‘Het is hier een feestje: de fans zitten met koelboxen bier op de tribune’

OLD ROAD - Jarenlang stond Freek van der Maas (24) tussen de palen bij wedstrijden tegen clubs als Beek Vooruit, Madese Boys en VOAB. Vorig seizoen stond de voormalig sluitpost van Zeelandia Middelburg echter plotseling in het Sir Vivian Richards Stadium, het grootste stadion van Antigua en Barbuda. Namens Old Road FC keepte hij drie wedstrijden in de de ABFA Super 8, de ‘Champions League’ van Antigua.

Door Chris Meijer

In het spoor van zijn vriendin vertrok Van der Maas afgelopen jaar naar de Caraïben. Zij moest vanwege haar opleiding hotelmanagement een buitenlandse stage lopen en woonde tussen haar negende en zestiende al op Antigua. Van der Maas besloot het avontuur ook aan te gaan en vertrok naar de Caraïben om een aantal maanden te gaan werken. “Het is hier lastiger met werkvergunningen. Het gaat er allemaal ook iets anders aan toe, dus daardoor heb ik toen niet gewerkt. Dat is de reden dat ik ook kon voetballen”, vertelt Van der Maas, die zich inmiddels definitief op Antigua gevestigd heeft, tegenover Voetbalzone.

In de sportschool liep hij iemand tegen het lijf die wist dat Old Road FC met spoed op zoek was naar een doelman. Van der Maas was vier jaar lang de doelman van tweedeklasser Zeelandia Middelburg geweest en voldeed zodoende wel aan het profiel. Dankzij zijn contact in de sportschool werd hij uitgenodigd voor een proeftraining. “De eerste keer dat ik langs het grote stadion reed, zei ik voor de grap tegen mijn vriendin: daar ga ik nog spelen. Omdat ik het wel graag zou willen en het was een beetje bluffen. Via via werd ik uitgenodigd voor een training, omdat ze wilden kijken of ik überhaupt wel een bal kon pakken.”

Kan je beschrijven hoe die proeftraining eraan toe ging?
“Ik werd opgehaald door de trainer en we reden naar het dorp van de club. Tja, je ziet dan een open veld. Je moet het zien alsof het heel erg warm is geweest in Nederland en op dat veld al een heel seizoen is getraind. Eigenlijk ligt er alleen nog maar modder, maar dat is kurkdroog en aan de rand zie je nog een aantal grassprieten. Daar stonden twee doelen, zonder net. Je hebt geen pionnen, geen hesjes. We zouden om zeven uur beginnen, maar men denkt hier wel een beetje op de Caribische manier. Zeven uur betekent dat we om half acht of kwart voor acht beginnen met trainen. Dus ik heb daar eerst een halfuur gestaan voordat de eerste gasten aankwamen. Dan komen ze gewoon met de auto het veld oprijden. Parkeren ze daar, schoentjes aan en gaan. Maar ze zijn er wel bloedserieus bij. Ze weten dat ze qua randvoorwaarden niet beter kunnen, maar ze trainen wel vijf keer in de week en zijn hartstikke serieus. Net als in Nederland heb je ook dingen als een team van de maand en interviews in de lokale krant. Het is best wel groot hier.

De trainer kwam dus om half acht het veld op en ging zo staan, keek eens. En hij zei: Ga maar eens schieten op die keeper. Ze hebben eerst twintig minuten lang op me lopen knallen. Voor mij als Nederlander was dat wel taai, want het veld was net zo hard als de straat. Maar je kan ook moeilijk zeggen dat je niet gaat duiken. Dus ik in de eerste twintig minuten springen, duiken, doen. Ging prima, maar daarna gingen we een rondo doen. Ik heb in mijn eentje een kwartier in het midden gestaan, omdat ze zoiets hadden van: laat maar zien hoe hij dat kan. Daarna deden ze nog iets tactisch en vervolgens begon het te regenen en werd het donker, waardoor de training er snel opzat.”

Maar ze waren na de training wel tevreden, want je mocht blijven.
“Ja, ze lieten direct weten dat ze me maandag op zouden halen en dat ik hun keeper was.”

De ABFA Super 8 is een los toernooi dat naast de reguliere competitie wordt afgewerkt. Alle wedstrijden worden gespeeld in het Sir Vivian Richards Stadium, in 2007 het toneel van het WK cricket. Iedere avond worden er twee wedstrijden achter elkaar gespeeld. “Alles hier is een feestje. Er zitten mensen op de tribune met koelboxen die meters breed zijn, helemaal gevuld met bier, en er is vuurwerk. Naast het veld staan acht speakers, zo groot als mezelf. Daar komt muziek, bizar. De hele tijd dance- en carnavalmuziek, geroep in de microfoon. Echt een avond uit voor de mensen. Het toernooi heeft alleen geen winnaar gekregen, omdat de finale gestaakt werd door een vechtpartij. Ze hebben het restant nooit uitgespeeld.”

Hoe gingen die wedstrijden er voor jou verder aan toe?
“Ik was meestal een van de eersten en dan langzaam druppelde de rest binnen. Allemaal grote gasten. Dat zijn gewoon bonken spieren, maar ze zijn ook behendig. Ik had me omgekleed en was klaar voor de warming-up. Toen begon de trainer met de opstelling. Hij zei: Jongens vandaag willen we 4-3-3 spelen en we hebben een nieuwe keeper. Vervolgens kwam hij bij de opstelling en hij zei: Met nummer één staat Freek in het doel. Iedereen begon te klappen. Dus ik zat daar en dacht: nou, dat is aardig jongens. Ik voelde me daar best wel goed over, dat ze voor je gaan klappen omdat je nieuw bent. Toen ging de trainer verder met de rechtsback en daar begonnen ze ook voor te klappen. En ook voor de centrale verdediger. Ze zijn dus gewoon heel trots dat ze in de basis mogen spelen en klappen echt voor de basiself.

Als je klaar bent met de warming-up, ga je naar binnen om te bidden. Ik weet niet of je die reclame van Brazilië nog kent, met Ronaldinho. Daarin gingen ze allemaal in een kring staan om te bidden. Dat gebeurde daar dus ook. Er worden dan een aantal spreuken opgenoemd. Ze bedanken God voor het feit dat ze weer mogen spelen en dat ze gezond zijn, vragen of iedereen gezond uit de strijd mag komen en dat ze de drie punten op mogen halen. Daarna doe je nog een gebed en en een bedankje, dan ga je pas naar buiten.”

Wat moeten we ons voorstellen bij het niveau?
“Ik denk dat je het een beetje kan vergelijken met de Derde Divisie. Er wordt fysieker gespeeld en er zit veel snelheid in. Omdat je niet zoveel goede velden hebt, kan het een beetje kick and rush zijn. Dan gaan ze echt op kracht spelen. Het veld is vaak niet zodanig bespeelbaar, dat je tiki-taka kan spelen. Ze doen het soms wel en ze kunnen het ook, maar het hangt er vanaf hoe het veld erbij ligt. Ze zijn zeker niet minder dan Europese spelers, maar de randvoorwaarden en omstandigheden zijn gewoon veel slechter. Als je dezelfde omstandigheden hebt als in Nederland, kunnen die gasten best wel ver komen. Maar ze trainen en spelen hier op velden waar we in Nederland van denken dat we er niet op mogen spelen. Hier trainen ze er dan vijf keer in de week op, waardoor ze technisch sterker, wendbaarder, sneller en sterker zijn. Maar ze kunnen zich niet verder ontwikkelen doordat die randvoorwaarden zo slecht zijn.”

Heb je je verbaasd over die randvoorwaarden?
“Ik vroeg aan die gasten: is dit serieus? Is dit echt jullie trainingsveld? Nou, dat was dus zo. Maar ze vertelden ook dat de plek waar ze hun wedstrijden zouden spelen veel beter was. Dat was niet heel veel beter, er lag alleen iets meer gras. Je moet je er gewoon bij neerleggen. Je hebt hier misschien twee kunstgrasvelden en eigenlijk speelt alleen de nationale ploeg daar op. Ik heb nu ook een lange broek aangeschaft met bescherming voor mijn knieën en heupen, voor als ik nog een keer moet. Je geeft je er aan over, het heeft ook zijn charme.”

Hoe kijk je terug op die wedstrijden?
“Over de eerste wedstrijden waren ze tevreden, ik had nog paar lekkere reddingen. In de laatste wedstrijd kregen we op ons klote, tegen een van de beste teams van de competitie. De spits van het nationale elftal speelde daar en die schiet ballen... Dat is een kwestie van kijken, die maakte er drie. Die gasten schieten zo hard, niet normaal.”

Op Antigua wordt Engels met een dialect gesproken. Van der Maas vergelijkt het met het Fries: “Je kan elkaar niet altijd verstaan, waardoor je er een beetje buiten staat. Dat betekent niet dat ze niet aardig tegen je doen, want ze nemen je gewoon mee op sleeptouw. Ik heb het niet lastig gehad met de communicatie en in het veld spreek je toch vooral met korte woorden”, zegt de sluitpost, die van zijn ploeggenoten de bijnaam White Boy kreeg. Van der Maas was naar eigen zeggen een soort attractie in het Sir Vivian Richards Stadium: “Dat deed ik ook wel een beetje zelf. Als er gescoord werd, ging de muziek keihard aan en dan deed ik een dansje in het doel. Er werd wel over gepraat. Er zijn ook weleens mensen buiten het stadion naar me toegekomen, die vroegen: Oh, ben jij dan die witte keeper? Ze weten het wel, ze zien je ook wel sneller staan als je de enige blanke op het veld bent.”

Van der Maas noemt het avontuur als doelman ‘een fantastische ervaring’. “Er zijn weinig mensen die dit hebben gedaan. Het is niet dat je daarmee pronkt, maar wel een heel mooie ervaring”, vertelt hij. De kans dat hij terugkeert bij Old Road is aanwezig, want hij heeft reeds contact gehad over een rentree. Ook sprak hij met Sap FC, dat evenals Old Road actief is in de Premier Division. “Ik werk nu ’s avonds, dus het is lastig om dat te combineren met voetballen. Ik heb de inkomsten van mijn werk hard nodig, want het is een duur eiland. Als ze echt met een fantastische aanbieding komen, waarom zou ik er niet over nadenken? Maar er is nu meer dan voetbal."

"Het ligt eraan voor welk team je speelt, er zijn ploegen die blanco cheques geven. Er wordt wel goed betaald. Maar ik heb me daar niet volledig op gericht. Je moet eerst zorgen dat je stabiel bent, voordat je gaat kijken waar je verder heen wil", vervolgt Van der Maas "De eerste keer heb ik het vooral gedaan voor de ervaring, we hebben het niet over geld gehad. Ik kan toch zeggen dat ik profvoetballer ben geweest en dat doe ik ook. Natuurlijk, dat is toch mooi? Toen we weggingen uit Nederland, zei ik voor de grap: ik word weer profvoetballer, later. Ik heb ervan genoten, want ik vind de reacties wel heel mooi. Mensen vinden het interessant en het is een mooi verhaal om te vertellen in de kroeg.”