De lachende vervloekte

Woedend zat hij achter het stuur. Zijn vrouw had hem opgedragen boodschappen te doen en van zijn herhaaldelijke protesten dat hij te laat zou komen voor de wedstrijd, moest zij niets weten. Helaas bleken zijn protesten gegrond; hij was inmiddels al bijna een half uur te laat. Zijn boosheid verdween echter als sneeuw voor de zon toen zijn bestemming in beeld kwam: het Stadio Armando Picchi, thuishaven van A.S. Livorno Calcio, dat bezig was de thuiswedstrijd tegen Delfino Pescara Calcio af te werken.

Ach, dacht hij, het maakt ook verder niet uit, ik ben er nu en daar draait het om. Zich haastend naar de ingang, maakte hij zich zorgen om de stilte. Staan we al zó erg achter? Of is er net een penalty gegeven? Maar zo stil is het nog nooit geweest. Terwijl hij het stadion betrad, gingen zijn nekharen overeind staan: er was iets verschrikkelijk mis. Zijn blik dwaalde af naar het veld en daar zag hij het: de doodstille vorm van Piermario Morosini.

Het was de ergste dag uit zijn leven als supporter.

De rest van de dag verspreidde het nieuws zich als een schokgolf door de wereld. De Italiaanse voetbalwereld had zelden zo'n klap gekregen. In verscheidene teams vielen spelers in pijn op de grond voor het verlies van hun collega, hun ex-teamgenoot. Hun vriend. Morosini was immers allerminst een onbekende op de Italiaanse velden.

Morosini doorliep de jeugdopleiding van Atalanta, de plaatselijke Serie A club van Bergamo, tevens zijn geboortestad. Nog voordat hij zijn debuut in het zwartblauw kon maken, werd hij in 2005 verkocht aan Udinese. Na zijn debuut voor de club uit Udine volgde een tocht langs vele clubs: een leenperiode bij Bologna, gevolgd door twee jaar bij Vicenza, alvorens hij in 2009 weer terugkeerde bij Udinese. Hij kreeg echter geen kans om zich te bewijzen en werd uitgeleend aan achtereenvolgens Reggina, Padova en oude bekende Vicenza, om uiteindelijk op huurbasis bij Livorno terecht te komen.

Deze tocht was zeker niet het gevolg van gebrekkige voetbalkwaliteiten. Op zijn 15de maakte hij zijn debuut in het Italiaans Onder-17 elftal, waar het niet bij bleef; hij zou niet alleen alle Italiaanse jeugdteams doorlopen, maar daar ook regelmatig basisspeler zijn. Zijn kwaliteiten stonden namelijk als een paal boven water; hoewel hij niet de meest technisch begaafde speler was, kon hij dit prima compenseren met zijn kracht, intelligentie en fantastische mentaliteit, dezelfde mentaliteit die hem ook als persoon kenmerkte. Dat moest wel, want één vluchtige blik in het leven van Morosini en de vraag waarom hij het nooit gemaakt heeft op het hoogste niveau verdwijnt direct uit de gedachten, plaatsmakend voor een andere vraag: waar haalde hij nog de kracht vandaan om elke ochtend op te staan?

Het privéleven van Morosini paste namelijk meer in een Griekse tragedie dan in het hedendaagse Ieven. Hij verloor zijn moeder toen hij slechts 15 was en zijn vader twee jaar later, waarna hij in zijn eentje de zorg moest dragen voor zijn broer en zus, die beiden gehandicapt waren. Ongeluk komt zelden alleen, maar voor Morosini hield het nooit op. Een jaar na het verlies van zijn vader sloeg het nog eens toe: zijn broer beroofde zichzelf van het leven, de zoveelste klap in zijn toen nog zo prille leven. Maar Morosini liet zich niet uit het veld slaan door al deze tegenslagen. Integendeel: het voedde zijn ongelooflijke wil om zijn levensdoel te bereiken, sterkte zijn drive om zijn dromen te verwezenlijken. Dat was immers hoe zijn ouders het gewild hadden.

Het meest bewonderenswaardig van alles was echter nog de manier waarop hij dagelijks omging met de demonen uit zijn jeugd, die hem ongetwijfeld elke dag kwelden. Waar je een geknakte man zou verwachten, geteisterd door depressies en met een sombere kijk op het leven, stond in werkelijkheid een altijd lachende jongeman met een ongekende levenslust. Raffaele Schiavi, ex-teamgenoot bij Vicenza, zei over hem: 'Ondanks alle problemen die hij had met zijn familie, had hij altijd een glimlach op zijn gezicht en liet hij die problemen nooit doorschemeren. Dat is hoe ik me hem wil herinneren.'

Schiavi was er één van velen. Overal waar Morosini vertrok in zijn lange, doch te korte tocht langs de Italiaanse velden, liet hij vrienden achter. Ieder persoon wiens leven hij had doorkruist, was het erover eens: Moro was dan geen bijzondere voetballer, hij was wel degelijk een zeer bijzonder mens. Opvallend was dat altijd dezelfde herinneringen bovenkwamen: een warme persoonlijkheid, een toonbeeld van doorzettingsvermogen en boven alles de onuitwisbare afbeelding van een glimlach ondanks alle tegenslagen. 'Ik heb een baan die ik altijd al heb gewild en een vriendin die van me houdt, wat zou ik nog meer moeten willen?', aldus Morosini zelf, daarmee zijn eeuwige glimlach verklarend. Hij zou zelfs van plan zijn haar ten huwelijk te vragen, dachten enkele vrienden.

Maar het lot had andere plannen. Uiteindelijk verliest elke rots het van de onuitputtelijke kracht van de zee, hoe stevig deze rots ook is... en het lot was vastbesloten hem te overspoelen. Zelfs tot zijn laatste hartslag was de mentaliteit van Morosini zichtbaar: vechtend om verder te gaan, vechtend om op te staan, vechtend om te leven. Maar tevergeefs: op 25-jarige leeftijd overlijdt Moro in het Stadio Armando Picchi aan een hartstilstand. Hetzelfde hart dat zo veel te verduren had gehad, maar toch zo groot was, bleek vanaf het moment dat hij ter wereld kwam verdoemd, zoals ook zijn leven.

Nu twee jaar later komt de man thuis, ietwat terneergeslagen na een ronde boodschappen. 'Is er iets, schat?' Hij kijkt op, recht in de ogen van zijn liefdevolle vrouw en glimlacht: 'Nee hoor, niets, ik voel me prima.'
Maar op deze dag voelt hij zich niet prima. Nooit meer. Het is vandaag 14 april en zijn gedachten dwalen af naar twee jaar geleden... naar die verschrikkelijke dag en dat huiveringwekkende moment.

En boven alles, naar die glimlachende vervloekte, die zoveel beter had verdiend.

Dormi bene, Piermario Morosini (5 luglio 1986 – 14 aprile 2012).
Noi non ti dimenticheremo mai.