainingskamp te beleggen. Ik heb zulke velden weleens vaker gezien, maar dat we daar op mogen trainen is wel heel nice. Op Cyprus had je soms echt van die knollenvelden. Dat was echt precies het tegenovergestelde, haha! Ik moet wel zeggen: Nicosia is ook een mooie stad waar ik het ook zeker naar mijn zin heb gehad.”

De sympathieke middenvelder heeft zijn eerste twee competitiewedstrijden in het shirt van Fleetwood United inmiddels gespeeld. In beide duels kwam Akoy 45 minuten in actie. “Ze houden er ook rekening mee dat ik een jaar geen wedstrijden heb gespeeld, maar het ging goed. We staan ook bovenaan, dus het zou mooi zijn als we kampioen kunnen worden. Je hebt hier in de Verenigde Arabische Emiraten op drie niveaus betaald voetbal en dit is het derde niveau. De staf komt uit Engeland. Met de trainer heb ik ook een goede band en de communicatie is dus gewoon makkelijk. Het is alles bij elkaar een heel mooi project. De faciliteiten zijn goed geregeld, waardoor ik heel erg enthousiast was om in te stappen. Het plaatje was eigenlijk perfect.”

“Je maakt hier wel het een en ander mee, haha! Wat heel apart is, is dat je voor de wedstrijd je nagels moet knippen. Alles werd gecontroleerd en toen werd er ineens door iemand uit de arbitrage tegen me gezegd dat ze mijn vingernagels moesten knippen. Ik zei: ‘Sorry?’, en dacht even dat ik hem verkeerd verstond. Ik had ook geen hele lange nagels, maar er werd me uitgelegd dat het gevaarlijk kan zijn. Het was heel apart, ik moest er ook best hard om lachen.”

Genieten in Dubai

“Als je voetbalt weet je nooit waar het je kan brengen, maar Dubai zelf is gewoon geweldig”, zegt Akoy met een grote lach op zijn gezicht. “We hebben hier vandaag bijvoorbeeld om zeven uur ‘s ochtends getraind. Dan kom je thuis, ga je slapen, eten en heb je de rest van de dag om te ontspannen. Ik woon dicht bij Marina Beach, dat is eigenlijk een beetje de place to be. Nu het hier wat warmer wordt, komen er meer mensen. Het voelt heel goed om hier te zijn. Soms kijk ik naar buiten en knipper ik een paar keer met mijn ogen. Dan denk ik: is dit IJmuiden of Dubai? Ik heb het hier echt enorm naar mijn zin.”

“Ik woon samen met een ploeggenoot van mij vlak bij de club. Het appartement is echt top! Ik wilde wel gewoon hier in de buurt wonen. Veel spelers wonen wat verder in Sharjah, maar ik vond het wel belangrijk om in de bewoonde wereld te wonen. Het is hier fantastisch. Als ik de deur uitloop, dan sta ik binnen vijf minuten op het strand. Er is hier altijd wel wat te doen. Het leven is hier echt heel ontspannen. Ik heb gisteren toevallig een bezoek gebracht aan de Burj Khalifa, dat is het hoogste gebouw ter wereld. Zo kun je de stad een beetje ontdekken.”

Akoy benadrukt tot slot dat het best lastig is om bij een club uit het Midden-Oosten binnen te komen. “De clubs zijn kieskeurig, want ze mogen door de regelgeving niet te veel spelers uit Europa halen. Het zaakwaarnemersbureau dat de stage voor mij heeft geregeld, heb ik ook echt bedankt. Ik vind het wel mooi dat alles vrij soepel voor me is verlopen bij deze transfer. Dat geeft ook een boost. Ik ben nu 27 jaar en heb bijna het gevoel dat ik begin aan mijn tweede carrière. Dat het hier in Dubai mag zijn is natuurlijk fantastisch. Ik kan met trots zeggen dat ik mezelf weer echt voetballer kan noemen en het plezier weer heb hervonden.”