Voetbal is van mij

Iemand noemde voetbal ooit de belangrijkste bijzaak van de wereld. Een mooie omschrijving die voor veel mensen over de hele wereld precies verwoordt hoe de volkssport beleefd en geleefd wordt. De oranjegolf die Nederland om de twee jaar overspoelt, is daar een mooi voorbeeld van. Net als de gesprekken in alle kantines van alle bedrijven.
Maar ook het geweld en de kosten die gemaakt worden om deze in de hand te houden natuurlijk. Iets dat zo massaal mensenmassa’s in beroering brengt zal behalve positieve zaken ook altijd negatieve zaken met zich meebrengen.

In de tijd dat de terreur van de hooligans zijn piek bereikte, is vaak de vraag gesteld van wie het voetbal nu eigenlijk is. Het is een cruciale vraag waarvan het antwoord bepalend is voor de toekomst van de sport. Het antwoord van toen was: niet van de hooligans. Dat antwoord leidde vervolgens tot wetten en maatregelen die het geweld in en rond de stadions zoveel mogelijk moesten beperken. De hooligans zijn niet weg, het geweld is niet uitgebannen, maar de stadions zijn weer in het bezit gekomen van de gewone, vredelievende voetballiefhebber die in zijn fanatisme hooguit eens een fatsoensgrensje overschrijdt als hij luidkeels zijn mening kwijt moet over een speler of de arbiter. Dus kun je concluderen dat het antwoord was: het voetbal is van mij.

Dat het voetbal van mij is, is ook volkomen logisch. Het is niet alleen mijn belangstelling voor het spel dat het voetbal levend houdt, ik financier het ook. Ik koop een seizoenskaart van mijn club, ik kijk voetbal op televisie en ik heb een shirt, een mok en een vlag met clubkleuren. Bovendien drink ik Grolsch, Jupiler, Amstel en Heineken. Ik heb een rekening bij ABN-AMRO en een levensverzekering bij Aegon. Mijn DVD-speler is van Philips, net als mijn gloeilampen overigens, en in het verleden stapelde ik met mijn TDK-cassettebandjes een muziekcollectie in de kast.

Op dit moment vormen de hooligans niet de grootste bedreiging voor het voetbal. Matchfixing is de term waarmee je elke voetballiefhebber het kippenvel op de armen bezorgt. Goksyndicaten doen pogingen het voetbal van mij af te pakken en te vervangen door een toneelstuk waarvoor zij het script schrijven. En het gaat bijna ongemerkt. Hoeveel van de wedstrijden die ik bekijk op dit moment nog echte wedstrijden zijn, kan niemand mij vertellen.

Mijn onwil om te geloven dat ik in de maling wordt genomen door een stelletje tweederangs acteurs dat betaald wordt door goklustige Chinezen, laat niet toe dat ik iets anders zie dan een echte wedstrijd met een onzekere afloop. Maar af en toe lijkt het beest zich wel erg nadrukkelijk aan de oppervlakte te vertonen. Een wel heel erg onwaarschijnlijke uitslag, een keeper die te opzichtig over een bal heen duikt en nog erger: een keeper die de bal in zijn eigen doel gooit. Ik voel hoe mijn kostbare en geliefde bezit langzaam uit mijn handen wordt getrokken.

Om te weten hoe erg het is, moet de onderste steen boven. En tegelijkertijd wil ik het niet weten. Want wat nu als blijkt dat mijn eigen club, mijn geliefde spelers zich schuldig hebben gemaakt aan volksbedrog. Of dat zij het slachtoffer zijn geweest van corrupte officials.

En dan zijn er de multimiljardairs uit het Oosten, dan wel het Midden-Oosten. Ook zij hebben de schoonheid van mijn bezit opgemerkt en zijn er op uit het van mij af te pakken. Gewend als zij zijn om altijd hun zin te krijgen en bevestigd in de gedachte dat je met geld alles kunt kopen, hebben zij van het voetbal een speelveld gemaakt waar ze hun eigen wedstrijdje spelen. Ik voel me weer als dat jongentje dat met zijn vriendjes aan het voetballen was op een veldje waar een paar oudere jongens onze bal afpakten en ermee gingen spelen nadat ze ons van het veld hadden gejaagd.

In het verleden hadden we al eens meneer Tapie. Maar toen die ten onder ging en daarmee bijna Olympique Marseille meesleurde, had ik de hoop dat het bij dit incident zou blijven.

Ondertussen hebben we in de persoon van Roman Abramovitsj echter een individu dat zonder te blikken of te blozen een miljard of meer op tafel legt om de Champions League-titel te kopen. Natuurlijk hebben we wel vaker gezien dat clubs met miljoenen smijten om maar het succes te halen dat past bij de status van de club en waar de fans om schreeuwen. Maar deze clubs zijn altijd min of meer gebonden geweest aan de wet dat je niet meer kunt uitgeven dan er binnenkomt. Met de komst van de multimiljardairs telt die wet voor veel clubs nog wel, maar voor sommige clubs niet meer. Het is oneerlijke concurrentie. Vergelijk het maar met een potje Monopolie waarbij een speler zelf een plastic tas vol monopoliegeld heeft meegenomen en naar hartenlust straten opkoopt en vol zet met hotels.

En daar blijft het niet bij. De pogingen van Abramovich om meer clubs in zijn grip te krijgen en nog meer zijn stempel op de sport te drukken, hebben in Nederland geleid tot een dramatische soap rond de club Vitesse. Inclusief de schimmige stromannen, de ondoorzichtige geldstromen en de twijfelachtige motieven. Maar zijn tentakels reiken verder. Via Doyen Sports Investments is de Rus in staat om de transfermarkt te manipuleren op een manier die voor de sport niet gezond kan zijn.

Zoals al gezegd: het antwoord op de vraag van wie het voetbal nu eigenlijk is, is bepalend voor de toekomst van de sport. Die toekomst is alleen in goede handen als het voetbal van mij blijft. Helaas moet ik mijn hoop vestigen op twee instanties die gekenmerkt worden door corruptie en vriendjespolitiek: de UEFA en de FIFA. Financial Fair Play is het wapen van de UEFA tegen de miljardairs maar in de praktijk is het een klapperpistooltje. De FIFA moet het voetbal uit de klauwen van de goksyndicaten houden maar is nog niet in staat om zonder schandalen en omkopingspraktijken een WK toe te wijzen.

Het voetbal is van mij, maar hoe lang nog?