Ik, Edgar Davids, notoir herrieschopper

Het is weer eens zover. Edgar Davids heeft weer ruzie gehad. Dit maal met Mark van Bommel. De berichten lopen uiteen. Close followers van het Nederlands elftal zeggen dat het op een handgemeen uitliep, anderen zeggen dat Van Bommel de boot nog net af kon houden toen Davids de vuisten wilde laten spreken. Bondscoach Dick Advocaat wist niet hoe snel hij een persconferentie moest beleggen om beide kemphanen vrij te pleiten. Jawel, er was een verschil van mening geweest, er was wat geschreeuwd, maar dat was alles. Geen vechtpartij, derhalve. Het lag weer allemaal aan de pers. Er was door Advocaat diverse malen met beide heren gesproken, niets meer aan het handje. Gek toch dat de bondscoach er desondanks zo veel gesprekken voor nodig had, en zelfs de pers meende te moeten informeren. En dat alles omdat er niets gebeurd was. Ja, ja, maak dat de kat maar wijs! Advocaat zag het broze evenwicht in zijn keurkorps al op de tocht staan. En passant sijpelde de mededeling door dat Van Bommel niet zo moest zeuren en moest gaan presteren. Daarmee helden de heren bondscoaches alvast over naar Davids, vooruitlopend op een mogelijke escalatie en de gevolgen daarvan.

Waar ging het nou eigenlijk om? Edgar Davids had, tijdens de verder zo succesvol verlopen wedstrijd in Wenen tegen Oostenrijk, zijn man laten lopen volgens Van Bommel. En de PSV’er had het lef om er iets van te zeggen. Davids zou, zo zei Van Bommel, het eigen belang boven dat van de ploeg hebben gesteld. Ik heb me een slag in de rondte gelachen toen ik het las. Alsof het een nieuwtje is dat Davids zichzelf belangrijker vindt dan het elftal! Sinds de Amsterdammer zijn intrede deed op de velden, is er nooit een ander belang geweest dan dat van “Ik, Edgar Davids”. Die er overigens even fijntjes op meende te moeten wijzen dat Van Bommel zijn mond diende te houden, omdat Davids nu eenmaal hoger in de hiërarchie zou staan. Krijgt u ook al kramp in uw kaken?

Edgar Davids heeft een dusdanige stijl van spelen dat iedereen denkt: “Kijk hem toch eens werken, wat een genot voor het elftal, altijd in dienst van anderen, en ook nog zo’n schitterende techniek.” En ja, hij loopt veel, is veel in duel en wint ook nog veel van die duels. Die duelkracht is een ijzersterk punt van hem. Zijn wapperende vlechtjes geven het geheel een spectaculair decor. Voeg daar de trendy bril en intimiderende blik aan toe, en het rolmodel is geschapen. Edgar Davids heeft een groot idool, te weten de voormalige basketballer Dennis “The Worm” Rodman. De rebound-koning uit de NBA (slordige 15 rebounds per wedstrijd gemiddeld, hetgeen erg veel is) haalde grote successen met vooral de Detroit Pistons en de Chicago Bulls. Buiten de basketbalarena haalde hij zo veel rottigheid uit als een mens maar bedenken kan, weergegeven in zijn biografie “Bad as I wanna be”. Het wachten is nog slechts op Davids’ levensverhaal onder de titel “Ik doe wat ik wil”. Wat weinig mensen in de gaten lijken te hebben, is dat Davids altijd en volkomen misplaatst tracht zichzelf een centrale rol toe te eigenen, en zich niet kan schikken in de groepsdiscipline. Buiten het veld, maar zeker ook erbínnen! Als Rodman zich bij de Pistons te buiten ging, dan pakte Bill Laimbeer (een beul van een vent) hem bij zijn kraag; in een ploeg met Michael Jordan is niemand anders dan “Air” zelf de baas. Rodman moest, plat gezegd, zijn kop houden en rebounds pakken. En vervolgens de bal inleveren bij Isiah Thomas of Jordan. Wie houdt Davids in het gareel? Van Bommel probeerde het, maar mist de status; hij is zélf nog een speler die zich aan de top moet bewijzen. In het verzuilde wereldje van Oranje is Van Bommel een piepeltje. Aanvoerder De Boer heeft zijn verantwoording nog nooit genomen in dit soort situaties. Phillip Cocu had het wel geprobeerd, maar kon ook een dreun op zijn gezicht krijgen. De bondscoaches zouden Davids tot de orde moeten roepen, maar zij laten hun oren nu al weer hangen naar de notoire herrieschopper.

Ik hoef wellicht de gebeurtenissen tijdens het EK 1996 niet in herinnering te roepen, maar doe het toch even. Davids gedroeg zich als een klein kind. Speelde een magere wedstrijd op de plek van de geschorste Danny Blind tegen de Schotten, eiste - als een E-pupilletje op zijn verjaardag - de aanvoerdersband op, en reageerde publiekelijk op een onfatsoenlijke manier toen coach Hiddink hem vertelde voor de wedstrijd tegen Zwitserland opnieuw de voorkeur aan Blind te geven. De wereld was te klein, “Hij, Edgar” was in zijn eer aangetast, de coach werd geschoffeerd (“He shouldn’t put his head in other player’s asses”, een van de meest beruchte zinnen uit de vaderlandse voetbalgeschiedenis) en stuurde het enfant terrible naar huis. Pas in de aanloop naar het WK 1998 werd Davids weer in genade aangenomen. Over zijn gedrag rondom de openingswedstrijd tegen België, toen Davids reserve was en ik live aanwezig in het Stade de France, kan ik een boek schrijven. Het vertelde mij toen al dat Davids niets geleerd had van de EK96-affaire.

Het is weinigen opgevallen, maar ook in de aanloop naar het EK 2000 waren er weer problemen met “Hem, Edgar”. Vooral in de uitwedstrijd tegen de Belgen liep het als gevolg van zijn onwilligheid tactisch helemaal verkeerd. Davids speelde links in de zone en moest Gert Verheyen opvangen. Hij weigerde echter hardnekkig zijn plaats te houden, en Nederland stond direct met 2-0 achter. Uiteindelijk offerde Phillip Cocu zich op. Gestart als centrale middenvelder nam Cocu de plek van Davids in en deze kon vervolgens, conform zijn wens, centraal gaan spelen. Geen bondscoach (maar ja, Rijkaard, wat wil je) die er iets van zei.

Davids gaat altijd voor zijn eigen wedstrijdje. Recentelijk ook weer, tegen Duitsland en Argentinië. Hij loopt continu uit de positie, het aanvalsspel stokt erdoor en verdedigend kom je over de zijkanten in de problemen. Advocaat kan wel zeggen dat het anders moet, Davids wikt en beschikt vervolgens zoals het hem goeddunkt. Te gek voor woorden! Het wordt allemaal bedekt door zijn speelstijl, die bij de gemiddelde voetballiefhebber het beeld van zijn werkelijke functioneren vertroebelt. Davids is een hardwerkende voetballer, die veel ballen verovert en leuke trucjes met een bal kan doen. Daar staat tegenover dat hij groepsvorming per definitie in de weg staat door zijn minimale sociale intelligentie. Er komt bij dat Davids helemaal geen goede speler is met de bal in bezit. U moet er gewoon eens op letten, pak pen en papier erbij en turf. Vaak verovert hij het leer met veel inzet, gedonder en geweld, om vervolgens met een te moeilijke pass een medespeler in problemen te brengen. Dan speelt hij Van Nistelrooij aan op diens strottehoofd, of Cocu op kniehoogte: balverlies. Vervolgens gaat Davids weer op jacht om de bal te heroveren en herhaalt zich het ritueel. Zo is hij vaak de hele wedstrijd druk en is het resultaat per saldo ongeveer nul. Debet- en creditzijde houden elkaar in balans. De wedstrijdtechniek (hetgeen iets anders is dan “pleintjestechniek”) van Davids is dan ook matig. Onder druk een bal ineens goed aannemen, een pass op de juiste snelheid en hoogte; het is voor Davids niet zo makkelijk. Hij zou eens écht naar Rodman moeten kijken, maar dan video’s van diens wedstrijden in plaats van naar zijn streken. Rodman deed nooit dingen die hij niet beheerste, speelde uiterst simpel, daarom was zijn inbreng altijd belangrijk. Rodman kon niet schieten, dat deed hij dan ook vrijwel nooit. Rodman kon niet dribbelen, heeft hij dan ook nooit gedaan. Het was ballen afvangen, aan een betere speler geven, en vervolgens maakte Rodman zich verdienstelijk door her en der een screen te zetten. Daar zou Davids een voorbeeld aan moeten nemen. Dit alles wil dus niet zeggen dat Davids geen bruikbare speler kan zijn. Als hij het op zou kunnen brengen om in de schaduw van een spelbepalende speler te spelen,

Ga jij die Jackpot winnen? Koop dan nu je lot voor de trekking en speel mee!