Ajax ziet af van trainingskamp in Zillertall vanwege Nouri

@byronchavez

Er zijn veel boeken geschreven over hoe mensen reageren op traumas. Die kan ik je van harte aanbevelen. Dan leer je ook wat hoe de menselijke psyche in elkaar steekt. Mensen zijn geen Duracell konijntje waar je alleen maar een nieuwe batterij in hoeft te stoppen om ze weer te doen gaan als de brandweer.

Volgens de Amerikaanse psychiater W. Worden maakt iemand na het overlijden van een voor hem of haar belangrijk persoon vier fasen van rouw mee: Fase 1: aanvaarden of ontkennen; Fase 2: pijn en verdriet; Fase 3: aanpassen van verwachtingen, ideeã«n en opvattingen over de toekomst en het leven; Fase 4: de dierbare een nieuwe plek geven. Dit is een lang en moeizaam proces, waar pakweg een jaar voor staat, maar de tijd die daar voor nodig is, verschilt van mens tot mens omdat mensen weliswaar op elkaar lijken, maar natuurlijk niet allemaal hetzelfde zijn. Daarbij is Appie Nouri niet overleden, maar ligt hij in coma, wat de zaak er nog gecompliceerder op maakt.

Ajax heeft een jonge selectie met spelers die al jaren lang lief en leed met elkaar delen. Die hebben het voor hun ogen zien gebeuren dat hun maatje in de bloei van zijn leven en met een geweldige toekomst voor zich, door zijn hoeven zakte en het leven langzaam uit hem wegvloeide. Dan heb je het dus over een trauma. Ik heb het jaren geleden persoonlijk meegemaakt dat collega's de ene dag nog grapjes makend aan mijn bureau stonden en de dag er na op excursie gingen met een vliegtuigje en dat vliegtuigje vervolgens neerstortte. Ik kan je verzekeren dat je daar niet zomaar overheen stapt, maar dat dat maanden duurt voor je het beeld van een neerstortend vliegtuig uit je gedachten kan bannen. Bij mij duurde het zelfs jaren en er zijn ook mensen die een dergelijk trauma mee maken en er nooit meer helemaal overheen komen.

Uit jouw reactie blijkt m.i. dan ook vooral een gebrek aan inlevingsvermogen. Dat is overigens geen verwijt omdat je de impact van een dergelijk trauma pas op waarde kunt beoordelen als je er ooit zelf een hebt meegemaakt. Wat je je volgens mij wel moet kunnen voorstellen, is hoe ontzettend moeilijk het moet zijn als (jonge) Ajax speler om je gedachten uitsluitend bij het voetbal te houden, als je iedere dag met de gevolgen van de tragedie die in de voorbereiding heeft plaats gevonden, wordt geconfronteerd. Er verschijnen iedere week reacties in de media van mensen die worstelen met Nouris situatie en daar in de media uiting van geven. Ook van spelers die niet (meer) tot de Ajax selectie behoren. Als zij daar al moeite mee hebben, hoe moet het dan wel niet zijn met de spelers die daar wel toe behoren en dagelijks na iedere training en wedstrijd met de lege plek van Nouri in de kleedkamer worden geconfronteerd. Het is goed dat Ajax het plekje van Nouri in de kleedkamer onaangeroerd heeft gelaten omdat dat een belangrijke bijdrage kan leveren aan de rouwverwerking. Maar het is ook heel confronterend voor de spelers omdat die lege plek het gemis ieder moment pijnlijk duidelijk maakt en het er daardoor niet eenvoudiger op wordt zich op de wedstrijd te concentreren. Ik vraag me af of dat überhaupt wel mogelijk is in deze periode.

Iedereen die wel eens een dierbare heeft verloren en daarom heeft gerouwd, weet dat tijdens die rouwperiode zaken die voorheen belangrijk waren, dat plotseling ineens veel minder zijn. Het is onvermijdelijk dat mensen tijdens de rouwperiode zaken relativeren en dat kan een topsporter die een topprestatie moet leveren, uiteraard niet gebruuiken. Het ligt wat mij betreft dan ook voor de hand dat er een oorzakelijk verband is tussen het gebrek aan scherpte en koelbloedigheid die de selectie dit jaar ten toon spreidt en de rouw waarin de club al het hele seizoen is gedompeld. En dat geldt ook voor het feit dat in schril contrast tot vorig jaar, de kopjes bij de minste geringste tegenslag onmiddellijk gaan hangen en dat het lijkt of de mentale weerbaarheid steeds verder door de ondergrens zakt. Ik denk dat de slechte prestaties van Ajax dit jaar, een kwestie zijn van oorzaak en gevolg en dat de Nouri-tragedie daar een grote, waarschijnlijk zelfs doorslaggevende rol in speelt. Hoewel dat heel moeilijk te meten is, neem ik dat persoonlijk mee in mijn oordeel en daarom is die vrij mild. Voetbal is mensenwerk en dat de spelers normaal menselijk gedrag vertonen tijdens de rouwverwerking en zich geen robotten tonen, heeft ze alleen maar in mijn achting doen stijgen. Voor mij was het seizoen al verloren voor het was begonnen en het missen van het kampioenschap doet me niet veel. Een kampioenschap moet je uitbundig kunnen vieren en dat zou in deze situatie behoorlijk ongepast zijn geweest. De spelers is nu bespaard gebleven dat ze verplicht met de supporters moeten hossen en dansen om het kampioenschap te vieren terwijl hun maatje in coma ligt. Dat zou een bijzondere genante vertoning zijn geworden waarbij de spelers zich bijzonder ongemakkelijk zouden moeten hebben gevoeld. Dat kan bijna niet anders.