Boëtius verpietert door opportunisme

Waar het middenveld en de verdediging van Feyenoord dit seizoen goed draaien, is het met de aanval niet goed gesteld. Het grootste deel van het seizoen bestond de voorhoede van Feyenoord tot de zeventigste minuut van een wedstrijd uit Jens Toornstra, Colin Kazim-Richards, Jean-Paul Boëtius en Lex Immers. Een hangende rechtsbuiten, een opportunistische spits, een grillige vleugelspeler en een werkpaard op ‘10’.

Boëtius maakte de afgelopen seizoenen een stormachtige ontwikkeling door. Zijn debuut beleefde hij in De Kuip tegen Ajax. Hij scoorde niet alleen, maar was ook een plaag voor Ricardo van Rhijn, die geen vat op hem kreeg. Boëtius voelde zich samen met zijn maatje Tonny Vilhena als een vis in het water en ze combineerden er lustig op los. Vertrouwend op spits Graziano Pellè, die goed in de combinatie en uitstekend als afmaker fungeerde. Immers kon als een soort stormram mee naar voren komen en ballen inkoppen en afmaken, wanneer Pellè de bliksemafleider speelde. Het werkte in ieder geval, want Feyenoord scoorde bijzonder vaak.

Hoe anders is het dit seizoen. Vilhena is verbannen naar de bank, Pellè is naar Engeland vertrokken, Immers kan zich niet meer aan de spits optrekken en Boëtius weet het allemaal niet meer. Maar wat is de reden van het plotselinge slechte spel van Jean-Paul? Het antwoord ligt bij zijn vorm, maar ook bij zijn medespelers. Coach Fred Rutten houdt er namelijk een andere voetbalfilosofie op na.

Het middenveld van Feyenoord is dit jaar voetballend fantastisch. Waar Koeman vaak koos voor het alle-ballen-op-Pellè principe, is de rol van Jordy Clasie dit seizoen veel belangrijker geworden. Feyenoord is op het middenveld bijna altijd oppermachtig, wat leidt tot een enorm overwicht in balbezit. Zelfs in de Amsterdam ArenA had Feyenoord het grootste deel van de wedstrijd de bal. De tandem Clasie en Karim El-Ahmadi loopt op rolletjes, zet hoog druk en is aan de bal ijzersterk.

Tot zover geen probleem. Dat ontstaat wanneer de bal bij de voorwaartsen komt. Immers en Kazim-Richards hebben namelijk een gemeenschappelijke deler: het zijn opportunisten pur sang en niet bijzonder technisch aangelegd. Boëtius is iemand die het van combinaties, kaatsen en persoonlijke acties moet hebben. Dat is echter niet aan Immers en Kazim-Richards besteed, waardoor er nooit een snelle combinatie mogelijk is. Toornstra zou dit eventueel wel kunnen, maar die speelt aan de andere kant van het veld en komt ook niet meer goed uit de verf.

De combinatie met de vervanger van El-Ahmadi (de vervanger van Vilhena) loopt ook niet soepel, omdat hij in zijn spel sterk gefocust is op Clasie. Hij zoekt vrijwel nooit de combinatie met de vleugels. Daarom rest er vrijwel niets voor Boëtius dan een persoonlijke actie. En een vleugelspeler die alleen een persoonlijke actie kan maken, wordt bijzonder voorspelbaar en onzeker. Daar heeft Jean-Paul het hele seizoen last van gehad.

Hoe anders was dat toen, tegen PSV, Anass Achahbar in de spits stond. De tweede goal was een schoolvoorbeeld van de klasse van Boëtius. Hij ging de kaats aan, maakte een schijnbeweging en stelde Achahbar in staat de score uit te breiden. Boëtius is afhankelijk van technisch vernuft van zijn medespelers, maar strandt in een zee van opportunisme en aanvallen waar geen lijn in zit.

Helaas heeft Rutten dit nooit ingezien en altijd vastgehouden aan een aanval waarin de creatieve posities bezet zijn door houterige spelers, die te veel balbehandelingen nodig hebben om een bal te controleren. Jean-Paul Boëtius was uit vorm, maar lijkt hier de laatste weken uit te komen. In zijn ontwikkeling is het belangrijk om met alle typen spelers te leren samenwerken. Zijn recente invalbeurten geven in ieder geval genoeg hoop dat De Kuip binnenkort zijn naam weer eens scandeert: ‘geef die bal maar aan Jean-Paul’