'Ik bewijs dat je met inzet een heel eind kunt komen'

Door SANDER DE VRIESZWOLLE - Hij heeft naar eigen zeggen alles uit zijn carrière gehaald. Zo kwam hij tot zes interlands, speelde in de hoogtijdagen van FC Groningen voor die club en haalde de top met PSV en Schalke 04. René Eijkelkamp (44) vertelt over zijn carrière en ambities, echte vriendschappen en verraderlijke middenlijnen.

Een dikke maand geleden zag het grote voetbalpubliek Eijkelkamp weer even voetballen, tijdens het afscheidsduel van zijn vriend Jaap Stam. "Ik had tegen Hiddink gezegd dat hij me moest inbrengen omdat we anders zouden verliezen. Uiteindelijk mocht ik nog twintig minuten meehobbelen", vertelt Eijkelkamp met de nodige dosis zelfspot.

Nee, Eijkelkamp is inderdaad niet de spits met een fluwelen balaanname en soepele heupen. Nooit geweest ook. ‘Houterig’, zo is hij vaak omschreven. "Het zag er niet uit", bekent hij. Hilarisch is het verhaal dat zich afspeelt in Deventer, begin jaren tachtig. Het vriest. Jeugdspeler Eijkelkamp heeft een vrij veld voor zich, maar door zijn vreemde loopje struikelt hij over de middenlijn. "Die middenlijn was door de vorst omhoog gekomen. Doordat ik zo dramatisch liep, bleef ik erachter haken en viel languit op de grond."

Ondanks zijn lichamelijke ongemakken kijkt Eijkelkamp terug op een prachtige carrière, die begint in 1981, wanneer hij op zeventienjarige leeftijd wordt opgenomen in het jeugdinternaat van Go Ahead Eagles. Een club die altijd al in zijn hart zat. "Dat was een geweldige tijd. Ik ging maandagmorgen zes uur met de trein naar Deventer. Dan wandelde ik naar de Brinkgreverweg. Daar woonde ik met jongens als Wilco Klop en Frank Masmeijer, de oude quizmaster."

Na twee maanden in het tweede elftal maakt Eijkelkamp al de overstap naar het eerste. Hij blijft ook daar het net vinden. "Het was mentaal wel erg zwaar", verzekert Eijkelkamp. "Het was vooral moeilijk om tussen de groep te komen. Veel spelers hadden een gezin en wanneer jij dan in de basis komt, kom je toch aan hun eten."



De weg naar de top
Eijkelkamp verlaat de Eagles in 1986 en gaat voetballen in het Hoge Noorden, bij FC Groningen. De club speelt dan nog elk jaar Europees voetbal. "Mijn absolute wil om te slagen was erg groot. Ik heb mooie herinneringen aan Groningen. Zo heb ik er mijn vrouw leren kennen en is mijn dochter er geboren. Het is een prachtige stad en een schitterende club." Na vier seizoenen verkast Eijkelkamp naar België. Hij speelt bij KV Mechelen en Club Brugge. Vijf jaar later keert hij terug naar Nederland. “Ik had het wel gezien in België. Bovendien raakte ik ineens mijn basisplaats kwijt aan Mario Stanic. Dat heeft me wel pijn gedaan.”

Eijkelkamp vindt snel een nieuwe club. PSV haalt hem in 1995, als vervanger voor de geblesseerde spitsen Luc Nilis en het ongekende talent Ronaldo. De Eindhovenaren worden landskampioen, Eijkelkamp speelt dertig wedstrijden waarin hij negen keer doel treft. “Ik heb toch de top van Nederland gehaald”, zegt de geboren Dalfsenaar. “Voor mij het bewijs dat je met inzet een heel eind kunt komen.”

Twee jaren later speelt hij zelfs in de top van de Bundesliga. “Youri Mulder van Schalke 04 had zijn kruisband gescheurd en PSV wilde niet meer met mij door. Toen ik Huub Stevens – destijds trainer van Schalke 04 – tegenkwam, zei ik lacherig dat ik wel op parttime basis bij zijn club wilde voetballen. Totdat Youri weer fit was.’s Avonds hing manager Rudi Assauer ineens aan de telefoon."

Na twee jaren bij Schalke en talloze ritjes vanuit zijn woonplaats Dalfsen naar Gelsenkirchen stopte Eijkelkamp met betaald voetbal. Zijn broer was in die jaren zijn chauffeur. "Ik was de eerste speler in Europa met een privé-chauffeur", lacht hij. "Harold vond dat ook geweldig hoor. Hij heeft al mijn successen van dichtbij mogen meemaken. We zijn overal geweest."

Wat voor gevoel overheerst als hij terugkijkt op zijn carrière? "Tevredenheid. Ik wist dondersgoed wat ik wel en wat ik niet kon. Je moet in het leven ook eens tevreden kunnen zijn, hé. Ik heb zes interlands gespeeld, heb er een mooi gezin aan overgehouden, veel kennissen en een paar vrienden.” Echte vrienden? “Wanneer je echt problemen hebt, zijn er weinig mensen die er voor je zijn."

Vriendschap
Hij was er zelf wel, voor zijn vriend Michel. Michel Boerebach verloor in 2003 zijn beide zoontjes door een auto-ongeluk. Altijd stond hij voor hem klaar. “De dood van die jongens is een zwarte bladzijde in mijn leven. Voor Michel was het natuurlijk nog veel erger. Dat was heel ingrijpend. Er gebeuren een hele hoop nare dingen, maar als je dat van dichtbij meemaakt… Het was spijkerhard."

Hij valt stil, kijkt even bedenkelijk naar beneden waar de spelers van FC Zwolle bezig zijn met een positiespel. Gefronste wenkbrauwen. Plotseling vallen de lege tribunes op. "Het gaat naar omstandigheden weer goed met hem. Hij heeft weer een zoon, Lyns. Vernoemd naar Lesley en Sven."

Vriendschap, vertrouwen. Het zijn waarden die bij Eijkelkamp nog hoog in het vaandel staan. Trots zijn op je afkomst. Hij krijgt regelmatig verzoeken om in een televisieprogramma aan te schuiven. Niet zelden slaat hij ze af. Het hoeft van hem ook niet zo. Liever drinkt hij een pot bier met zijn voetbalvrienden van Dalfsen 7 in zijn stamcafé. “Komende zaterdag zit ik wel in Eindhoven, als analyticus bij Nederland-Australië. Maar dat doe ik alleen maar omdat Jaap Stam dan ook meegaat. Als ik alleen zou moeten gaan, had ik er niet zoveel zin in."

Momenteel is hij eens per week assistent-trainer bij FC Twente en Schalke 04. Heeft Eijkelkamp nog ambities? “De kans is klein dat ik ooit als hoofdtrainer aan de slag ga. Ik houd van werken in de luwte. Als hoofdtrainer wordt er zoveel van je gevraagd. Ik heb zoveel dingen buiten het voetbal die ik ook leuk vind.”

Eijkelkamp runt samen met zijn broer een bedrijf dat jonge voetballers begeleidt. "We zijn vorig jaar begonnen en hebben nu bij verschillende clubs een speler. Het is heel vrijblijvend: wanneer talenten mijn advies willen, dan krijgen ze dat. Het bevalt me uitstekend. Het enige dat lastig is, is het plannen van mijn agenda. Ik heb nooit zo’n ding gehad. Als ik ’s ochtends op de club kwam, dan zag ik wel wat er moest gebeuren."

Hij maakt zich niet zo snel druk. Eijkelkamp is bovenal een echte familieman. "Ik ben vanochtend nog even bij mijn ouders koffie wezen drinken. Dat zijn van die dingen waarom ik het hier heel erg prettig vind. Voor mij is dat het leven. Daar gaat het voor mij om. Ik hoef niet in Australië te zitten met een prachtige villa hoor."

Zie ook:

'Ik wist dat mijn tijd ooit weer zou komen'

'Ik kan publiekslieveling worden, maar beloof niets'

'Wanneer me nu iets dwarszit, zeg ik het gewoon'