Hongaarse publiekslieveling

Nyírlugos, Hongarije, 23 december 1986. In de buurt van de grote club Debreceni VSC wordt een jongen geboren die later de harten van vele voetballiefhebbers zou stelen. De jongen zou beroemd worden om zijn gouden linkerbeen, waarmee een zinderende knal richting het vijandelijke doel kon worden afgevuurd. Maar ook zijn -vaak perfecte- voorzetten op de spitsen werden zijn handelsmerk. Menigeen is deze voetballer al vergeten -mede door zijn goede opvolger- maar hier nog even een herinnering aan mijn jeugdheld: Balázs Dzsudzsák.

Als jong jochie uit een straatarm gezin voetbalde de jonge Balázs op de straten in Nyírlugos, hij oefende met zijn steeds beter wordende linkerbeen tot s´avonds laat. Zijn ouders zagen in hun gedreven zoon veel talent zitten en kochten hem met hun enige geld een paar voetbalschoenen. Trots als een pauw oefende hij op zijn nieuwe kicksen waardoor hij alsmaar beter en beter werd . Zijn lange middagen en avonden met de bal vonden zijn uitwerking bij de plaatselijke amateurclub van Nyírlugos. Hij werd al snel gespot door de scouts van de dichtbij gelegen Hongaarse topclub Debreceni VSC. Ze namen hem op in de jeugdopleiding.

Dzsudzsák doorliep de jeugdopleiding van zijn favoriete club, en in de winter van het seizoen 2004/2005 kwam zijn grote droom uit na vele jaren hard trainen: hij mocht debuteren in het eerste elftal als 18-jarige. In 2005, 2006 en in 2007 won hij de Hongaarse titel met Debreceni en in diezelfde jaren de Hongaarse Supercup. Hij maakte in totaal zestien doelpunten in tweeënzestig wedstrijden, en gaf vele assists. Met zijn pijlsnelle bewegingen waarmee hij de linkerkant van het veld bestreek, zijn geweldige linkerbeen en zijn goede statistieken trok hij de aandacht van scout Piet de Visser. Hij tipte zijn werkgever PSV van de Hongaarse ster in wording. PSV luisterde naar de tip van haar scout en betaalde maar liefst twee miljoen euro voor het jonge talent, maar later betaalde Dzsudzsák dit bedrag dubbel en dwars terug.

In Nederland was hij uiteraard een grote onbekende, maar dat veranderde al heel snel. Dzsudzsák kwam aan in de winter van het seizoen 2007/2008, toen PSV regerend landskampioen én Nederlands meest toonaangevende club in Europa was, en hij maakte meteen al indruk. In zijn tweede wedstrijd als PSV’er scoorde hij meteen de enige treffer van de wedstrijd en hij werd al snel een nachtmerrie voor alle rechtsbacks van de Nederlandse velden. De Hongaar was in zijn eerste halfjaar al meteen belangrijk voor PSV met drie doelpunten en evenveel assists, maar van hem ging ook altijd dreiging uit mede door zijn goed getrainde rechterbeen waarmee velen verrast werden als hij voor de verandering eens naar binnen trok en de bal in de hoek plaatste.

In zijn laatste twee seizoenen werd ik als PSV-supporter bijna verliefd op hem, hij was bijna altijd de beste speler op het veld aan de zijde van PSV en was altijd betrokken bij de doelpunten van zijn ploeg. Ik zag hem elke keer weer schitteren en wilde net zo zijn als hem, want zijn inzet, professionaliteit en werklust waren een voorbeeld voor velen. Maar zijn techniek –en dan vooral zijn traptechniek- liet mij watertanden, voorzetten die bijna altijd op het hoofd van een medespeler belandden, vrije trappen die soms bijna door het net heen zoefden en afstandsschoten die de wedstrijd openbraken. Alles wat hij aanraakte leek in goud te veranderen, eigenlijk kon ik mij geen PSV zonder Balázs Dzsudzsák voorstellen.

En al zeker niet toen hij in het voorjaar van 2011 zijn contract verlengde tot medio 2015, maar het was een strategische meesterzet van Marcel Brands. Want hij wist ook dat hij een van de beste spelers van de Eredivisie kwijt zou raken in de zomer. Dzsudzsák was namelijk veel meer waard met het nieuwe contract dat hem voor vier jaar vastlegde in plaats van het contract dat tot medio 2013 liep. Maar nog steeds wilden vele internationale (sub)topclubs wilde hem contracteren. Ik kreeg het met de dag benauwder die zomer, zowat elke dag verscheen er een nieuw gerucht dat een club Dzsudzsák wilde contracteren. Op 10 juni klikte ik maar weer eens PSV’s website aan, en daar stond mijn nachtmerrie: Balázs Dzsudzsák vertrekt naar Anzhi. Toen ging even het licht uit in mijn hoofd, ik las het nog een keer, en nog een keer. Naar Anzhi? Wat moet hij daar in godsnaam, dacht ik.

Ik googlede Anzhi maar even voor de zekerheid. Maar mijn gedachte klopte, Anzhi was een steenrijke club uit Rusland. Hij ging dus voor het geld dacht ik, terwijl bijvoorbeeld Inter interesse in hem had, de Champions League winnaar van 2010. PSV kreeg weliswaar een zak geld voor hem, waardoor het elftal flink versterkt werd, maar ik was kapot. Het geld kon kapot vallen, het feit dat ik hem misschien nooit meer zou zien voetballen bij een topclub in een grote competitie brak mijn voetbalhart. Al zal ik blijven hopen op Balázs Dzsudzsák voetballend in Engeland, Duitsland, Spanje of Italië.

Zijn opvolger heette Dries Mertens, die een onmogelijke en ondankbare taak leek te krijgen. Maar niets daarvan klopte, hij werd de superster van het gerenoveerde PSV. De kleine Belg reeg, vooral in het eerste halfjaar van de competitie, de doelpunten en assists aaneen. Net zoals zijn geroemde voorganger. Niemand dacht nog aan Dzsudzsák, behalve ik dan. Pas na een halfjaar ging dat langzaamaan over, goede spelers kunnen nou eenmaal niet eeuwig in het Philips Stadion blijven dacht ik. Ik hoop dat ik hem nog een keer bij een topclub in het westen van Europa mag zien voetballen, zodat ik hem live in actie kan zien. En anders komt hij maar gewoon terug naar PSV, want dan zit zijn grootste fan zeker op de tribune.

Uit het oog maar niet uit het hart, Balázs het ga je goed. Hier een compilatie van zijn mooiste acties en doelpunten, so you will remember the name.