Een Belgische koning in Romeinse loondienst

Op woensdag 8 januari 2014 kopt onze thuiskrant Het Laatste Nieuws dat Radja Nainggolan eindelijk zijn toptransfer naar AS Roma beet heeft. Moeder kijkt me ietwat verbaasd aan: ‘Radja wie?’ Natuurlijk, hier thuis is het alom bekend dat Roma de club van mijn hart is, je kunt in mijn kamer niet om de geel-rode spandoeken, sjaals, tenuetjes en vlaggen heen. Maar een Belg die naar de Romeinse hoofdstad trekt: ongezien. Ook de reactie van mijn moeder is veelzeggend. Al berust dat meer op het feit dat de naam Radja Nainggolan haar niet bekend in de oren klinkt. ‘Nochtans een Belg, ma. Een topper in de Serie A.’ ‘Zal wel’, waarna ze haar krant aan de kant legt en besluit mijn persoonlijke Roma-fanshop af te stoffen.

‘Radja wie?’ Moeder toch, haar vraag gaat een paar keer door mijn hoofd. Hoog tijd om zelf eens op onderzoek uit te gaan, me dunkt. Al is het maar om mijn nietsvermoedende ouder op een regenachtige zondag wat meer te kunnen vertellen over een landgenoot in Romeinse loondienst. Of het haar daadwerkelijk interesseert en ze er iets van opsteekt laat ik in het midden, daar is mijn ego op dat moment wat te groot voor.

Eerlijk toegegeven: tot mijn eigen verbazing bleek ik al heel wat te weten over onze nieuwe aanwinst. Nainggolan blijkt een Belg te zijn met Indonesische roots. Niet geheel verwonderlijk wanneer je zijn achternaam bekijkt; typisch Belgisch kun je dit onmogelijk noemen. Radja, wat trouwens koning betekent in het Indonesisch, is de zoon van een Belgische moeder en een Indonesische vader, die na de scheiding naar Bali is verhuisd. Hij vindt een uitlaatklep in het voetbal. Bij Tubantia Borgerhout begint hij nietsvermoedend zijn carrière. ‘Tuba-wat?’ Inderdaad, houd het maar bij Borgerhout. Al op jonge leeftijd maakt hij een toptransfer naar Germinal Beerschot, toen nog een trotse eersteklasser uit Antwerpen. Het moet zijn dat Nainggolan een goede nadruk naliet bij Beerschot, anders had Piacenza hem nooit overgenomen in 2005. De Serie B-club besloot 150.000 euro neer te tellen voor de toen zeventienjarige middenvelder. De Belg vervolgde na zijn passage bij Piacenza zijn loopbaan bij Cagliari, de Serie A-club uit Sardinië die na een uitleenbeurt besloot om de Belg definitief over te nemen. Het bleek een goede zet te zijn; hij groeide er uit tot een certitude op het middenveld. Een grote werklust gekoppeld aan een goed overzicht en een ziedend schot gelden als zijn voornaamste kwaliteiten. Nainggolan werd een ster in de Italiaanse competitie, een ongewoon statuut voor de nederige Antwerpenaar.

Maar in België bleef men toch vreemd opkijken. ‘Radja wie?’ bleef toch een vaak terugkerende vraag. De vier caps achter zijn naam voor het Belgische nationale elftal veranderen daar nagenoeg niets aan. Het is veelzeggend voor het geloof in zijn kwaliteiten in ons geboorteland. Maar misschien weet hij nu Marc Wilmots wel te overtuigen, daar hij nu bij een Europese (sub)topper speelt.

Inderdaad, begin januari wist Nainggolan een toptransfer te versieren naar de mooiste club uit de Italiaanse hoofdstad. Verrassend was het toch een beetje; de koning had immers de toppers voor het uitkiezen. Maar Roma is de club waarvoor hij echt wilde spelen, wat hij ook trots aangaf in de media. Daar scoorde je een mooi punt bij de fervente Romanisti, mijn beste Radja. De Belgische en Italiaanse sportmedia pakten dan op 7 januari ook uit met foto’s waarop de middenvelder zijn contract ondertekent, met een prachtige geel-rode vlag op de achtergrond. Enkele dagen later poseert een fiere Nainggolan met zijn persoonlijk shirt. Enigszins opvallend: hij koos voor het rugnummer 44. Hij legde uit: ‘Het nummer vier dat ik bij Cagliari droeg, was al bezet door de Amerikaan Michael Bradley. Daarom koos ik voor 44, een dubbele vier, omdat ik me dubbel zo hard zal inzetten voor mijn nieuwe club.’ Mooie woorden waarmee hij, het moet gezegd, alweer punten scoorde bij de aanhang. Ironisch genoeg luidde zijn komst het vertrek van de Amerikaanse nummer vier in. Maar aan zijn belofte om goed te presteren kon hij niet meer onderuit komen.

Sinds zijn overgang gaat het snel voor de Belg bij Roma. Hij werd door Rudi Garcia meteen in de basis gedropt in de bekerwedstrijd tegen Sampdoria. Nainggolan toonde meteen zijn kwaliteiten op het middenveld. Roma sloot zijn debuutwedstrijd winnend af: 1-0. Juventus wachtte de wolven op in de kwartfinale. De Giallorossi zitten ondertussen al in de halve finale; de leider uit Turijn werd met 1-0 verslagen. Garcia heeft zich trouwens in de media al lovend uitgelaten over de Belg. Het feit dat hij alles kan en op zowat elke positie op het middenveld uit de voeten kan, speelt natuurlijk in zijn voordeel. Nainggolan heeft er intussen drie wedstrijden opzitten in Romeinse hoofdmacht en Roma wist die drie wedstrijden ook met winst af te sluiten. Dankzij hem beschikt Roma over vier middenvelders van uitstekend niveau voor drie plaatsen. Een luxeprobleem voor de Franse trainer. Maar luxeproblemen zijn noodzakelijk als je op twee fronten wil strijden in eigen land. Vandaar waarschijnlijk ook de grote bedrijvigheid van Walter Sabatini gedurende deze wintermercato.

Als afsluiter zal ik het zeggen zoals het is. Marc Wilmots, moest je dit toevallig aan het lezen zijn: Radja Nainggolan moet absoluut mee naar het wereldkampioenschap in Brazilië. Het is gewoon een schande dat een topper in de Italiaanse competitie die werd aanbeden door de complete top zo goed als compleet genegeerd wordt in eigen land. Met alle respect, vergeet Timmy Simons. Qua invloed in de spelersgroep van het Belgische nationale elftal is en blijft Vincent Kompany toch alomtegenwoordig. En Simons neem je toch niet mee om op te stellen, kun je beter Nainggolan meenemen. Die voegt tenminste nog iets toe qua kwaliteit. In mijn ogen is de rekening vlug gemaakt, zeker als de koning zich weet te manifesteren bij Roma, waar ik uiteraard niet aan twijfel. De vraag ‘Radja wie?’ wordt de komende maanden gewoon gedegradeerd tot respectloos, waarvoor mijn welgemeende excuses, mijn liefste moeder.