De sprint die een marathon bleek te zijn

Het was al laat toen Olek in zijn bed lag te woelen. Normaal kon hij wel in slaap komen, maar sinds het incident kreeg hij het maar niet voor elkaar. De alarmklok pijnigde zijn ogen met de rode getallen 5:58. Hij wist van zichzelf dat hij toch niet meer zou kunnen slapen en stond op voor een wandeling. De kou deed hem bibberen bij de eerste stap naar buiten. Belchatow is nooit echt een pretje, of het nu zomer of winter is. Een pestende negen graden was het resultaat van deze frisse zomernacht. Terwijl hij de deur in het slot trok wist hij dat zijn hart nog het allerkoudst aanvoelde.

Het was niet zomaar een wandeling voor Olek. Hij wist precies waar hij heen wilde. Een rechte lijn was het snelst. Hij klom over muurtjes heen, sloop door de steegjes en kroop door open schuttingen. Hij hobbelde als een rat in de nacht op zoek naar zijn doel. Na een klein kwartiertje wandelen was hij op locatie aangekomen. Vanuit de aanliggende woonwijk was hij naar zijn groengele kasteel geslopen. Het nostalgische stadion van GKS Belchatow doemde op vanachter de omliggende huizen. Het was allerminst een groot stadion, maar het was zijn thuis.

Gerustgesteld door de gedachte dat zijn kasteel hem niet was afgepakt vertrok hij weer. De weg terug naar huis verliep minder rusteloos dan de heenweg. Hij dacht aan het afgelopen seizoen. Het was een seizoen om snel te vergeten. GKS Belchatow stond na vijftien speelronden op een geweldige vierde plaats. Het was toen feest in Belchatow. Iedereen had gezegd dat de kersverse promovendus gelijk weer zou degraderen. De 26 punten die op dat moment waren behaald, bewezen het tegendeel. Toen wist Olek nog niet dat Belchatow na dertig speelronden maar vijf punten meer zou hebben. De euforie maakte plaats voor verdriet.

Na een paar uur slaap zat Olek om 11:00 uur aan de koffie toen er werd aangebeld. Tot zijn verrassing stond zijn buurman voor de deur. Piotr was het type buurman dat iedereen kon opvrolijken. Ergens diep van binnen wist Olek dat hij voor hem kwam. “Ik heb je vannacht voor de vierde keer in een week horen vertrekken Olek, ik weet dat de degradatie je dwarszit. Maar geloof me, het kan altijd erger.” Olek voelde zichzelf langzaam koken van binnen. “Het kan altijd erger ja, denk je dat? Ik weet wel heel zeker dat jij voor geen meter begrijpt hoe ik me voel. Hoe durf jij zo mijn huis binnen te komen,” tierde Olek. “Jij komt nu met me mee,” antwoordde Piotr, “of je nu wel of niet meewil. En zorg dat je opschiet, we vertrekken over tien minuten.” Voordat de nog steeds kokende Olek tegen hem in kon gaan was Piotr alweer verdwenen. Tien minuten later zat hij in de auto.

“Waar gaan we heen,” vroeg Olek. “Dat ga ik je nu niet vertellen, het wordt een lange reis. Ik wil eerst dat je te rade gaat bij jezelf. Waarom denk je dat het niet erger kan Olek?” Olek staarde naar buiten. Hij zag de grote industrietorens van Belchatow hun wolken uitblazen. Het ging op een bijna elegante manier, alsof ze iedereen eraan wilden herinneren dat zij het belangrijkste waren in de stad. Gelukkig wist hij beter. De turfvelden lagen aan de andere kant van de stad. Die zouden altijd imposanter zijn. Na een korte stilte begon Olek met vertellen. “Het feit dat ik er altijd bij ben geweest, denk ik. Ik heb zo’n beetje alles gezien. Ik heb de oprichting in 1977 meegemaakt. Het begin van het avontuur in de vierde divisie. De promoties naar de derde, de tweede en de Ekstraklasa. Ik heb een jeugdlichting groot zien worden. Ik heb een gouden lichting gezien. Radoslaw Matusiak, Lukasz Gargula en niet te vergeten Jacek Krzynowek. Wereldspelers voor een kleine industriestad. Ik… ik wil gewoon niet accepteren dat we het niet hebben gehaald.”

De auto komt tot stilstand voor een kantine met een paar voetbalvelden. Het complex had een mooie boog met de naam: Drawa Drawsko Pomorskie. Althans: een paar letters ontbraken. Ze waren gestolen of zo verroest dat ze amper als letters te herkennen waren. Piotr stapte uit en sleepte Olek mee de kantine in. “Ik snap nog steeds niet wat we hier doen Piotr? Kun je me tenminste wat meer uitleg geven?” Piotr zweeg en ging aan de bar zitten met Olek naast hem.

Olek staarde door de met rook gevulde kantine. Bruine tegels op de vloer, donkergroene aan de wand. Het hout van de bar was versleten en zat vol met gaatjes. Aan de bar hingen wat vaantjes. Het waarschijnlijk ooit mooie rood en blauw zat onder de koffievlekken en zag er ongewassen uit. Aan de tap stond de iets te dikke Agata, wier spraakwaterval voortdurend klaterde, ook op de momenten dat niemand die wilde horen.

Het moment dat de trainer binnenstormde in zijn iets te strakke trainingspak, waardoor zijn vest op zijn bierbuik lag, was het sein voor de meeste spelers om zich te verzamelen. Het werd weer doodstil in de kantine. Piotr besloot de stilte te doorbreken en richtte zich tot Olek. “Ja, mooie club dat Drawa. Rode letters op Wikipedia, onderstreept. Je kunt er op klikken, maar je komt nergens op uit. Een link naar niets. Maar het gaat om het voetbal zelf natuurlijk. Altijd verzorgd, aanvallend voetbal. Rijke historie, echt een grote naam. Je moet andere ploegen in de III Liga Western Pomerania ook niet uitvlakken. Wat dacht je van Chemik Police of Cartusia Kartuzy. Vlak daarnaast Baltyk Koszalin en Rasel Dygowo niet uit.”

Piotr stond op van zijn kruk en keek hoopvol naar Olek. Hun blikken kruisten elkaar en ze wisten beiden dat het tijd was om te gaan. Ze gingen terug naar de mooiste stad van Polen, hun eigen stad Belchatow. “Drawa Drawsko Pomorskie…,” begint Piotr. “Gelukkig kan het altijd erger,” maakte Olek af terwijl hij zijn hand op de schouder van Piotr sloeg.