Bovennatuurlijke krachten in het voetbal
Het was de dag na de verloren Europacup I finale. De dag waarop het rouwproces opnieuw begon. De teleurstelling en het totale verdriet hadden zich meester gemaakt van de realiteit. ‘Waarom Bela, waarom?’ klonk het uit de mond van mijn opa terwijl hij somber naar de voorpagina van de dagelijkse Record tuurde. Uit beleefdheid zei ik, ’ helaas opa, we hebben pech gehad’. ‘Honderd jaar?!’ zei hij er achteraan en schudde zijn hoofd. Uit onmacht haalde ik mijn schouders op. Verder werd er toen niet over gesproken. De pijn was nog vers en de wil om de nederlaag van de avond ervoor verbaal te verwerken ver te zoeken. Woorden werden alleen bij hoge noodzaak uitgesproken. Iedereen in huis kreeg de tijd en de ruimte om het drama wat zich had afgespeeld te laten bezinken en zodoende het acceptatieproces haar gang laten gaan.
In gedachte werd elke seconde van de finalestrijd nagespeeld. Wat is het geweest? Wat had anders gekund? Wat heeft het beïnvloed? Had ik zelf iets kunnen doen om het lot te bespelen? Wanhopig was ik op zoek naar wat ik had kunnen doen om het doelpunt van Frank Rijkaard ongedaan te maken. Dat is alles wat ik toen wilde, een formule om 24 uur terug in de tijd te gaan, de wedstrijd moest ongeldig verklaard worden. Het was de vijfde finale die verloren werd . Na zoveel teleurstelling komt er een moment dat je kunt twijfelen aan hogere machten, en op zoek gaat naar een manier om de realiteit om te buigen. Vijf finales halen en alle vijf verliezen door pech? Hoeveel pech is realistisch?
Vooral deze laatste vraag is er een die overheerst. Wat is nou eigenlijk realistisch? Hoeveel pech kan je hebben? Over geluk wordt vaak gezegd, dat je het afdwingt. Maar pech afdwingen? Hoeveel pech heb je afgedwongen wanneer je zoveel finales verliest? Een keer verliezen is vervelend, twee keer verliezen is naar, drie keer verliezen is pijnlijk, vier keer verliezen is ongeloof, maar vijf keer verliezen, dat is niet te vatten. Waar is het einde van zoveel ongeluk? Is het verhaal van honderd jaar pech, waar mijn ouderen over vertellen, dan echt waar?
De inmiddels overleden Bela Guttmann, een man wiens naam gegrift staat in de geschiedenis van Benfica. De coach die na het winnen van twee Europacup I finales in 1962 geen nieuwe overeenkomst met de club heeft bereikt. Na het mislukken van de onderhandelingen is helaas ook de samenwerking verbroken. Een voorheen goed huwelijk kwam ten einde, dit tot ongenoegen van de fans. Na het vertrek uit Lissabon, met de twee Europese titels in zijn achterzak, heeft Guttmann mogelijk uit liefdesverdriet geroepen dat Benfica honderd jaar lang geen kampioen van Europa meer zou worden. Een hatelijke zin die hij tot aan zijn dood in 1981 een paar keer heeft herhaald. Deze uitspraak is bijna een halve eeuw na data en vijf verloren Europa Cup I finales verder, nog steeds van kracht.
In 1990 speelde de vloek van honderd jaar weer op. Daags voordat de Europacup I finale gespeeld zou worden, bij de rustplaats van Guttmann, heeft Eusebio, gebeden voor gratie. Massaal, uit respect voor Guttmann werd besloten om het zekere voor het onzekere te nemen. Veel Benfiquistas hebben een kaarsje aangestoken en een Mariabeeld tevoorschijn gehaald om het gebed bij te staan. Er werd contact met de hemel gezocht, in de hoop dat Guttmann ons hoorde. De finale werd in het Prater stadion in Wenen gespeeld, de stad waar hij ligt te rusten. Een overweldigendere verzoening was ondenkbaar. Daar, op die plek in aanwezigheid van Guttmann moest het gebeuren. Er werd getracht om een gebroken hart te verzachten en daarmee de vloek teniet doen. Het mocht allemaal niet baten. Zelfs met de vertegenwoordiger van alles wat Benfica is, knielend ernaast, hebben wij de hemel niet weten te bereiken. Benfica, de koning van de verloren finales had ook deze finale, zoals gevreesd, verloren. De hatelijke liefde met Guttmann duurt voort.
Hoewel haat en liefde dicht bij elkaar kunnen liggen is het onmogelijk iemand die in het hart wordt gedragen echt te haten. De lijn tussen deze twee gevoelens is soms moeilijk te traceren, zo nu en dan lijken we uit liefde te haten. Wie dit weet, begrijpt dat, hoe groter de liefde is, hoe transparanter de grens tussen beide gevoelens kan worden. Guttmann heeft dan ook zonder aarzelen zijn steentje bijgedragen aan de liefde voor mijn club.
Benfiquista zijn, het gevoel wat erbij hoort heeft iets van vroeger en dus ook iets van Guttmann. De pieken en dalen met alle emoties die er zijn geweest, hebben geresulteerd in de Benfiquista van nu. Het Benfica-gen wordt gedragen in het collectief onbewuste. Het is epigenetisch overgeërfd en het heeft zich in een psychisch gebied genesteld. Allemaal zijn we erdoor beïnvloed, het is de herkenning van een groep met eigen helden. Door allen een, verbonden door een gedeelde passie,’’E Pluribus Unum’’ voor de intimi. Deze oerdrijfveren gebaseerd op de verhalen die verteld worden beïnvloeden de persoonlijkheid van alle Benfiquistas.
Naarmate de tijd verstrijkt komen er meer verhalen bij. Deze nieuwe verhalen zullen ons blijven vormen en het karakter versterken. Het is een culturele ontwikkeling die constant gevoed wordt, honderd jaar is daar niets bij.
Tweemaal is het een mythische man gelukt om Benfica de overwinning in het Europa Cup I toernooi te bezorgen. Wij danken hem voor deze mooie prijzen en voor het karakter die ook hij ons gegeven heeft. Wij danken Guttmann voor zijn bijdrage.
Ga jij die Jackpot winnen? Koop dan nu je lot voor de trekking en speel mee!
Meer nieuws
Driessen oppert kandidaat voor technische staf Ajax: ‘Een echte persoonlijkheid’
‘Moeten we wel naar het EK met het Nederlands elftal? Ik zou gewoon afbellen’
Eerste job voor Van Persie lijkt nabij: oud-spits en Heerenveen naderen akkoord
Ten Hag fel tegenover pers na veelbesproken duel: ‘Jullie reactie was gênant’
UEFA selecteert één Nederlandse scheidsrechter voor EURO 2024
Thiago Silva neemt langverwachte beslissing over zijn toekomst bij Chelsea
Meer sportnieuws
En ik dank je voor deze prachtige bijdrage, een juweel, alles wat ik schrijf doet afbreuk, dus ik stop maar snel
goed stuk, zeer leuk om te lezen ik hou wel van de wat historische stukken.
Mooi geschreven stuk. Maar hopen voor jullie dat de heer Guttmann er naast zat.
Goed stuk echt geweldig!
Geweldig!
fantastisch stuk!
Met name je zesde alinea (over haat en liefde) vind ik formidabel
vijf sterren (vanzelf)
Mooi geschreven stuk.
Vijf sterren
Ik zei vorige keer dat ik de passie en de liefde voor je club een beetje miste. Je zei toen dat je dat in het volgende stukje weer wat meer zou laten zien. En dan schrijf je dit. Ongelofelijk.
De vloek van Benfica, ik had er nog nooit van gehoord. Ik wist ook niet dat Benfica al 5x de finale heeft verloren, dat is ook ongelofelijk. Misschien wordt de vloek volgend jaar verbroken. Heel misschien...
E pluribus unum
Zeer mooi stuk en erg mooi geschreven. Kudo's.
Er goed stuk. Vond het vooral heel leerzaam over de geschiedenis van Benfica met die verloren finales en vloek
Ver uit het beste stuk dat geschreven is in deze rubriek. Ik ga me niet uitdukken in superlatieven, maar dit is inderdaad, zoals wandering al aangeeft, een juweel.
De kracht van dit artikel is de eenvoud waarmee de emotie wordt overgebracht naar de buitenstaander, zodat deze na het lezen van de laatste regel exact begrijpt wat er in het hart omgaat van een 'benfiquista'.
Dit artikel krijgt dan ook vijf sterren van mij.
Fantastisch stuk. Je vorige stukken waren vond ik ook schitterend, maar moet zeggen dat dit de mooiste en het leerzaamst voor mij is geweest als supporter van deze club.
Kijkend naar het heden, is er een redelijke kans aanwezig dat Benfica ook in deze Europa cup ver zal gaan komen. Met name door de resultaten tegen Everton en in de competitie denk ik dat Benifca in Europa ook weer kan gaan meedoen om de prijzen. Maar ja, dan moet de finale echter ook nog wel gehaald en dan met name ook gewonnen worden. Terugkomend op je stuk is dit natuurlijk 't grootste probleem van onze club. Maar ja, die Eufa cup is ook eigenlijk niet het belangrijkste. Ik hoop dat we eindelijk weer eens kampioen van Portugal zullen worden en Porto eindelijk weer af zullen troeven. Dan kunnen we volgend seizoen weer kijken waar we staan (hopelijk nog met Cardozo en Di Maria) in de Cl.
Overbodig is het om te zeggen dat ik dit stuk natuurlijk 5 sterren geef, bedankt!!
De 5e ster krijgt een nieuwe betekenis, geweldig geschreven! Echt prachtig!
prachtig stuk het was leuk om te lezen!
Ik geef daarom ook 5 sterren
Potdomme, ik kreeg zowaar een traan in de ooghoek. Dondersmooi!
S.l.b .....geweldig weergegeven. Het verhaal was mij als benfiquista bekend (niet van mijn opa maar van mijn vader gehoord) maar ik vind het echt geweldig hoe je dit hebt verwoord voor de niet benfiquistas. Je 7e alinea is zo herkenbaar. Gewoon kippevel.
5 sterren
Voor alle benfiquistas; als je onderstaande op de achtergrond hoort en dit artikel leest krijg je gewoon tranen in je ogen.
Sou do Benfica
E isso me envaidece
Tenho a genica
Que a qualquer engrandece
Sou de um clube lutador
Que na luta com fervor
Nunca encontrou rival
Neste nosso Portugal.
Ser Benfiquista
É ter na alma a chama imensa
Que nos conquista
E leva à palma a luz intensa
Do sol que lá no céu
Risonho vem beijar
Com orgulho muito seu
As camisolas berrantes
Que nos campos a vibrar
São papoilas saltitantes.
Voor de mensen die het niet begrijpen; dit is het clublied van SL Benfica
Dit is een geweldig stuk! Ongelofelijk mooi hoe je de emotie heb weten te verwoorden, ongelofelijk mooi. Ik moest bijna een traantje pakken. Het is niet het probleem van mijn tijd, aangezien ik in 88 geboren ben, echter heb ik al vaker verhalen van vroeger gehoord en gelezen. Waarin het Benfica maar niet lukte om die ene prijs te pakken, de beste te zijn. Hopelijk mag ik het ooit meemaken, en als dat moment daar is, zal ik terugdenken aan je stuk! Een groter compliment kan ik je als Benfiquista niet geven.
Ongelofelijk mooi,
Amigo, wat kun jij schrijven en gevoel overbrengen !
Ik ken het verhaal, en om het nog wat erger te maken, ook de Uefa-cupfinale in 1983 werd verloren in 2 duels tegen Anderlecht (1-0 en 1-1, goal van Sheu Han).
Als ventje van 11 jaar heb ik destijds de 2 gewonnen finales gemist, maar werd gegrepen door Benfica, met name door Eusebio, in 1963 tegen Feijenoord, waar pa en oudere broers voor de tv luid en duidelijk Feijenoord steunden; helaas, de finale werd verloren tegen AC Milan, net als in 1990.
Maar een dvd van Real Madrid - Benfica (3-5) heb ik inmiddels wel grijs gedraaid !
Het melancholieke gevoel rond Benfica begrijp ik dus volkomen, ik heb het aan den lijve ondervonden, en het doet N O G pijn.
Toch denk ik persoonlijk dat hogere machten het te druk hebben met andere zaken, en dat die reeks puur toeval is, te vergelijken met hoe vaak een getal in de lotto wordt getrokken, dit heb ik eens een jaar bijgehouden en ik stond versteld van de verschillen per getal.
Vraag is, in hoeverre zullen de huidige spelers last hebben van dit stuk historie als ze een finale spelen; als je iets T E graag wilt, kan het makkelijk fout gaan nl.
Maar het melancholieke en het mystieke horen bij Benfica, die laten mij nooit meer los, en ik ben apetrots om een klein onderdeeltje te zijn van de grootste sportclub ter wereld.
Goed stuk. Dik verdient 5 sterren.
Een mooi, emotioneel stuk!
Weer een schitterend stukje.
*****
Goed stuk, het laatste deel wordt het alleen iets te filosofisch en ingewikkeld gebracht.
4*
Leuk stuk om te lezen, grammaticaal erg sterk en veel mooie superlatieven! Helaas vind ik de tekst ook een beetje luchtfietserij, het klinkt allemaal zo bovennatuurlijk terwijl het gewoon een paar spelers zijn die in een shirtje op het veld rondlopen. Vooral het stukje over die vloek vind ik een beetje overdreven...maarja, misschien ben ik wel te nuchter voor dit soort zaken..
Desondanks vier sterren!
Mooi stuk, Benfica is altijd een mooie grote club geweest.
En je bent ook niet Arrogant, zoals de andere Benfiquistas.
Want als er een ding is aan deze club, waar ik misselijk van wordt, zijn het de fans wel..
Força Sporting.
Vind die twee na laatste alinea wel heel overdreven opgeschreven 
Verder mooi stuk.
4 sterren.
Mooi stuk. 5 sterren tegen 5 verloren finale's