Ken Leemans: onbreekbare Belg, uitgerust met leeuwenhart

Interview door QASIM HAKIM VENLO - Aan de rand van het Venlose ‘gebergte’ ligt de middenstandswijk ‘t Groenveld. Een vredige buurt op een steenworp afstand van Seacon Stadion De Koel. Het is een rustige woensdagmiddag in het oosten van de grensstad. Alleen het geluid van spelende kinderen is hoorbaar. Een klein donker jongetje van ongeveer vijf jaar springt in het oog. Zijn trendy mohawk zou hem meteen verraden in het voormalige NCRV-programma Zo Vader, zo Zoon. “Ja, dat is de zoon van Ruben Schaken”, lacht VVV-middenvelder Ken Leemans. “Die woont hier om de hoek. Kom binnen.”



Voor je überhaupt kunt gaan zitten in huize Leemans, ontkom je niet aan een kennismaking met Fido. De driejarige Sint-Bernard bespringt in al zijn enthousiasme iedere bezoeker en weet van geen ophouden. “Fido, blijf! Ga zitten!” Het is aan dovemansoren gericht: Leemans geeft het op.

Opgeven is echter niet bepaald een eigenschap van de 26-jarige Belg. Hij ging door diepe dalen, maar staat inmiddels weer fier overeind. De verdedigende middenvelder is een onmisbare schakel in het elftal van trainer Jan van Dijk. De Vlaming voelt zich inmiddels dan ook weer als een vis in het water. Onlangs verlengde hij zijn contract bij de Venlonaren tot 2012. Een jaar geleden zag het er allemaal nog heel anders uit. Leemans mocht vertrekken van toenmalig trainer André Wetzel. Zijn grijns maakt plaats voor een ernstige blik. “Ik was volgens Wetzel overbodig. NEC en Willem II toonden interesse, maar dat wilde het bestuur van VVV-Venlo niet. Deze clubs waren destijds concurrenten en dat kon de club niet maken tegenover de supporters en de sponsors. Het enige wat overbleef waren clubs uit de eerste divisie en België. Maar ik wilde niet terug.”

Leemans probeert, zij het niet als voetballer, toch één keer per week de grens over te steken richting zijn geboorteplaats Vilvoorde. Daar wonen zijn ouders nog altijd. “Het ligt in Vlaams-Brabant, iets ten noorden van Brussel. Ik ben Nederlandstalig opgevoed. Mijn ouders zijn Vlaams, maar mijn oma is een echte Brusselse. In de hoofdstad schakelt men heel makkelijk over van de ene op de andere taal. Ik heb op school Frans geleerd. Dat is een verplicht vak. Maar bij de Walen is het leren van de Nederlandse taal niet verplicht. Zij kunnen kiezen tussen Nederlands, Duits en Engels als keuzevak.” Leemans schudt het hoofd. Het geeft de welbekende verhoudingen weer bij onze zuiderburen. “Een Waal weigert doorgaans Nederlands te spreken. In Brussel is het van hetzelfde laken een pak. De bevolking voelt zich verheven ten opzichte van de overige Belgen.”

Leemans maakte voor het eerst kennis met de Brusselse cultuur toen hij als twaalfjarig jochie door RWDM Molenbeek (het tegenwoordige FC Brussels) werd weggekaapt bij zijn amateurclub Strombeek. “Ze vertikten het gewoon om Vlaams met mij te spreken. Ongelooflijk. Bij VVV spreek ik ook Frans met Mike Mampuya. Hij doet zijn uiterste best om het Nederlands onder de knie te krijgen, maar je moet het iemand niet moeilijker maken dan het al is. Dat deden ze bij RWDM dus wel.’’

De zuiderbuur in Venlose dienst ging dan ook met steeds meer tegenzin naar trainingen en wedstrijden. “Mijn ouders merkten dat ik er niet langer plezier in had. Ze brachten me iedere dag naar Brussel. Het werd voor hen een steeds zwaardere opgave, omdat ze zagen dat ik niet gelukkig was. Ik besloot om terug te keren naar Strombeek. De mentaliteit in Brussel beviel me totaal niet. Ondanks het feit dat ik in deze regio geboren en getogen ben, was ik altijd fan van Club Brugge. Die club past gewoon beter bij me.” Nadat hij opnieuw een jaar bij Strombeek speelde, pikte KV Mechelen Leemans op. “Ik heb daar een mooie tijd gekend, ondanks de financiële problemen in mijn laatste fase bij de club. Het was toentertijd een hechte familieclub, vergelijkbaar met VVV-Venlo. Alles wat tot in de puntjes geregeld. In het begin dan”, zegt Leemans met een grijns. “Ik begon er als laatste man bij de A-junioren. Op mijn negentiende werd ik definitief overgeheveld naar het eerste elftal. Dat was een periode van pieken en dalen. We promoveerden naar de Eerste Klasse. De tweede wedstrijd speelden we in het Constant Vanden Stockstadion tegen Anderlecht. We verloren die wedstrijd met 1-0, maar het was evengoed een droom die werkelijkheid werd. Een paar maanden later speelden we echter uit bij Racing Genk en gingen we met 9-0 de boot in. Dat was meteen mijn grootste nachtmerrie die uitkwam.” Leemans maakte bij de voormalige topclub ook kennis met Aad de Mos, destijds technisch directeur bij Malinwa, zoals de bijnaam van de Mechelse club luidt. “Dat was me een mannetje. Hij vroeg geen salaris, maar diende aan het einde van het seizoen wel een onkostennota in bij het bestuur. Die was uiteindelijk meer dan het loon wat hij normaliter voor zijn werkzaamheden zou ontvangen. Toen we promoveerden gingen we na de wedstrijd ’s avonds naar een discotheek. De Mos bestelde de duurste flessen champagne en hij liet het allemaal op de rekening van de voorzitter zetten.”



Leemans kan zijn lachen niet meer inhouden. “Ik moet wel zeggen dat hij ongelofelijk veel verstand van voetbal heeft. Daardoor dwong hij ook respect af bij de spelers. Ik weet nog goed dat hij in de A-jeugd naar een wedstrijd van mij kwam kijken. Ik speelde erg slecht en na de wedstrijd moest ik bij hem komen. Hij tekende op bierviltjes allerlei looplijnen en vertelde me wat ik fout deed, en hoe ik het de volgend keer beter kon doen. “Neem ze maar me”, zei hij tegen me. Ik heb ze nog steeds.” Leemans nam de wijze raad niet voor lief en wist zich uiteindelijk in de kijker te spelen bij Aad Afkoopsom. Een uitnodiging op het kantoor van de TD van KV Mechelen volgde. “Ik speelde destijds in het tweede elftal. Hij zei tegen me dat ik een ‘koelkast-contract’ kon tekenen. Met andere woorden: take it or leave it. Ik had toen nog geen zaakwaarnemer en zei dat ik eerst alles moest overleggen met mijn vader. Iedereen reed een BMW. Dat leek mij ook wel wat, maar dat was niet mogelijk. Achteraf ben ik er blij om, want een halfjaar later werden alle BMW’s in beslag genomen. We ontvingen op dat moment al geen salaris meer. Tijdens de training kwamen ineens twee grote vrachtwagens aanrijden. Alle BMW’s werden opgeladen. Iedereen stond perplex, want het gebeurde onaangekondigd. Stond alleen die Polo van mij nog op de parkeerplaats. Na de training konden de spelers hun bezittingen op komen halen. Vervolgens moesten ze maar kijken hoe ze thuiskwamen.” In ruil voor de dure bolides kregen de voetballers van De Kakkers een Renault Clio met een ingebouwde chip. “Daar kon je dan twee weken mee rijden. Als je die chip niet oplaadde, bleef de auto na veertien dagen gewoon stilstaan. Maar de buitenlandse spelers wisten dat niet, en twee weken later verscheen de helft van de groep in één keer niet meer op de training.”

De situatie werd steeds nijpender. Een vertrek was de enige uitweg. “We hebben ons salaris nog altijd niet ontvangen. We zijn akkoord gegaan met de afspraak dat we vijftien tot zeventien procent van ons loon zouden ontvangen. Anders konden we ernaar fluiten. Slechts één persoon heeft het totale bedrag geëist, waardoor er nog een rechtszaak loopt. Zodoende heb ik nog geen cent gezien. Je mag drie keer raden wie dat is…”

Samen met Kevin Begois vertrok Leemans naar Roda JC. “Wiljan Vloet was op dat moment hoofdtrainer. We werden verhuurd aan VVV. Dat was nog in de tijd dat ze onderaan stonden in de eerste divisie en er maar een paar honderd toeschouwers op de tribune zaten. Ik heb er anderhalf jaar gespeeld, maar met de komst van Mohammed Allac