Mijn ontmoeting met Messi en de vliegtuigaffaire

Een vrouwenstem maakt me wakker. Verward kijk ik om me heen. Ik hoor de stem nogmaals en mijn aandacht wordt getrokken door de blonde stewardess in het gangpad naast me. Ik ben bijna in Barcelona en dat doet me altijd denken aan mijn ontmoeting met Lionel Messi.

Het was 2005 en ik werkte op de media-afdeling van het wereldkampioenschap voetbal Onder-20. Ik werd in Utrecht gestationeerd waar het hoofdkantoor van de organisatie zich vestigde. Stadion Galgenwaard was voor twee maanden mijn thuisbasis. Voordat het toernooi daadwerkelijk begon bestond mijn taak vooral uit het rondleiden van buitenlandse journalisten en ze vertellen wat er te doen was in en rondom Utrecht. Ik raakte bevriend met een Chinese journalist en stiekem was ik dankzij hem ook een beetje voor China.

Ik had in die tijd niet veel naar jeugdtoernooien gekeken en ik wist dan ook niet of ik veel voetballers zou tegenkomen die later tot grootheden uit zouden groeien. Nu blijkt dat veel aanwezigen het ver hebben geschopt. Radamel Falcao, Fernando Llorente, David Silva, Sergio Agüero en Fredy Guarín zijn slechts enkele van de aanwezige talenten in 2005. De grootste naam was toen al Messi. Hij had nog geen tien wedstrijden in het eerste elftal van Barcelona gespeeld, maar zijn ster was al rijzende. Iedereen die betrokken was bij de organisatie van het jeugd-WK keek ernaar uit de kleine grote man te zien spelen. Helaas voor het team in Utrecht speelde Argentinië alle wedstrijden in Enschede en Emmen tot aan de halve finale. Maar ons geduld werd uiteindelijk beloond.

Het schokkende gevoel van de landing vertelt me dat we gearriveerd zijn. Eindelijk ben ik weer in mijn op een na favoriete stad. Mijn medereizigers maken zich op om het vliegtuig te verlaten en de Catalaanse lucht in te ademen. Want Barcelona is een geweldige stad. De cultuur, het weer, het eten en de vrouwen. Het is echt genieten. In het vliegtuig hangt een rustige sfeer en dat is logisch. Die rust doet me denken aan Messi en de vliegtuigaffaire. De bemanning van het vliegtuig dat de kleine balvirtuoos had genomen had hem tot de cockpit toegelaten. Iets wat anno nu strikt verboden is. Velen spraken er schande van. Waarom worden sterren voorgetrokken? Het zijn ook maar gewone mensen net als jij en ik! Zal Messi had zelf geëist hebben? Wat een arrogant mannetje is het toch ook! Dergelijk uitspraken waren veel te horen en te lezen. Maar toen Argentinië zich plaatste voor de halve finale en vervolgens eindelijk Utrecht aandeed heb ik zelf meegemaakt wat de aanwezigheid van Messi met de mensen om hem heen doet. Hij had toen nog niet meerdere kampioenschappen gewonnen. Hij had toen nog niet driemaal de Champions League gewonnen. Hij was toen nog geen topscorer aller tijden van Barcelona en had toen ook nog niet viermaal de Ballon d’Or gewonnen. En toch zette hij al de wereld op zijn kop.

Het was de dag van de finale. Je struikelde over beroemde mensen. Joseph Blatter, Ruud Gullit, prins Willem-Alexander en vele anderen deden de domstad aan. Argentinië en Nigeria zouden de degens kruisen, maar iedereen was bezig met een ding. Messi. Op wedstrijddagen was het mediateam verantwoordelijk voor het in goede banen leiden van het hele mediacircus dat erbij hoort. Journalisten vertellen wat ze wel en niet konden doen. Na de wedstrijd bewaakten wij de rust in de veiligheid in de mixed zone waar spelers de media te woord staan. Vlak na het fluitsignaal kwam de vrouw van de directeur van de amateurtak van de KNVB naar me toe. Ze was zo zenuwachtig dat ze niet meer stil kon staan. Ze wist dat even later Messi zou verschijnen. Mijn teamleden stonden al klaar om de handtekening van de kleine man te vragen. Dat deed ik niet, omdat dat verre van professioneel was. We moesten alles in goede banen leiden en niet bijdragen aan de chaos. De eerste Argentijnen verschenen en die chaos brak los. Ik stapte naar voren om mijn werk te gaan doen, maar de vrouw van de directeur pakte me bij mijn arm. Ze vroeg of ik haar Messi wilde aanwijzen zodra hij ten tonele verscheen. Ze had hem waarschijnlijk nog nooit zien spelen maar ondanks dat had het Messi-virus haar toen al te pakken.

Vlak voor de wedstrijd had ik wel een Argentijnse vriendin van me gebeld. Ik vroeg haar hoe ik in het Spaans tegen Messi kon zeggen dat hij een geweldig toernooi had gespeeld en dat ik hem veel succes wenste met Barcelona. Toen Messi verdronk in alle commotie om hem heen liep ik naar hem toe en nam ik hem mee de mixed zone uit. Het was duidelijk dat hij weg wilde, maar hij was te verlegen en beleefd om zelf weg te lopen. In mijn beste Spaans herhaalde ik de woorden die ik voor de wedstrijd toegefluisterd had gekregen en de kleine Argentijn bedankt me met een grote lach op zijn gezicht. Ik bespeurde ook een lichte dankbaarheid en opluchting. Met een goed gevoel zag ik Messi terug naar de kleedkamers lopen.

De deuren van de bus gaan open en het zonnige Plaça de Catalunya begroet mij met al haar warmte. Al snel na de vliegtuigaffaire werd bekend dat de piloten het uit veiligheidsoverwegingen hadden gedaan. Het vliegtuig was namelijk nooit van de grond gekomen als ze de medepassagiers hun gang hadden laten gaan met handtekeningen en foto’s vragen. Ik stel voor dat Messi in mijn vliegtuig naar Barcelona had gezeten en wat er nu gebeurd zou zijn met de status die hij nu heeft. Na de negatieve publiciteit zal er geen piloot meer zijn die hem de cockpit ongeoorloofd in laat. Dus hoe graag ik Messi ook nogmaals de hand zou schudden, heb ik liever niet dat hij ooit in hetzelfde vliegtuig zit als ik. Want als dat wel zo was geweest, was ik nog niet op Placa de Catalunya aangekomen en had ik niet kunnen genieten van die prachtige verschijning daar in de verte.