‘Appie’ Chaiat: Vallen en gewoon weer opstaan

Door QASIM HAKIMAMERSFOORT - Het had niet veel gescheeld of Abdelhali, in de volksmond 'Appie', Chaiat (24) had gewoon op zondagmiddag om half drie op één van de Utrechtse amateurvelden rondgerend. De spits van De Graafschap werd in 2002 bij FC Utrecht te licht bevonden, maar speelde vervolgens naar eigen zeggen de twintig minuten van zijn leven.

"Toen ik in de A1 bij FC Utrecht speelde kreeg ik te horen dat ik weg moest. Bepaalde personen binnen de club zagen het niet meer in mij zitten. Ik kreeg het niet persoonlijk te horen, maar de geruchten die in de wandelgangen de ronde deden waren genoeg aanleiding om er vanuit te gaan dat het mijn laatste seizoen zou zijn. Iedereen kreeg bovendien een contract aangeboden, behalve ik."

Een week voordat de reserves van Ajax het op gingen nemen tegen het 'grote' FC Utrecht, tijdens de halve finale van de KNVB-beker, moesten de Amsterdammers eerst nog tegen de beloftes van de Domstedelingen spelen. "Ik mocht de laatste twintig minuten invallen. Het waren de twintig minuten van mijn leven. Ik dolde mijn directe tegenstander. Dat was José Valencia die nu bij Eindhoven speelt. Hij kreeg twee keer geel en daarna versierde ik ook nog eens een strafschop. Iedereen van het eerste elftal moest verplicht komen kijken, omdat ze een week later dus ook tegen Ajax 2 moesten aantreden. Dat was hartstikke mooi."

Het kan verkeren. In de voetballerij ben je geen dag zeker van je toekomst. Maar Chaiat had zich alsnog in de kijker gespeeld. En dat in een tijdbestek van twintig minuten. "Erik van der Meer was destijds de trainer van het tweede elftal. Hij vroeg een paar dagen na de wedstrijd waar ik dacht dat mijn toekomst lag. Ik gaf aan dat ik graag wilde blijven. Dat was ineens nu wel mogelijk, maar tegelijkertijd vertelde hij me wel dat ik de zeventiende man was."

Het deerde Chaiat niet. Hij zag zijn aanblijven als reserve van de reserves enkel als een opsteker. "Ik kreeg alsnog een tweejarig contract aangeboden en ik speelde een supervoorbereiding bij het tweede. Vervolgens werd ik al snel overgeheveld naar het eerste elftal." Chaiat is een exponent uit de jeugdopleiding van FC Utrecht. Hij doorliep samen met Oranje-debutant Michel Vorm, Edson Braafheid en Rick Kruys alle jeugdelftallen van de BVO uit de Domstad. Op 11 maart 2003 maakte hij zijn debuut voor FC Utrecht in de thuiswedstrijd tegen Willem II. "Het eerste jaar speelde ik niet echt veel, maar ik zag het ook meer als een leerjaar. Mijn tweede seizoen bij de hoofdmacht moest ik gaan knallen.’’ Er speelde destijds ook ene Dirk Kuijt bij FC Utrecht. "Bij Dirk was het altijd ontzettend veel lopen. Gewoon gaan met die banaan", lacht Chaiat. "Hij ging ook altijd eerder naar buiten als we moesten trainen. Samen met John van Loen deed hij dan verschillende afwerkvormen."

FC Utrecht won in Chaiats eerste jaar de bekerfinale tegen Feyenoord (4-1). Een jaar later stond Utreg opnieuw met de beker op het bordes van De Kuip. Een hoogtepunt in de geschiedenis van de club, al kijkt Chaiat met een naar gevoel terug op dat seizoen. "Ik heb in de bekerwedstrijden tegen PSV en Feyenoord even mee mogen doen, maar het grootste gedeelte van dat seizoen heb ik moeten missen door een buik- en een liesblessure. Ik had me er zoveel van voorgesteld. Ik kreeg dat seizoen het nummer zeven toebedeeld. Daar spreekt toch het nodige vertrouwen uit. Twee jaar later dan verwacht moest Chaiat dan toch vertrekken. "Ik verliet FC Utrecht met pijn in mijn hart. Door mijn blessures heb ik me niet waar kunnen maken. De optie werd dan ook niet gelicht. Ik was enorm teleurgesteld."

Het net gedegradeerde FC Volendam zag wel toekomst in Chaiat. "Tja, dat is een stap terug als je het voetbal van de Eredivisie gewend bent. Maar dat betekent niet dat je zomaar even iedereen voorbij loopt. Veel mensen onderschatten de omschakeling van de ere- naar de eerste divisie. Het eerste half jaar was verschrikkelijk. Ik kwam in een wereld van vechtvoetbal terecht waarin je bijna geen ruimte krijgt." Met Volendam speelde Chaiat de eerste drie seizoenen nacompetitie en was hij in het seizoen 2005/06 dichtbij een terugkeer naar de eredivisie en een heuse tocht op de befaamde De Heen en Weer. "We misten in de finale van de play-offs tegen NAC op een haar na promotie. We verloren twee keer nipt."

Na de misgelopen promotie maakte trainer Ernie Brandts plaats voor Stanley Menzo. Een aardverschuiving volgens de Marokkaanse aanvaller. "Menzo is een geweldige trainer. Ernie Brandts liet veel over aan zijn assistenten. In tegenstelling tot Menzo. Die druk echt een stempel op de groep. Ik snap ook eigenlijk niet wat hij momenteel bij SC Cambuur-Leeuwarden doet. In de eerste divisie heeft hij zich al lang en breed bewezen. Hij is toe aan een stap hoger. We zijn onder zijn leiding met mooi voetbal kampioen geworden."

Met Menzo aan het roer kreeg Chaiat afgelopen seizoen dan toch de gewenste parade door het vissersdorp. "Dat was natuurlijk samen met de gewonnen bekerfinales één van de hoogtepunten in mijn voetbalcarrière." De rechtsbuiten had echter al besloten om 'Het Andere Oranje' in te ruilen voor De Graafschap. "Mijn doel is om te laten zien dat ik in de Eredivisie thuishoor. Op het moment dat ik tekende bij De Graafschap stonden zij op een meer dan 'veilige plaats' in de eredivisie en was Volendam niet meer dan een subtopper."

Het kan verkeren, zoals we inmiddels weten. De Graafschap tuimelde in een stroomversnelling richting de onderste plaatsen en werd op de slotdag van de competitie zelfs veroordeeld tot overwerk in de nacompetitie. FC Volendam was daarentegen al verzekerd van een plek op het hoogste podium. "Dat was echt billenknijpen. In de wedstrijden tegen FC Zwolle had het niet veel gescheeld of ik nu opnieuw in de Jupiler League gespeeld."



Chaiat kon zich eindelijk op gaan maken voor een nieuw avontuur in de eredivisie. Eerst moest er echter nog een duel worden afgewerkt met Volendam tegen de Suriprofs. Opnieuw sloeg noodlot toe. "Ik had in de loop van het reguliere seizoen al last van een ontstoken achillespees. Ik kreeg er ontstekingsremmende spuiten voor. In de wedstrijd tegen de Suriprofs was het op een gegeven moment net of ze me van achteren tegen mijn voet schopte. Ik hoorde een keiharde knal. Ik keek om heen, maar er was geen tegenstander in de buurt. Ook de arbiter reageerde niet. Heel raar. Toen voelde ik mijn voet steeds slapper worden."

Chaiat werd naar het Onze Lieve Vrouwen Gasthuis in Amsterdam vervoerd. "De fysiotherapeut van Volendam dacht dat mijn achillespees alleen maar ingescheurd was." In het ziekenhuis bleek echter dat de achillespees het begeven had en compleet was afgescheurd. Een dag later werd de spits geopereerd en moest hij zes tot acht weken rust houden. "In juli heb ik me gewoon bij De Graafschap gemeld. Maar al snel merkte ik dat het nog steeds niet goed ging met mijn voet. Mijn pees bleef opgezwollen en rood. Uit een nieuwe MRI-scan bleek zelfs dat er een groot gat in zat. Toon Eben, fysiotherapeut van De Graafschap, bracht mij het slechte nieuws. Ik moest weer geopereerd worden. Ik barstte in tranen uit."

Het werd Chaiat allemaal te veel en hij besloot met toestemming van de club er even tussenuit te gaan. "Ik ben naar Marokko gevlogen. Mijn ouders waren toen daar. Ik kon het even niet meer aan en had steun nodig." Toen de Utrechter terugkeerde in de Achterhoek moest hij een maand lang een speciale kous dragen. Het hulpstuk werkte wonderbaarlijk goed. De opening in zijn achillespees was vier weken later zo goed als dichtgegroeid. "Ik hoefde niet meer geopereerd te worden. Het was gelukkig een storm in een glas water."

Inmiddels maakt Chaiat sprongen in zijn revalidatieproces. "Ik