De Zigeuner wil naar huis

In de persruimte van het St. Mary’s Stadium zit een mysterieuze man te wiebelen op zijn stoel. Vanachter een lange tafel rijgt hij behoedzaam een aantal onverstaanbare zinnen aaneen. De man spreekt Spaans, voor zover dat eruit valt op te maken althans. Op zijn spierwitte shirt prijkt een afbeelding met de slaperige gezichten van John Lennon en Yoko Ono, het fameuze protestduo uit de jaren ’70. Het lijkt geen toevallige keuze. Zelf oogt de mysterieuze man ook een tikkeltje eigenzinnig. Zijn flamboyante voorkomen doet zelfs vermoeden dat hij de hoofdrol vertolkt in een controversiële theatervoorstelling. Maar niets is minder waar. Pablo Osvaldo is geen acteur of artiest, maar doelpuntenmaker van beroep. En in Southampton is men bereid hem daar dik voor te betalen.

Het oogt in eerste instantie allemaal wat onlogisch. Het kloppend voetbalhart van Southampton is helemaal niet gewend aan excentrieke types als Osvaldo. In het verleden verzon men er liedjes voor Mick, Mark, Mel en Matthew, om maar eens wat oer-Engelse voornamen uit de oude heldendoos te vissen. Wat moeten ze in het zuiden van Engeland dan in hemelsnaam met een Pablo? Past deze exotische verschijning überhaupt wel in het DNA van de club? En wie is hij eigenlijk? Wie gaat er in hemelsnaam schuil achter dat gordijn van patserige sieraden en hippe modefrutsels? Welnu, het ware verhaal van Pablo Daniël Osvaldo graaft een stuk dieper dan een DVD'tje met mooie doelpunten en een stel zware benen.

De geboren Argentijn is allesbehalve een grijze muis binnen de grenzen van het Europese topvoetbal. In 2006 steekt hij op twintigjarige leeftijd de Atlantische Oceaan over om zijn geluk te beproeven in Italië. Slagen als voetballer zou hij er echter nooit. Bij geen enkele club weet Osvaldo het langer vol te houden dan twee seizoenen. Via Atalanta, Lecce, Fiorentina en Bologna belandt hij halverwege het seizoen 2009/10 op huurbasis bij Espanyol. Het blijkt een gouden greep. Osvaldo vindt al gauw zijn draai en begint er lustig op los te scoren. Eindelijk wordt hij geroemd en geprezen op de Europese voetbalvelden. De fans houden van Pablo en hij houdt van hen. Maar in de zomer van 2011 suizen er onheilspellende transfergeruchten door de blauwwitte straten van Barcelona. Pablo stelt zijn fans echter gerust en verwijst alle speculaties stoïcijns naar het rijk der fabelen: “Ik hou van Espanyol, ik blijf”, klinkt het resoluut.

En toch loopt alles anders. De clubleiding van Espanyol ontvangt nog diezelfde zomer een bod dat men simpelweg niet van tafel kan vegen. AS Roma is bereid 17,5 miljoen euro af te tikken voor de flamboyante spits. Het vertrek van Osvaldo naar de Italiaanse hoofdstad is daarmee direct een feit. En zo is de Argentijnse zigeuner terug in het land waar hij nooit wist te aarden, waar hij in 80 wedstrijden slechts 17 keer trefzeker was, waar hij van noord naar zuid en van oost naar west werd gestuurd omdat hij nergens zijn beloftes wist in te lossen. Terug in de ellende dus. 'El Gitano' zou nooit gelukkig worden in Italië. Nooit.

In Rome manifesteert Osvaldo zich al vrij snel als 'l'enfant terrible'. De incidenten stapelen zich in een razend tempo op. Zo slaat hij ploeggenoot Erik Lamela in het gezicht na een verloren competitiewedstrijd, laat hij de winterstage schieten omdat hij liever bij zijn ouders in Argentinië bivakkeert, slaat hij een reclamebord in duigen omdat hij slechts een paar minuten mee mag ballen, scheldt hij zijn trainer verrot omdat deze hem geen basisplaats toebedeeld, wordt hij op een terras in Londen gefotografeerd tijdens de bekerfinale van zijn club tegen aartsrivaal Lazio en eist hij in de competitie een penalty op die eigenlijk was toebedeeld aan de absolute clublegende Francesco Totti, die hij nog om zeep weet te helpen ook. Welgeteld één dag na dit laatste incident wordt zijn auto op het trainingscomplex bekogeld met stenen. Ook in Rome is men na twee seizoenen wel klaar met Osvaldo.

En zo spoelt 'El Gitano' in de zomer van 2013 aan in de haven van Southampton, een verrassende bestemming voor de excentrieke Zuid-Amerikaan. Osvaldo is er op zijn minst een vreemde eend in de bijt. Tussen het peloton van hardwerkende Britten oogt hij als een apostel die zijn evangelie komt overbrengen op het Engelse topvoetbal. Aan charisma in ieder geval geen gebrek. Maar schijn bedriegt. Een dag nadat hij zich officieel de duurste aankoop in de geschiedenis van Southampton mag noemen (15 miljoen euro), brengt The Mirror een opmerkelijk verhaal over hem naar buiten. Achter het voetbalmasker van Osvaldo schuilt helemaal geen zelfverzekerde afgezant van het spitsengilde, zo blijkt. Integendeel.

Toen Pablo op de dag van zijn twintigste verjaardag wakker werd, moederziel alleen op een kamertje in Bergamo, keek hij in de vroege ochtend door de ramen naar buiten. Hij zag hoe de sneeuw met bakken uit de hemel naar beneden kwam vallen. Buiten was het koud. Binnen ook. Voor het eerst in zijn leven was hij niet meer thuis. Het contrast bleek te groot. Familie en vrienden in de gloeiende zon van Buenos Aires, hijzelf in de sneeuw van Bergamo. De jonge Pablo had zich nog nooit zo eenzaam gevoeld.

Met spijt kijkt hij terug op die bewuste dag, de dag dat hij volwassen werd. Het eindeloze verlangen naar zijn geboortegrond is sindsdien nooit meer verdwenen. Zijn bijnaam 'El Gitano', wat letterlijk 'De Zigeuner' betekent, heeft daarom een dubbele betekenis. Osvaldo is niet zozeer als voetballer, maar vooral als mens op zoek naar het geluk dat hij nooit heeft kunnen vinden. Regelmatig verdrinkt hij in golven van melancholie en neerslachtigheid, wordt hij gek van het afschuwelijke gevoel van de extreme heimwee in zijn lijf en verafschuwt hij zijn eigen karakter, zijn gebrek aan loyaliteit en gevoel voor verantwoordelijkheid. Zijn verwilderde haardos en volgetatoueerde armen verraden de weerbarstigheid in zijn hoofd. Osvaldo is nooit volwassen geworden. En ook niet gelukkig.

Maar 'El Gitano' heeft een droom. Ooit wil hij terugkeren op de grond van zijn geboorte, Buenos Aires. Hij wil zich weer jong en vrij voelen. Hij wil de mensen van zijn stad voor hem horen juichen. Hij wil een einde maken aan zijn wanhopige zoektocht naar voldoening en geluk. Hij wil niks liever dan het shirt van Boca Juniors dragen. Wat doet die jongen dan nog in Southampton?

Verlos Pablo uit zijn lijden. Stuur hem naar huis...