Het jongetje dat achterbleef...

Ergens in het Zuid-Engelse Southampton, diep verscholen achter een indrukwekkend havengebied en aan de rand van een keurige Britse woonwijk, ligt de grootste voetbalvijver van Engeland: Staplewood. Wonderkinderen op voetbalschoentjes dartelen er vrolijk in het rond. De liefde voor de bal is er bijna tastbaar en de drang naar eeuwige roem wordt onderschreven door de onmiskenbare geur van jongenszweet. De mystieke kweekvijver van Staplewood stroomt als een tsunami over van talent.

Toch hebben the Saints de laatste jaren maar weinig plezier kunnen beleven aan de kweek van eigen bodem. In 2005 komt de club in een financiële crisis terecht en bijna alle groeibriljanten worden noodgedwongen verkocht. Staplewood stroomt in een duizelingwekkend tempo leeg. Van de ooit zo vruchtbare talentenvijver is al gauw niet veel meer over dan een zompige modderpoel, waarvan enkel de drassige waterkant nog wordt opgesmukt door een felgekleurd Vergeet-mij-nietje. De felle kleur van goud, zo zou later blijken. The Saint who Stayed Behind is eindelijk tot bloei gekomen.

Op 10 mei 1988 wordt Adam David Lallana geboren in St. Albans, een stadje zo'n dertig kilometer ten noorden van Londen. Net als zijn vader is hij gek van voetbal. Vader Lallana is groot fan van Everton en dus de kleine Adam ook. Dat de telg zelf ook wel aardig tegen een balletje kan trappen, wordt al snel opgemerkt. Zijn vader stuurt hem naar The Bournemouth Centre of Excellence, een lokale voetbalschool waar balverslaafde jongetjes worden opgeleid tot voetbalmachines. Althans, dat is de vurige hoop van ouders waarbij de dollartekens al in de ogen duizelen. Voor slechts een enkeling is het pad naar een eventuele profcarrière daadwerkelijk bewandelbaar. En daartoe behoort ook de kleine balkunstenaar uit St. Albans, die op twaalfjarige leeftijd wordt opgepikt door een club uit het Engelse profvoetbal. Adam Lallana mag zijn kunsten gaan vertonen bij Southampton Football Club.

Southampton is weliswaar niet de club waarvan de posters vroeger zijn slaapkamertje sierden, toch voelt de kleine Adam zich al snel thuis op Staplewood. Zijn ploeggenoten zijn erg talentvol, maar Adam lijkt daar nauwelijks van onder de indruk. Het leven op Staplewood gaat hem voor de wind, de tijd vliegt. In 2005 maakt hij deel uit van de jeugdploeg die de finale weet te bereiken van de prestigieuze FA Youth Cup en een paar maanden later, op 23 augustus 2006, maakt Adam Lallana zijn officiële debuut in de hoofdmacht van Southampton. Zijn naam is dan definitief geboren in het Engelse profvoetbal.

Southampton speelt dan echter al een tijdje niet meer op het hoogste niveau van Engeland. Na twee degradaties op rij bungelen the Saints opeens in de kelders van het Engelse profvoetbal. Spelers van statuur zijn dan al lang en breed vertrokken. Pas als de leeg gestroomde lift van Southampton in League One arriveert, wordt er resoluut op de stopknop gedrukt. Maar de maatregelen zijn niet mals. Om financieel op de been te kunnen blijven wordt besloten om in de goudvoorraden te tasten. Groeibriljanten als Gareth Bale, Theo Walcott, Leon Best, Nathan Dyer, Andrew Surman en later ook Alex Oxlade-Chamberlain worden als warme broodjes verkocht aan andere clubs. De meesten van hen strijken neer bij grote clubs uit de Premier League. Adam Lallana blijft met Southampton achter in League One.

Het is niet wegens een gebrek aan talent dat Lallana achterblijft in de Zuid-Engelse havenstad. Het ontbreekt de jongen niet aan balgevoel of inzicht, maar aan lichamelijke gezondheid. Adam kampt namelijk met een onregelmatige hartslag en een chronische darmziekte, dezelfde aandoening die Darren Fletcher onlangs dwong om zich tijdelijk terug te trekken uit de voetballerij. Het frustreert de jonge Adam enorm dat hij niet wordt opgemerkt door grote clubs. Althans, dat maakt hij zichzelf wijs. Zijn talent wordt wel degelijk opgemerkt, maar zijn medische dossier helaas ook. Lallana mag dan worden geteisterd door een mildere vorm van de darmziekte dan Fletcher, het blijkt voor de Engelse top toch voldoende rede om hem achter te laten in Southampton. Wellicht heeft het gros daar nu spijt van...

In 2009 komt er een illuster duo aanwaaien in Southampton. De steenrijke Zwitser Markus Liebherr en de Italiaanse zakenman Nicola Cortese pretenderen in staat te zijn om het tij te kunnen keren. Liebherr levert geld, Cortese levert expertise. Het blijkt een gouden combinatie. Zo snel als de club naar beneden kukelden, zo snel wordt er weer omhoog geklommen. In slechts drie jaar tijd bereikt de lift van Southampton weer de Premier League. En daarmee lijkt de hoogste etage nog niets eens te zijn bereikt. Voetbalminnend Southampton spreekt van een 'Journey' die nog niet ten einde is. De formidabele competitiestart in het huidige seizoen brengt zelfs fantasieën over Europees voetbal tot leven. Het lijkt te mooi om waar te zijn.

Belangrijker is dat Southampton weer is wat Southampton hoort te zijn, een voetbalstad die schittert in de Premier League, met in haar achtertuin de adembenemende voetbalvijver van Staplewood die schittert als vanouds. En ondanks dat er weer met getallen van zes nullen voor de komma gesmeten kan worden op de transfermarkt, verliest de club haar identiteit niet uit het oog. Niet voor niks is Adam Lallana de trotse drager van de aanvoerdersband. Niet voor niks is de ploeg gebouwd rondom Rickie Lambert, José Fonte, Morgan Schneiderlin en een weergaloze Lallana zelf, die al aan boord waren toen men nog in een reddingsbootje door League One peddelden. En niet voor niks krijgen de geboren 'Saints' James Ward-Prowse, Luke Shaw en Calum Chambers volop de kans om zich te bewijzen in de hoofdmacht van Southampton. Het gevoerde beleid is precies wat het DNA van de club voorschrijft. Het lijkt zo simpel.

Allemaal kennen we de verhalen van Steven Gerrard, Francesco Totti en Alessandro Del Piero, grote voetballers die hun club een leven lang trouw bleven. Met het grootst denkbare respect prijzen we hun loyaliteit en het vermogen om verleidingen van nog grotere clubs te weerstaan. Maar het is toch ook geen straf om wekelijks een veld op te stappen onder de vocale begeleiding van supporters die massaal hun kelen schor schreeuwen op het 'You'll Never Walk Alone' van Gary and the Pacemakers? Het is toch ook geen straf om het huilende gezang van duizenden Romanisti of Torinisti op je neer te voelen dalen? En het is toch ook geen straf om eens in de zoveel jaar toch gewoon een prijsje mee te pakken? Dan lijkt een gevangenschap in League One, de bittere strijd bij een club die dood en begraven lijkt en het achtergelaten worden door je beste vriendjes, terwijl je zelf ook wel aardig tegen een bal kan trappen, toch een stuk ondankbaarder.

11 april 2013: Adam David Lallana verlengt zijn contract bij Southampton met vijf jaar....

Daarmee is alles gezegd.