Het 'Champions League-complex' van Internazionale

Woensdagavond 11 maart 2009 zaten de Interisti vol spanning voor de televisie of in het stadion. We moesten door naar de volgende ronde. Na de thuiswedstrijd tegen Manchester United (0-0) moest het nu gaan gebeuren. 0-0 is voor een Italiaanse club eigenlijk altijd een goede uitgangspositie. Helaas voor ons ging het weer mis. Ondanks dat Internazionale beter in de wedstrijd zat dan haar tegenstander won Manchester United met 2-0. We waren verslagen, het seizoen 2008/09 ging ons weer geen Champions league winst brengen.

De laatste keer dat Inter de Champions league (toen nog Europa cup 1) won was in 1965. Benfica werd in de finale (in het eigen Stadio Meazza) met 1-0 verslagen dankzij een goal van de Braziliaanse rechtsbuiten Jair. Jair was één van de grote namen in dat Inter, andere grote namen waren Picchi, Facchetti, Luis Suarez, Mario Corso, Sandro Mazzola en natuurlijk de grootste naam, misschien wel de beste trainer ooit, Helenio Herrera. De man die Barcelona succes bracht met zeer offensief voetbal en Inter met zeer defensief voetbal.

Maar sindsdien is het in Europa nooit meer gelukt, er werd nog wel 3x een UEFA cup gewonnen, maar die tellen toch niet echt mee. Het gaat om het grote werk. Het is erg moeilijk om een reden te vinden voor het mislukken. Inter heeft jaren gehad waarin het niet genoeg kwaliteit had (1988 tot en met 2007). Daarvoor had het ook met pech te maken. In 1967 (Celtic) en 1972 (Ajax) verloor het de finale.

De afgelopen drie keer werd de ploeg in de tweede ronde direct uitgeschakeld. Maar wat kan dit veroorzaken? Is het de druk van de media in Italië? Zij zetten bij eigenlijk iedere wedstrijd weer in de kranten hoe vaak het wel niet misgaat en wanneer het voor het laatst gebeurd is. Maar is deze druk een excuus? Topvoetballers met miljoenen salarissen moeten toch ook onder druk kunnen presteren? Heeft het misschien te maken met de kwaliteit van de andere ploegen. Clubs als Barcelona en Manchester United hebben toch kwalitatief betere teams rondlopen dan Inter. Hoewel ook ploegen met mindere kwaliteit hem zo nu en dan winnen, denk aan FC Porto. Of komt het toch door gebrek aan kwaliteit bij Inter zelf.

Heel zwartblauw Milaan wacht ondertussen alweer bijna 35 jaar op die hoogst haalbare prijs in het Europese clubvoetbal. De drang naar het winnen is voor de Interisti immens. Het is een verlangen bij de supporters, bij het bestuur, bij de spelers als Zanetti en Materazzi, die er al jaren spelen. Maar uiteindelijk wil het elk jaar weer niet lukken.

Wat zou Inter er aan kunnen doen om die cup wel te winnen? Als club kan je hier natuurlijk helemaal niets aan doen. Want zelfs de duurste en beste aankopen zijn geen garantie voor succes. Moratti heeft genoeg grote aankopen gehad en heeft nog steeds geen CL gewonnen. Ook het aantrekken van José Mourinho mag als één van die aankopen gezien worden. Hij is de man die Inter naar Europees succes moet leiden. Maar ook Mourinho kan dit niet alleen. Ondanks dat het een tactisch genie en een geweldige trainer is zal het uiteindelijk toch op het veld moeten gebeuren. Met de juiste inzet, de wil om te winnen en het nodige portie geluk.

En zolang dat niet gebeurt, zullen we blijven hopen op die ene dag dat 'La grande Inter' weer zal herleven. De dag dat er een nieuw elftal staat dat ons die titel kan brengen waar we zo naar verlangen. Als het aan ons Interisti ligt gebeurt dat dit jaar nog. Met Samuel Eto'o als Joaquin Peiro, Wesley Sneijder als Sandro Mazzola, Maicon als Tarcisio Burgnich, Walter Samuel als Aristide Guarneri, Julio César als Giuliano Sarti en Mourinho als de grote Helenio Herrera.

En als het ook dit jaar niet lukt, zullen we er weer in geloven dat het volgend jaar gebeurt. Zo zal het altijd blijven. Want ooit zal die dag komen, die mooie dag dat voor ons Interisti de mooiste dag van ons leven moet worden. De dag dat FC Internazionale di Milano de Champions League weer wint. Voorlopig blijft het bij het dromen van die dag, die ene dag.