23-karaats goud
Er zijn maar weinig clubs met een grotere Europese staat van dienst dan Liverpool FC. De aanhangers van die club, Kopites, vermaard om hun fanatisme en loyaliteit, hebben dan ook een hoop helden. Onder andere Bill Shankly, Steven Gerrard, Ian Rush, Rafael Benitez, Kenny Dalglish, John Barnes en Robbie Fowler worden regelmatig besprenkeld met goddelijke adoratie. In het geval van Fowler is deze zelfs letterlijk. In deze lijst met de ultieme helden van de vijfvoudig Europees kampioen begeeft zich ook iemand die op het eerste gezicht een vreemde eend in de bijt is.
We spreken hier over iemand die, een blauw shirt van een iets minder bekende club aan de andere kant van Stanley Park dragend, in een geluksdelirium verkeerde toen Michael Thomas in 1989 Arsenal in de blessuretijd kampioen maakte, in en ten koste van Liverpool. We spreken hier over iemand die over Alex Ferguson, voor de meeste Reds toch de personificatie van hoe dicht een mens bij de duivel kan komen, deze bewonderende woorden sprak: “Ik hou van die man. Het is net een Liverpudlian. Hij is grappig, ziet er geen probleem in om mensen te vertellen dat ze op moeten flikkeren en stemt zelfs Labour. Mijn doel is ooit zo groot als hem te worden.” We spreken hier over de man die negenmaal doel trof tegen Liverpool en slechts vijfmaal vóór.
En, hoe ironisch ook, om volledig te begrijpen waarom die man zoveel betekent voor de aanhang dat ze niet bevreesd zijn om hem in één adem te noemen met helden als Dalglish, een man onder mannen, moeten we terug naar 1 juli 2006. Die dag had deze speler de Liver Bird verruild voor drie leeuwen. Het kwam op strafschoppen aan. En onze held nam er ook eentje, maar zijn inzet werd door de Portugese doelman ogenschijnlijk zonder teveel moeite gekeerd. Nu is dat geen reden voor heldenverering, maar de reactie van deze speler was dat wel. “Well, thank God that wasn’t for Liverpool.”
Maar het zou flauw zijn om de heldenverering van James Duncan Lee Carragher enkel toe te schrijven aan het missen van een penalty voor Engeland, het instituut dat op Anfield innig gehaat is sinds wijlen Margaret Thatcher er de baas werd. Carragher is sinds zijn debuut in 1997 het voetballende equivalent van Simple Minds-frontman Jim Kerr. Hard, rauw en somber, maar zelden vals en slechts met moeite verstaanbaar.
De eerste keer dat ik The Kop een hommage aan Carragher hoorde brengen moest ik grinniken. Op de klanken van Lennon & McCartney, twee nét iets bekendere inwoners van de stad, deed de aanhang een wens. Nummer één was Carragher, nummer twee ook, nummer drie ook, net zo lang tot ze bij 23 waren aanbeland. Cynici verbaasden zich erover dat de aanhang zover kon tellen. Het kwam er op neer dat het hele team uit Carraghers bestond. Het lijdend voorwerp zelf reageerde naar verwachting gevat. “Nee, zou geen goed idee zijn. Veel gevechten in de kleedkamer en iedere wedstrijd zou 0-0 eindigen.”
De ondertoon was grappig bedoeld, maar de telg van Bootle heeft dit verlangen wel aardig ingevuld als verdedigende allrounder. Nadat hij zijn basisdebuut in het legendarische Spice Boys-keurkorps van Roy Evans opluisterde met één van zijn kwintet doelpunten voor de club in 1997, kwam hij in het seizoen van de vijf trofeeën, 2000-01, pas echt vol tot bloei in het cupfightersequipe van Gérard Houllier. In dit theatergezelschap vervulde Carragher de rol van utility man. In 63 wedstrijden maakte de pas net droog achter de oren geworden stopper in 58 van de 63 wedstrijden zijn opwachting. In de beslissende penaltyserie in de Worthington Cup-finale was Carragher vanaf elf meter trefzeker.
Vier jaar later, onder Benitez, was Carragher onbetwist de verdedigingsleider van de rode, onervaren formatie die zich onder leiding van een dik druktemakertje uit Spanje kranig weerde door het Europese grootkapitaal om zich uiteindelijk een weg te banen naar Europese glorie in een finalewedstrijd die qua spektakel haar gelijke nooit meer zal vinden. Carragher was in de verlenging belast met de schone taak om de Milanese moordenaars tegen te houden, met de kramp in zijn lijf. Snauwend en hijgend slaagde hij. Karakteristiek.
Dat woord is ook van toepassing op de manier waarop Carragher in maart 2005 een interviewer te kijk zette. Op de vraag of hij zich niet bezighield met een transfer naar een grotere club, was het antwoord simpelweg welke club er dan groter dan Liverpool was. Waar de grote vedettes van de club jaarlijks gelokt werden door verleidingen uit Spanje en Londen, leek Carragher zich na het afdwingen van een vaste basisplaats geen seconde bezig te houden met een andere club. In een tijdperk waarin retoriek als de bovenstaande vaak niet meer dan holle frasen inhoudt, is dat een geruststellende gedachte.
Eveneens typerend voor de man is een incident in mei 2009. In een voorvakantiewedstrijd tegen West Brom kreeg Liverpool bij een ruime voorsprong een tegengoal. Shit happens, zou je denken. Maar aan het eind van een zowel nationaal als internationaal mooi seizoen was Carragher furieus om deze gemakzucht. Teamgenoten moesten voorkomen dat de nummer 23 ploegmaat Alvaro Arbeloa aanvloog. Op dat moment, afgevoerd als een aap in een dwangbuis, leek Carragher echter zijn passie, zijn onverzettelijkheid te verliezen.
Die onverzettelijkheid is nooit teruggekeerd. Net als de memorabele seizoen voor de Liverpool-aanhang sindsdien zijn uitgebleven. Na vier jaar aanmodderen als vijfde wiel aan de rode bolderkar besloot Carragher te stoppen. Maar niet voordat de man zijn honderdvijftigste internationale wedstrijd in het rood speelde, een prachtig aantal.
Zaterdag trok Carragher voor de 737e en laatste keer het rode shirt aan. Weinig spelers kunnen beweren dat ze altijd alles gegeven hebben voor de club, maar Carragher is er een van. Dit is extra bijzonder als je let op het feit dat hij tweede staat in de lijst met spelers die het vaakst acte de présence gaven in het rode shirt. Zondag kreeg Anfield de kans om het brok 23-karaats goud, dat eigenlijk te lang achterin de etalage heeft gebivakkeerd, uit te zwaaien. Carra bedankt!
Meer nieuws
Köcku in genade aangenomen bij Schmidt: ‘Dit is nooit zijn intentie geweest’
‘Ajax houdt PSV-target Debast in de gaten, maar geniet stevige concurrentie’
Elfrink: ‘Sergiño Dest kan absolute grootverdiener worden bij PSV’
Manchester United stuurt afgezanten naar Real Madrid voor gesprekken over spits
Bayern ziet in voormalig trainer Man United beste alternatief voor Xabi Alonso
Onherkenbare Nicklas Bendtner volgt Kenneth Perez op als analist
Meer sportnieuws
Mooi stuk over een Liverpool Legend, geweldig karakter, geweldige leider, gewoon een echte clubman, en bovenal, een grote verdediger.
Five stars !
Goed stuk, ik vind zelf dat liverpool niet meer van die dure talentjes moet kopen en ook wat meer ervaren spelers kopen, want als je er van uit gaat dat de houdbaarheidsdatum van Gerrard (hij kan nog wel een tijdje door maar liverpool moet er rekening meehouden dat hij ook een keer stopt) en Carragher... wat staat er dan nog? een ongedisciplineerde Suarez... en Reina die aangaf naar Barca te willen, dan moet je maar hopen dat de nieuwe lichting geweldig is, anders zitten de Reds met een serieus probleem, ik heb zelf veel respect hoe clubs als Liverpool en Man Utd omgaan met legendes.
Real bijvoorbeeld.. 2 spelers zeggen al genoeg Cassilas en Raul 0 respect voor legendes
5 Stars
Mooi stuk! Carra, waar moet ik beginnen, een echte Liverpudlian, kan me ook niet voorstellen deze man voor een andere club te hebben zien spelen.
Carra bedankt!
Prachtig stuk man!
Dit siert hem nog wel het meeste: "waar de grote vedettes van de club jaarlijks gelokt werden door verleidingen uit Spanje en Londen, leek Carragher zich na het afdwingen van een vaste basisplaats geen seconde bezig te houden met een andere club."
Nooit heeft hij iets geforceerd, of heeft hij met een andere club geflirt!
Wat vind je van Rodgers? Kan me nog wel herinneren dat je aan het begin van het seizoen heel erg anti was.
Een van de betere clubexperts die ik in tijden heb gelezen. Je hebt duidelijk aandacht besteed aan je achtergrond verhalen en flink wat research gedaan.
Ik ben geen Liverpool fan noch een fan van Carragher maar dit maakte me 'instant' een fan van Carragher.
5 Sterren!
@lfcdutchy
Ik begrijp niet waarom mijn sterren er niet opkomen, ik heb je namelijk 5 sterren gegeven, en toch toont de site dit niet aan, bizar.
Mooi stuk, zeker omdat in mijn ogen het afscheid van Carragher enigszins onder sneeuwt door het vertrek van Fergusson en Scholes. Deze man heeft natuurlijk ontzettend veel betekend voor Liverpool en is voor mij toch een icoon voor het Engelse voetbal.
Toch jammer dat zo'n voetballer nooit een landstitel heeft kunnen vieren.
Ik heb nog nooit van die gozer gehoord en ik dacht, ik scan 'm even, maar toen ik je laatste alinea's las ben ik hem toch maar helemaal gaan lezen. Je hebt een verschrikkelijk lekkere schrijfstijl. Maar als het zo'n legende is, waarom hoor je dan nooit over hem? Het is alleen Suarez waar je wat over hoort?
Voor je schrijfstijl krijg je van mij alle sterren, inhoudelijk zal het vast allemaal wel kloppen.
Meen je dit nou serieus? Volg je het Engelse voetbal ook maar een klein beetje? Dan had je namelijk heus wel van de naam van Carragher gehoord, samen met Gerrard al jaren de iconen van Liverpool. Suarez hoor je vaak ja, vooral vanwege zijn doelpunten en(helaas) ook vanwege incidenten. Maar je zou je eigenlijk moeten schamen dat je nog nooit van Carragher gehoord hebt...
Goed stuk zeg, ben jaloers! Vind de inleiding vet gedaan en leuk om verder wat te lezen over de Carragher en wat een icoon het is.
Bedankt voor alle mooie reacties
Gewoon erg goed stuk met flink wat Liverpoolse borstklopperij die natuurlijk voor jou doelgroep heel lekker wegleest. Blijft natuurlijk een heerlijke verdediger en dit is een waardig eerbetoon.
Mooi om weer eens wat van je te lezen. Goed stuk
Prachtig stuk over een prima speler, een legende vooral. Vijf sterren!
Jamie Carragher zal waarschijnlijk samen met John Terry altijd het hart van de verdediging blijven vormen in mijn dreamteam..
Wat een speler!
Zoals eerder mensen al zeiden; jaloezie is de emotie die je bij mij oproept met dit stuk. Jaloezie omdat ik jaloers ben dat ik niet zo'n goed stuk heb geschreven...
Vijf sterren!
Er zijn nog maar weinig clubiconen over, iemand waarmee je je kan identificeren, moet er niet aan denken dat Gerrard besluit te stoppen over een paar jaar.
fanatstische verdediger, onverzettelijk en altijd vol overgave.
Dit is een uitstekende tekst. Grammatica is correct, het was in ieder geval de moeite waard om het te lezen. Carragher is inderdaad een clubicoon en een voorbeeld voor een hoop voetballers. Ik had nooit gedacht dat Carragher op twee stond van de meeste appearances. Ik denk dat jullie LFC supporters wel trots mogen zijn voor zijn bijdrage bij Liverpool.