‘Ik heb geen afscheidswedstrijd of bloemetje nodig, men ziet me vanzelf terug’

Ruben Schaken maakte vrijdagochtend bekend dat hij definitief een punt zet achter zijn loopbaan. Na een rijke carrière, waarin hij uitkwam voor SC Cambuur, BV Veendam, VVV-Venlo, Feyenoord, Inter Baku en ADO Den Haag, stapt hij voorlopig uit de voetballerij. Voor het zogenaamde zwarte gat is de 35-jarige Schaken absoluut niet bang, zo vertelt hij tegenover Voetbalzone.

Door Chris Meijer

Pas op 28-jarige leeftijd kwam Schaken bij Feyenoord terecht. Hij groeide in Rotterdam uit tot vaste kracht in het eerste elftal. Op 12 oktober 2012 maakte de geboren Amsterdammer zelfs nog zijn debuut in het Nederlands elftal. In de met 3-0 gewonnen WK-kwalificatiewedstrijd tegen Andorra maakte hij een doelpunt. Uiteindelijk zou hij tot zeven interlands komen, waarin hij twee doelpunten maakte en twee keer als aangever fungeerde. “Ik heb al mijn dromen waargemaakt: ik wilde international worden en ik wilde op topniveau in Nederland spelen. Het is allemaal gelukt, ik heb prachtige wedstrijden gespeeld, met de beste spelers.”

Heb je nergens spijt van als je terugkijkt op je loopbaan?
“Ik heb dingen meegemaakt, die pakken ze me niet meer af. Ik denk dat het zo had moeten lopen, ik heb nergens spijt van.”

Vind je het niet jammer dat je loopbaan in de anonimiteit ten einde is gekomen?
“Dit is precies zoals ik mijn afscheid had gewild, zal ik eerlijk zeggen. Ik vind voetballen hartstikke leuk, maar ik word er niet anders van als ik met een staande ovatie afscheid had genomen. Ik was er zelf bij mijn hele carrière en ik weet wat ik heb laten zien. Ik heb geen afscheidswedstrijd nodig, of een bloemetje. De mensen zullen me vanzelf wel terugzien ergens.”

Maar voorlopig nog niet in de voetballerij?
“Ik ga nog niks doen in de voetballerij, maar ik ben wel bezig met mijn eigen voetbalacademie. Trainingen geven vind ik hartstikke leuk, maar nog niet op het niveau van betaald voetbal. Nu begeleid ik jongens en help ze om beter te worden, wat ik ook bij mijn eigen kinderen heb gedaan en nog steeds doe. Ik denk dat ik daar geschikt voor ben, ik kan kinderen heel goed triggeren. Het is niet fulltime, één of twee keer per week.”

Schaken is namelijk een drukbezet man. Naast zijn eigen voetbalacademie heeft de oud-international een kledinglijn en een cateringbedrijf. Er zijn dus weinig momenten op de dag waarop Schaken het rustig aan doet, want hij brengt ook nog drie per week een bezoek aan de sportschool om zijn lichaam in vorm te houden. Daarnaast volgt hij zoontjes Ymerlado (14), Kirayno (9) en Jerayno (8) op de voet. Zijn oudste zoon speelt bij de amateurs, terwijl de middelste voor Feyenoord uitkomt en de jongste het shirt van Ajax draagt.

Je bent dus niet bang voor een zwart gat na je carrière?
“Absoluut niet, daar heb ik ook voor gewaakt. Als ik dat niet om handen had gehad, had ik het een stuk moeilijker gehad. Dan was ik misschien ook wel blijven voetballen, al was het in de Jupiler League of aan de onderkant van de Eredivisie. Die mogelijkheden waren er wel. Nu was het niet zo nodig, ik heb ook goed gespaard. Je moet veel offers maken, dat heb ik al die jaren moeten doen. Nu kan ik mijn eigen tijd inplannen.”

Heb je ooit nog de ambitie om terug te keren in de voetballerij?
“Die ambitie heb ik wel. Ik denk van mezelf dat ik goede trainingen kan geven en dat ik een team goed onder mijn hoede kan hebben. Daarom zie ik mezelf wel terugkeren in de voetballerij, maar ik weet nog niet in welke rol. Ik vind technisch directeur ook hartstikke leuk. Voorlopig moet ik eerst mijn zaken regelen en mijn bedrijven een boost geven, daarna zie ik wel of ik terugkom. Ik ga in ieder geval mijn cursussen halen, zodat ik bij de jeugd aan de slag kan gaan.”

Door Kirayno en Jerayno blijft Schaken in ieder geval voorlopig betrokken bij de voetballerij. Zo is de oud-aanvaller geregeld aan de lijn te vinden, in zowel Rotterdam als Amsterdam. Doordat hij zelf niet meer actief is als profvoetballer, heeft hij de tijd om de jongste talenten uit de familie Schaken op de voet te volgen. “Afgelopen zondag ben ik naar een toernooi geweest in Groningen van mijn jongste, die bij Ajax speelt. Ik ben daar vanaf tien uur ’s ochtends tot half vijf ’s middags geweest. Daarvoor kon ik dat nooit doen. En hij vindt het ook mooi, dat papa de hele dag erbij kan zijn.”

Een bericht gedeeld door Ruben Schaken (@rubenschaken) op 21 Apr 2017 om 1:53 PDT

Heb je als inmiddels oud-prof meer tips voor je kinderen?
“Ik analyseer altijd de wedstrijden met ze. Maar ik vraag wel: wat vond jij ervan? Ik ben geen vader die zegt: dat was fout, dat was fout en dat was fout. Maar aan de zijkant houd ik altijd mijn mond, je mag als ouder bij Ajax en Feyenoord ook niks zeggen langs de kant. Thuis probeer je wat dingen aan te geven, maar het zijn kinderen van acht en negen jaar. Het enige dat ik ze altijd meegeef is dat ze hun stinkende best moeten doen. Keihard werken en dat komt de rest vanzelf. Of niet, want Lionel Messi en Cristiano Ronaldo spelen ook weleens een mindere wedstrijd. Als je dat zo uitlegt tegen de kinderen, neemt dat een beetje druk weg.”

Is het apart dat de ene zoon bij Ajax speelt en de andere bij Feyenoord?
“Natuurlijk, maar dat maakt het ook wel uniek. Hun karakter past ook wel bij beide clubs. Kirayno is wat timide en een harde werker en Jerayno is echt een technicus en een bijdehandje, met een grote mond. Zo passen ze beiden bij de clubs waar ze zitten. Dat is hartstikke leuk om als vader te zien, vooral bij mijn oude club. Ik ben nog steeds Feyenoorder en ik vind het prachtig dat hij daar speelt. Dat ik hem in het Feyenoord-tenue zie, dat is het mooiste wat er is als vader. Dat kan je je niet voorstellen. Het is een uniek gevoel. Maar hetzelfde geldt voor Ajax, ik ben een Amsterdammer. Weliswaar geen Ajacied, maar hij speelt bij Ajax en dat is altijd zijn droom geweest. Jerayno speelt daar nu en hopelijk kan hij daar lang genoeg blijven. Ieder jaar dat hij daar speelt, is een genot voor hem en daardoor ook voor mij als vader.”

Hebben ze meer talent dan hun vader?
“Ja, maar dat ook te maken met de tijd. Ze krijgen hele diverse training tegenwoordig, bijvoorbeeld boksen. In mijn tijd hadden we dat niet. Dan werd er een bal in de lucht gegooid en gingen we een partij spelen. Nu krijgen ze veel specifiekere training, daardoor zijn ze al veel verder dan dat ik was op hun leeftijd."

Een bericht gedeeld door Ruben Schaken (@rubenschaken) op 19 Aug 2017 om 1:54 PDT

Hebben ze te maken met extra druk doordat hun vader een ex-prof is?
“Die leggen ze zichzelf vooral op. Ze willen heel graag profvoetballer worden en ze zijn bij mijn wedstrijden geweest, in de Kuip, in de ArenA, bij het Nederlands elftal. Ze weten wel een beetje hoe het werkt en weten heus wel dat ze kinderen van mij zijn. Daardoor wordt er toch een beetje anders naar ze gekeken, dat beseffen ze ook. Maar ik zeg dat ze daar niet wakker van moeten liggen, ze zijn net zo als andere kinderen. Zo probeer ik de druk weg te nemen, want ik vind het zielig als ze daaronder bezwijken. Ik vergelijk ze ook niet, ze hebben allebei hun kwaliteiten.”

Hoop je ze dan ooit nog samen te zien spelen?
“Het zou harstikke leuk zijn als ze ooit samen komen te spelen. Maar ik vind het ook goed dat ze gescheiden spelen, daardoor heb ik toch meer tijd om ze allebei te zien spelen. Bovendien is het mooi om te zien hoe het in die twee organisaties gaat. Bij Feyenoord kende ik het al een beetje, maar nu zie je toch hoe het echt werkt. Ik heb mijn eigen academie en ik leer dus ook veel van trainingen bij beide clubs. De opleiding, de manier van werken, ik kijk echt mijn ogen uit. Ik ben een heel leergierig persoon.”

Komende maandag verschijnt deel 2 van het interview met Ruben Schaken, waarin hij terugblikt op zijn loopbaan. Zo komen John Guidetti, Graziano Pellè, Ronald Koeman, zijn beste medespelers en sterkste tegenstander aan bod.