Braziliaanse tranen, Hollandse tranen en Stevie Wonder

Het is altijd een van de hoogtepunten van mijn jaar. 15 podia, 1200 artiesten en ruim 25000 bezoekers per dag. Het grootste jazzfestival ter wereld, ooit begonnen in Den Haag maar sinds 2006 gehouden in Rotterdam. De editie van 2010 was anders dan andere jaren. Het Nederlands elftal had zich geplaatst voor de finale en zou op dag 3 van North Sea Jazz de degens kruisen met Spanje. Ik had zoals elk jaar met alle liefde een kleine 200 euro neergelegd voor een driedagenkaart maar zondag 11 juli 2010 stond ik voor een moeilijke keuze. Met vrienden de finale van het WK kijken op het grootste scherm van Europa of zoals altijd naar North Sea Jazz te gaan om te genieten van The Roots, Macy Gray en Stevie Wonder.

Normaliter hou ik er niet echt van om voetbal op openbare plekken te kijken. Wanneer iemand mij belt tijdens een wedstrijd ben ik bij voorbaat al boos omdat die persoon eigenlijk beter had moeten weten. Daarom kijk ik ook zelden tot nooit een wedstrijd in een café en wanneer er vrienden op bezoek komen tijdens een wedstrijd dan vind ik dat best gezellig zolang ze niet door de hele wedstrijd heen zitten te tetteren. Voor de kwarfinale kregen mijn vrienden mij zover de wedstrijd in de stad te kijken. De mensen in het café waren merendeels voor Brazilië en dat maakte de overwinning des te zoeter. Ik zal de blik van Robinho nooit meer vergeten. Hij snapte er werkelijk waar helemaal niets van.

De finaledag brak aan en ik moest kiezen. Ik koos er uiteindelijk voor om naar Ahoy te gaan. Een groot deel van mijn vrienden verklaarden mij voor gek. Zij zouden de finale kijken en niets zou dat in de weg staan. Toch waren er ook enkele vrienden van mij die ook voor North Sea Jazz kozen. De organisatie maakte bekend dat het festivalprogramma aangepast zou worden. Stevie Wonder zou tijdens de wedstrijd in de grootste zaal optreden maar zijn optreden werd verplaatst tot na de wedstrijd. Verder was het mogelijk om de wedstrijd te kijken op drie verschillende plekken op het festivalterrein en werd een ieder aangeraden in het oranje te komen. Toen ik dat las waren mijn twijfels weg en maakte ik me op voor een zinderende zondag.

Op de dag van de waarheid kwam ik aan in Ahoy en zag ik een zee van oranje. Velen hadden gehoor gegeven aan de oproep. De zondag is traditioneel uitverkocht en het was even druk als altijd. Vele artiesten hadden het over de belangrijke wedstrijd van die avond. Zo ook Joss Stone die een echte voetbalfan is. Ze had de Nederlandse vlag om haar microfoonstandaard hangen. Ondanks dat ik een aantal geweldige concerten mocht aanschouwen was ik toch vooral met de wedstrijd bezig. Ik voelde de spanning. Voor het eerst sinds 1978 zo dichtbij. Zou het nu dan eindelijk gaan gebeuren? Vlak voor de wedstrijd ging ik naar een van de zalen waar een groot scherm was om de wedstrijd op te volgen. Ik was vrij laat dus de enige plek die er nog was was heel dichtbij het scherm. Ik lag op mijn rug half onder het scherm omhoog te kijken vanuit een vervelende hoek maar het deerde me niet. Er was een groepje Spanjaarden naast me maar dat deerde me ook niet. De sfeer was goed en de wedstrijd spannend.

Nadat Arjen Robben me bijna een hartverzakking had bezorgd en Iniesta het vonnis had geveld was ik in een enorm slechte bui. We waren zo dichtbij maar weer mocht het niet zo zijn. Ik voelde me verslagen. Als een schaap volgde ik de menigte naar de grootste zaal. Het duurde niet lang voordat Stevie Wonder het podium betrad maar het duurde wel lang voordat ik ook maar enigszins van zijn concert kon genieten. Het eerste half uur heb ik praktisch niet meegekregen. Toen trilde mijn telefoon en hoorde ik van mijn vrienden dat de sfeer in het centrum van Rotterdam grimmig was en dat ik blij moest zijn dat ik voor North Sea Jazz had gekozen. Ik keek om me heen en ik zag iedereen genieten van het concert ondanks de verloren finale. Stevie Wonder begon aan een reeks klassiekers en ik liet me opgaan in de sfeer. Waar de Brazilianen met tranen het veld verlieten na de kwartfinale en Oranje na de finale met tranen afdroop liet ik me in Ahoy troosten door de muziek en voor de rest van de avond was alles goed.

Nu, vier jaar later kan in theorie de geschiedenis zich herhalen. DeWK-finale valt wederom samen met dag 3 van North Sea Jazz. Ook Stevie Wonder en Joss Stone zijn weer van de partij. De verwachtingen zijn dit keer echter een stuk lager. Toch zie ik het al voor me. Outkast die ter ere van het 20-jarige jubileum van hun eerste album tijdelijk weer bij elkaar zijn en een laatste tournee geven en het North Sea Jazz festival aandoen. Robin van Persie zet Arjen Robben alleen voor de keeper. Dit keer faalt hij niet en zijn missers van 2010 zijn in een klap vergeten. Heel Nederland ontploft en dronken van geluk begeef ik me naar het sportpaleis van Ahoy. De zaal is veranderd in een oranje zee en vreemdelingen staan arm in arm wachtend op Andre 3000 en Big Boi. De gordijnen gaan open, de band begint te spelen en de mannen van Oukast verschijnen in belachelijk uitziende oranje kleding. De hele zaal is in extase en ik pak mijn telefoon en stuur een berichtje naar vrienden die ergens in de stad de finale hebben gekeken. Ik stuur dat ik niet weet waar ze zijn maar dat waar ze ook zijn, ze niet op een betere plek kunnen zijn dan ik. Want een jazzfestival en een WK-finale gaan op het eerste gezicht niet samen maar bij verlies is de combinatie troostend en bij winst perfect.