Het einde van een tijdperk

Het zal het einde zijn van een groots tijdperk voor iedereen die Chelsea een warm hart toedraagt. Aan het einde van het seizoen zal John Terry vertrekken bij de club waar hij vanaf het seizoen 1998-99 in het eerst speelt. Terry is een leider, een voorbeeld en bovenal een clubicoon bij een Chelsea wat al zo’n moeite heeft om zijn ware identiteit te tonen sinds de overname van eigenaar Roman Abramovich. De centrale verdediger maakte het allemaal mee bij deze club. De overname, de eerste kampioenschappen onder Abramovich, de groei naar de top van Europa en uiteindelijk de winst van de Champions League in 2012.

Als je mij vorige week gevraagd zou hebben wat Ryan Giggs, Paul Scholes, John Terry en Gary Neville gemeen hebben, dan zou ik je verteld hebben dat ze allemaal clublegendes zijn bij de grootste clubs in Engeland en dat ze bij hun carrières bij hún clubs hebben afgesloten. Niets is echter minder waar, want weer laat Chelsea zien dat dat soort sentimenten niet meetellen in de beleidsvoering bij onze club. Het is namelijk niet lang geleden dat we Frank Lampard, Didier Drogba en Petr Cech hebben laten gaan. Nu zal je misschien denken: ‘Maar dat waren al vrij oude spelers die voor hun nieuwe team van enorme toegevoegde waarde zijn?’
Dat klopt, maar dat is het punt niet! Lampard, Terry, Cech en Drogba staan namelijk symbool voor het moderne Chelsea. Zij zijn onze ‘Class of ‘92’, de kern van de meest succesvolle elftallen die Chelsea ooit heeft gehad. Ik ben over het algemeen eerlijk gezegd niet zo heel erg emotioneel, het interesseert mij eigenlijk niet zoveel of ik nou naar een jongen als Ruben Lotus-Cheeck zit te kijken of Nemanja Matic op het veld. Beide spelers dragen namelijk mijn lievelingsshirt, met mijn favoriete logo op de borst. Waar ze vroeger gespeeld hebben vind ik niet echt van groot belang. Maar deze jongens hebben onze club gevormd. Deze heren hebben van Chelsea kampioenen van Europa gemaakt. Zij verdienen het om voor de rest van hun professionele voetballeven in de watten gelegd te worden op Stamford Bridge en op Cobham Training Centre!

Maar niet bij ons, niet bij Chelsea! Bij onze club worden jongens als Terry of Lampard aan de kant geschoven als ze boven de dertig zijn en niet aan onze extreme eisen willen voldoen! De club heeft Terry namelijk gevraagd of hij nog een jaartje bij wilde tekenen. De voorwaarde is dan wel dat hij een groot deel van zijn salaris aan de kant schuift en dan (hoogstwaarschijnlijk) het leeuwendeel van volgend seizoen op de bank zal zitten.

Allemaal leuk en aardig, maar Chelsea draait niet zo lekker dit seizoen. Chelsea staat op een stuk lager dan de meeste supporters gedacht zouden hebben waar we zouden staan. Gedurende dit seizoen hebben we de ware gezichten gezien van enkele van onze spelers. Cesc Fabregas, Oscar, Eden Hazard, Diego Costa en Branislav Ivanovic hebben in de zomer besloten dat zij niet meer wilden voetballen voor ónze manager, voor José Mourinho. De meest geliefde manager (onder de eigen aanhang) ter wereld. Één van de weinige spelers die weigerde de fans in de steek te laten en zich toch elke wedstrijd weer in te zetten was Terry! Hij vocht, hij rende, hij tackelde en hij werkte zich een slag in de rondte! Terry weigerde ons als fans in de steek te laten en weigerde Mourinho in de steek te laten. Dat is waar Terry voor staat! Dat is wat bij de meeste spelers uit de huidige selectie ontbreekt! Dat is het soort karakter wat zeldzaam is in het hedendaagse voetbal, en dat is het soort karakter wat wij nu dus naar de MLS laten vertrekken.

Laat me voorop stellen, ik ben geen fan van Manchester United of Liverpool. Maar als we toch eens vergelijken hoe deze twee clubs met hun legendes omgaan en hoe Chelsea dat doet, dan kan je tot geen andere conclusie komen dan dat zij dat toch een stuk beter doen dan wij! Het is de ultieme doom van menig Chelsea-fan dat zij op een dag kunnen zien dat de technische staf van Chelsea bestaat uit legendes als Lampard en Terry. Maar hoe meer ik het huidige technische beleid aanschouw, hoe kleiner ik die kans acht.

Ik heb enorm veel respect voor de moderne, innoverende manier waarop Chelsea probeert om het financiële gat met Real Madrid en Barcelona te overbruggen. Wij zijn een echt koop- en verkoophuis waar menig 17e eeuwse Hollander jaloers op zou zijn! Chelsea koopt spelers, probeert ze in te passen maar verkoopt ze net zo makkelijk weer door! De bedragen die gevangen zijn voor spelers als André Schurrle, David Luiz en Juan Mata zijn enorm hoog en te danken aan de goede onderhandelingsmethodes van Abramovich’s persoonlijke assistente Marina Granovskaia. Ik ben echter bang (en ik weet dit ook vrij zeker) dat deze Russische ijsprinses ook de contractonderhandelingen voert met de grootste namen binnen de club. Terry heeft al eens zijn zorgen geuit over deze mevrouw en haar methodes al deed hij dat toen met een lach omdat hij net zijn contract met twee jaar verlengd had.

Vier Premier Leagues, vijf FA cups, drie League cups, twee FA Community Shields, één Europa League en die ene Champions League. Dat is de enorme lijst aan prijzen die John Terry in zijn periode bij Chelsea heeft binnen geharkt. Ik ben oprecht geschrokken van het bericht dat Terry niet gaat verlengen en ik hoop hem na zijn actieve carrière nog een lange tijd bij Chelsea te kunnen aanschouwen! Hij is een absolute clublegende en verdient het om een enorm standbeeld te krijgen recht voor het stadion! Terry is de laatste van een groep spelers die de deur achter zich dicht gaat trekken, die zoveel hebben betekent voor mijzelf en vele andere als voetbalfans.