Mourinho's ondergang

Op 17 december 2015 werd José Mourinho ontslagen als manager bij Chelsea Football Club, dat terwijl hij nog geen zeven maanden daarvoor kampioen geworden was van de Premier League. Toen Mourinho ontslagen werd, stond Chelsea op een troosteloze zestiende plaats, had het net met 2-1 verloren bij koploper Leicester City en was het uit de Capital One Cup gegooid door Stoke. Hoe kon het gebeuren dat het machtige Chelsea van het seizoen daarvoor als een geslagen puppy in een donker hoekje zat na die wedstrijd tegen Leicester? Hoe heeft het zover kunnen komen met the Special One aan het roer, de manager die populairder was onder de eigen aanhang dan de meeste spelers?

Het antwoord is niet eenvoudig te vinden, het dateert namelijk al vanuit de eerste maanden die Mourinho doorbracht bij Chelsea sinds zijn befaamde terugkeer in het seizoen 2013-14. De eerste signalen die zouden leiden tot de breuk komen voort uit de relatie tussen sterspeler Eden Hazard en Mourinho. Mourinho is ontevreden over de verdedigende arbeid die de Belg levert. De manager is openlijk kritisch over de inzet van Hazard en vraagt zich zelfs af of hij wel geschikt is voor zijn spel. Hazard zou een voorbeeld moeten nemen aan Oscar, zegt Mourinho. “Hij werkt zich tenminste een slag in de rondte!”. Hazard raakt gefrustreerd over deze opmerkingen en het vele lopen wat hij nu moet doen, langzaam groeit de onvrede..

Naarmate het seizoen vordert en Mourinho weer wat went aan de Engelse media, is daar op een geven moment natuurlijk de belangrijkste wedstrijd van het jaar: Chelsea-Arsenal. Mourinho en Wenger zijn nou niet bepaald boezemvrienden en zoeken regelmatig ruzie, niet alleen in de media maar ook langs de lijn! Die dag in maart zal niet anders zijn. De wedstrijd staat al onder hoogspanning aangezien het Wenger’s duizendste Premier League wedstrijd zal zijn. Chelsea wint 6-0, Arsenal eindigt met 10 man nadat de scheids de verkeerde man van het veld stuurt en Mourinho en Wenger staan weer eens ouderwets aan elkaar te duwen en te trekken. Een maand daarvoor heeft Mourinho Wenger een ‘specialist in failure’ genoemd door het uitblijven van prijzen voor Arsenal. Ook dit schiet in het verkeerde keelgat bij sommige spelers, zij vinden dat Mourinho zich onbeschoft gedraagt en voelen zich steeds minder prettig.

Het seizoen daarop lijkt alles echter anders! Chelsea haalt Fabregas en Diego Costa binnen en die twee zorgen voor de nodige kwaliteitsimpuls waar Chelsea op dat moment al een hele tijd naar snakt. De eerste seizoenshelft is prachtig om te zien en te volgen. Chelsea is zo sterk, dat ze pas in december voor het eerst verliezen in de competitie. Maar dan gaat het mis, op 1 januari verliest Chelsea met 5-3 bij Tottenham Hotspurs. Dat is het teken voor Mourinho om het roer om te gooien, de nul houden wordt weer heilig en de club ritst de 1-0’s achter elkaar. Fabregas raakt gefrustreerd en hopeloos uit vorm, Matic en Ivanovic raken alle verdedigende zekerheid kwijt en beginnen ook minder te presteren. Ook Diego Costa is vaker geblesseerd dan dat hij speelt.

Mourinho begint onzeker te worden. Na het kampioenschap en in het begin van de transferperiode probeert hij Costa zelfs terug te verkopen aan Atlético Madrid. Costa komt hier echter achter en besluit dat hij niet meer voor deze coach wil werken. Hij wordt gesterkt door Hazard, Oscar en Nemanja Matic die ook hun vertrouwen in Mourinho hebben opgezegd. Zelfs de reserves beginnen zich te roeren. Mourinho speelt namelijk met een vaste kern van ongeveer veertien spelers en wijkt daar zelden vanaf. Jongens als John Obi Mikel beginnen zich ook in de groep te verzetten tegen The Special One.

Er is echter nog een factor die meespeelt. Het hart van het team is vertrokken sinds het begin van dit seizoen. Sinds de eerste periode van José Mourinho bij Chelsea heeft het hart van de club bestaan uit Petr Cech, John Terry, Frank Lampard en Didier Drogba. Zij waren loyaal aan Mourinho, hij heeft ze gemaakt tot de absolute grootheden binnen het Europese voetbal zoals zij dat nu zijn. In het seizoen 2014-’15 was Frank Lampard vertrokken. Een jaar later vertrokken Drogba en Cech ook nog eens. De groep mensen die enorm loyaal was aan Mourinho was geslonken tot alleen nog maar Terry. Ik zal eerlijk zeggen, ik sluit niet uit dat zijn besluit om te vertrekken genomen is door het ‘verraad’ van de spelersgroep aan zijn lievelingstrainer.

Het resultaat van dit alles is dat Chelsea na een fantastisch kampioensjaar halverwege het seizoen 2015-’16 op een zestiende plek staat en alle kans op een Champions Leagueplek verkeken lijkt! Mourinho werd ontslagen en Hiddink werd aangesteld. De sommige spelers waren oprecht ontroerd. Kurt Zouma, Fabregas, Pedro Rodriguez en natuurlijk John Terry waren oprecht geroerd door het vertrek van Mourinho. Anderen waren opgelucht. De heren Hazard, Oscar, Costa, Matic hebben zich nooit laten ontvallen dat ze het naar vinden wat ze hebben gedaan. Deze heren zijn één ding echter vergeten. Chelsea Football Club draait niet om Mourinho, niet om Hazard en niet om Diego Costa. Het draait om de mensen die in het stadion zitten, het draait om de mensen die jaarlijks een reisje proberen te maken naar Londen om maar een glimp op te kunnen vangen van deze heren.

Het gaat om de mensen die elk jaar hun portemonnee omkeren om zo’n prachtig nieuw shirt te kopen. Daar draait het om! Dat men niet het Barcelonavoetbal ziet, is niet eens een groot probleem. Want ergens wisten we dat de spelers hun stinkende best voor ons deden. Jongens als Terry, Lampard, Drogba. Zij renden voor de fans. De enorme terugval van Chelsea komt zeker niet alleen van de spelers, zoals ik dat eerst wel heb gedacht. Maar, er zit een verschil in de problemen van de manager en die van de spelers. De manager probeerde Chelsea vooruit te helpen, de spelers dachten alleen maar aan zichzelf.