Ancelotti vergeet regel 1: ‘Never change a winning team’

Zondagmiddag, nu twee weken geleden, druk ik de televisie aan. Het belooft weer een heerlijk avondje voetbal te worden, bovendien één die wel eens heel belangrijk kan gaan worden richting het kampioenschap in de Premier League: Arsenal-Chelsea staat op het punt te beginnen. Iets minder dan twee uur later kijk ik met een tevreden gevoel naar het scorebord dat groot in beeld verschijnt: 0-3. Chelsea blijft het maar goed doen, het heeft bovendien in de laatste weken persoonlijk beide concurrenten in de titelstrijd een flinke dreun toe bedeeld. The Blues lijken niet te stoppen, ze blijven maar winnen en doen dit over het algemeen ook met goed spel. Door steeds meer mensen wordt Chelsea dan ook naar voren geschoven als dé favoriet voor zowel de eindoverwinning in de Premier League als in de Champions League. Maar dan, op het moment dat er niks aan de hand lijkt, slaat het ineens om bij het ‘oppermachtige’ Chelsea.

Carlo Ancelotti treedt met zijn Chelsea aan voor de vrij onbelangrijke Carling Cup-wedstrijd tegen Blackburn Rovers. De Carling Cup is een beker die voor de Engelse topclubs weinig voorstelt en niet geheel verrassend treedt Chelsea dan ook aan met een elftal bestaande uit voornamelijk reservespelers. Sterspelers als Frank Lampard, John Terry, Petr Cech en Michael Essien worden rust gegund en de bank is bezet met zes jonge talentvolle spelers, die gezelschap worden gehouden door Didier Drogba. Er lijkt niet veel aan de hand als Chelsea met een 1-0 achterstand gaat rusten, deze wedstrijd is immers toch niet belangrijk en in de rust worden de talenten Jeffrey Bruma en Gael Kakuta binnen de lijnen gebracht, maar verassend genoeg ook vedette Drogba. Na twee snelle treffers van Chelsea na rust lijkt het team ineens wel voor de overwinning te gaan spelen, maar een onsamenhangend Chelsea blijkt uiteindelijk niet sterk genoeg om Blackburn Rovers te kraken, waarna ze op penalty’s verliezen.

Niks aan de hand zou je zeggen, het B-team van Chelsea verliest in een nietszeggende beker, de sterspelers hebben lekker uit kunnen rusten en de talenten hebben weer eens een kansje in het eerste team gehad. Maar Ancelotti vergat hierbij regel 1 van het coachen: Never change a winning team. Een team dat veel wedstrijden in dezelfde opstelling speelt en wint, raakt in een flow. Spelers weten elkaar blindelings te vinden en denken niet na bij het afgeven van de bal, er zit een automatisme in. Dit Chelsea heeft die flow te pakken gekregen toen Guus Hiddink vorig seizoen aan het roer kwam te staan. Hiddink speelde veelal met dezelfde spelers en er werd veel gewonnen. Chelsea leek een trein die op gang aan het komen was. Er heerste nog enige twijfel of Ancelotti die trein rijdende kon houden, maar die twijfel werd al snel weggenomen. Niet alleen wist hij de boel aan de praat te houden, maar hij wist zelfs de snelheid op te voeren. De trein genaamd Chelsea leek niet te stoppen, er werd gedomineerd in de wedstrijden tegen de kleinere ploegen en er werd sluw gespeeld, en gewonnen, tegen de grotere ploegen als Manchester United en Arsenal.

Maar toen kwam de relatief onbelangrijke wedstrijd tegen Blackburn Rovers, waarbij Ancelotti dacht met zijn team boven ‘de regels' te staan. De denderende trein Chelsea werd tegen Blackburn abrupt tot stilstand gebracht door hem, om een aantal spelers uit te laten stappen zodat ze konden rusten. Toen de volgende dag de spelers weer instapten en de trein langzaam weer op gang kwam, was het al te laat. De ontmoeting met Manchester City kwam veel te vroeg en een onsamenhangend Chelsea verloor niet geheel onverdiend in Manchester. Het leek wel alsof de spelers weer na moesten denken bij al hun handelingen, de automatismen leken verdwenen uit hun spel. Belangrijke schakels als Michael Ballack, Deco en Drogba hadden in de beker zich aan moeten passen aan totaal andere spelers om zich heen, waardoor ze moesten gaan nadenken bij alles, in plaats van voort te kabbelen op automatismen. Dit was goed terug te zien in het spel tegen City, de spelers leken moeite te hebben elkaar te vinden, de communicatie verliep minder en niks leek meer vanzelf te gaan. Een toevallige ‘off-day’ was waar ik op hoopte, al leek het sterk.

Midweeks trad Chelsea aan tegen APOEL Nicosia, een voetbaldwerg die normaal gesproken opgerold zou moeten worden. Maar het slechte resultaat, en het voetbal dat daarmee gepaard ging, werd meegenomen naar de midweekse wedstrijd. Er werd, ondanks dat het weer nergens om ging, een matige 2-2 behaald, thuis. En weer stopte Ancelotti de trein om spelers van de rust te laten genieten. Beide backs werden vervangen en ook Lampard, Ballack, Deco en Anelka werden buiten de opstelling gelaten. Weer niks aan de hand zou je denken, Chelsea is door als groepswinnaar en de spelers hebben weer hun goede rust gehad. Alleen toen volgde zaterdag de wedstrijd tegen Everton, waarbij een chaotisch spelende verdediging van Chelsea grote fouten maakte, de opbouw moeizaam verliep en de spelers elkaar weer erg moeizaam wisten te vinden. Een beetje onfortuinlijk verloor Chelsea twee punten, maar ondanks dat ze misschien sterker waren, de voetbalmachine van een paar weken geleden was er niet meer in te herkennen.

Nu maakt de trein Chelsea langzaam weer vaart, wanhopig voortgeduwd door Ancelotti, maar kan deze trein zijn oude snelheid wel weer herpakken? Ik denk dat Ancelotti de afgelopen weken ons het kampioenschap heeft ontnomen. De Afrika Cup staat voor de deur, een gedwongen noodstop voor de trein, waarna ze opnieuw vaart zullen moeten gaan maken. De denderende trein die het eerst was had een goede kans gehad om nu vijf punten extra voorsprong te hebben, als Ancelotti deze niet tot stilstand had gebracht. De sukkelende trein die het nu is, mag blij zijn als het gat na de Afrika Cup geen zes punten bedraagt.