(On)rust aan boord bij Valencia

Rust, een woord die Valencia CF vreemd is. Een woord dat Valencia al seizoenen aan het zoeken is, maar niet kan vinden. Het is een woord, dat andere woorden mogelijk maakt; stabiliteit, continuïteit en progressie; bouwen aan de toekomst. Een elftal met talent en de kwaliteiten om een gooi naar het podium te doen. Jaar in jaar uit getipt, als outsider voor de titel, maar het komt er maar zelden uit. Het gevolg is groeiende onrust en steeds slechter wordende resultaten.

Afgelopen zondag trad het elftal van Unai Emery aan tegen het goed in vorm stekende U.D. Almería. De ploeg van Hugo Sánchez verloor slechts één keer en dat was tegen Barcelona, de ploeg incasseerde in Nou Camp slechts één doelpunt. Een geduchte tegenstander, met een doelman die zich al weken profileert; Diego Alves. Gelukkig had ‘entrador’ Unai weer de beschikking over een fitte selectie: Joaquín, Baraja, Villa, Silva, waarvan de laatste twee in de basis startte. De enige verrassing in de basis was toch eigenlijk Bruno. De van Almería overgekomen rechtsback, kreeg te horen dat hij vanaf links moest beginnen. Een positie waar hij duidelijk aan heeft moeten wennen, gezien zijn eerdere optredens. Naarmate het fluitsignaal naderde, werd duidelijk dat men in Spanje het woord tijd, niet zo letterlijk neemt als in Nederland. Men begon rond acht over zeven, een uitstel van een kleine tien minuten.

Valencia begon in een hoog tempo. Gedurende de eerste helft werd het spel echter steeds slechter. Ballen kwamen niet aan, spelers wilde teveel zelf doen en men was onrustig aan de bal. Hé, daar heb je dat eigenaardige woord weer, rust. Met name Banega wilde in de eerste helft te graag. Hij verloor de bal een aantal keer op de as van het veld en veroorzaakte daardoor chaos bij de verdedigers. Maar ook spelers als Silva en Mata speelden erg onrustig. Door al deze zwak ingespeelde ballen, waren een aantal spelers genoodzaakt overtredingen te maken. De een uit irritatie, de ander wilde zijn eigen fout herstellen. Dit leidde tot erg veel onnodige gele kaarten.

Ook verkeersleider Unai Emery zag dit, en bracht in de 50ste minuut onze landgenoot Hedwiges Maduro. Het werkte, Maduro wist binnen een paar minuten rust te creëren. Dit deed hij met name door meer in de breedte te spelen dan Banega dat deed. Ook was hij in de duels heer en meester, kortom een puike invalbeurt. Vanaf dat moment was het wachten tot het doelpunt viel met wie anders dan 'El Guaje', die als eerste Diego Alves de bal uit het net liet halen. Als daarna Pablo Hernández magie in zijn schoenen propt, is de wedstrijd gespeeld. Esteban, de doelman die Diego Alves verving na diens rode kaart, kon alleen maar toe kijken hoe Pablo de bal vanaf 40 meter in het doel wist te werken. De, door de commentator al zo geplaagde doelman, kon het schot van Mata in de 87ste minuut niet keren, wat resulteerde in de derde goal van de avond.

Opnieuw was het sleutelwoord rust. De ploeg kan zo goed voetballen, maar is op momenten zo onzorgvuldig en vooral onrustig. Het is echt de enige remedie die Valencia nodig heeft, rust. Met alle ontwikkelingen die Valencia wekelijks doormaakt, gaat dit thema ongetwijfeld nog terugkomen. Hopelijk samen met stabiliteit, continuïteit, progressie en een rooskleurige toekomst.