'De Filosoof' kleurt de Eredivisie

De Eredivisie is een aantal geniale, stijlvolle buitenspelers rijk. Ik kijk graag naar vleugelaanvallers. Naar mijn mening zijn zij de meest sierlijke spelers op het voetbalveld. Zij maken de spits (vaak) dé man, of zij kunnen met één briljante actie tegen de kalk van de zijlijn aan een mooie plek in de samenvattingen op de televisie krijgen. Zulke voetballers als Viktor Fischer, Jean-Paul Boëtius, Ruben Schaken, Luciano Narsingh, Nacer Chadli, Dusan Tadic en Dries Mertens zie je vaak met een schitterende actie terug op de buis. Mijn favoriete buitenspeler in de Eredivisie is géén van de eerder genoemde voetballers, hoe vaak ik ook van hun acties smul, maar een andere aanvaller op de rechterflank.

Hugo Borst schreef, gedurende een periode in het seizoen 2009/10 waarin Sparta Rotterdam in degradatienood verkeerde, een boek dat ‘Waarom ik van Sparta hou (En Aad de Mos haat)’ heet. Ik heb veel sympathie voor Sparta, maar ik voel mezelf geen supporter van deze club. Ik besloot het boek eens te lezen. In dit boek beschrijft Borst zijn liefde voor Sparta. Hij schrijft onder andere over zijn sympathie voor oud-Spartanen en enkele spelers van Sparta die in die periode voor de club uitkwamen. Ik heb dit boek in een ruk uitgelezen. Wat mij telkens tijdens het lezen bijbleef, was dat Borst genoot van een Fransman die toentertijd bij Sparta speelde. Hij heette Edouard Duplan. Het is niet zo dat ik fan wordt van een voetballer, omdat een voetbalanalist of -presentator dat op de televisie of in de krant verkondigt, maar ik was benieuwd waarom Borst veel sympathie voor hem had gekregen.

Sinds ik dat boek van Hugo Borst gelezen heb, ben ik Duplan nadrukkelijker gaan volgen. Ik ken de voetballer Duplan eigenlijk alleen van zijn tijd als speler van FC Utrecht. Nadat ik het boek van Borst gelezen had, geniet ik met volle teugen als ik Duplan zie voetballen. Duplan kan, met bravoure, heerlijk over de rechterkant van het veld dribbelen. Als hij de bal aan zijn voeten heeft, dan is hij voor verdedigers moeilijk af te stoppen.

Zoals ik al in de vorige alinea schreef, ken ik deze Franse vleugelaanvaller enkel als speler van FC Utrecht. Zijn Sparta-tijd heb ik nauwelijks gevolgd. Duplan wordt met de week een steeds betere voetballer. Hij gaat gemakkelijker een tegenstander voorbij. Door zijn wendbaarheid is hij voor verdedigers in de Eredivisie geen fijne speler om tegen te spelen. Bovendien werkt Duplan echt als een buffel aan de rechterkant. Hij werkt hard en doet er alles aan om de bal in het bezit van FC Utrecht te krijgen. Hij oogt tijdens de wedstrijd onvermoeibaar, kenmerkend voor zijn onverzettelijkheid. Hij snijdt vaak met én zonder bal het zestienmetergebied van de tegenstander binnen om daar gevaar te kunnen stichten. Duplan blijft telkens maar gaan en geeft nooit op, ook al lijkt hij op het eerste gezicht geen fysiek sterke voetballer.

Duplan heeft echter als minpunt dat hij als aanvaller te weinig doelpunten maakt. Hij komt vaak voor het doel, alleen maakt hij die kansen niet vaak af. Zijn huidige gemiddelde van 0,14 doelpunt per competitieduel is voor een rechtsbuiten niet overweldigend. Dat kan beter. Echter kan Duplan daar tegenover zetten dat hij vaak gevaar vanaf de rechterkant sticht. Hij is de man die de actie kan maken, die vervolgens tot een gevaarlijke aanval kan leiden.

FC Utrecht maakt op dit moment een prima seizoen door. De club staan niet voor niks op een verdienstelijke zesde plek. Een aantal spelers van FC Utrecht halen dit een hoog niveau. Duplan is één van die spelers van FC Utrecht. Ook al heeft Duplan dit seizoen nog maar dertien wedstrijden gespeeld vanwege een knieblessure, hij laat door zijn gretigheid en karakter zien dat hij vooral FC Utrecht, maar ook de Eredivisie veel te bieden heeft.

Daarnaast is Duplan voor de televisiecamera een opvallende, bijzondere verschijning. De Fransman probeert dan interviews in het Nederlands te houden. Door zijn Franse tongval klinkt zijn Nederlands leuk aan, maar dit toont aan hoe Duplan zijn best doet om de Nederlandse taal machtig te zijn. Ik geniet van het Nederlands van Duplan. Het is juist de Franse tongval bij een interview van Duplan die ervoor zorgt dat ik op het puntje van mijn stoel zit. Zoals ook op afgelopen zondag, om zomaar een moment te pakken. Na de wedstrijd tussen FC Utrecht en Roda JC (4-0) vraagt de journalist aan Duplan of hij bij de rode kaart van Abel Tamata van Roda JC geraakt werd: “Zo wie zo, iek viel niet voor nieks. Dat ies duidelijk.” Prachtig!

Ik blijf het maar opvallend vinden dat Duplan nog steeds niet is opgepikt door een topclub in Nederland. Duplan heeft de aanvallende kwaliteiten, al moet zijn doelpuntengemiddelde echt wel omhoog. De kleine filosoof, Duplan heeft vroeger filosofie gestudeerd, is een verrijking in de Eredivisie. Zijn optredens op én naast het veld zijn prachtig om naar te kijken en te luisteren. Duplan is niet de beste voetballer van de Eredivisie, maar ik hoop toch dat de voetballer Duplan nog lang in de Eredivisie blijft voetballen. Hij geeft met zijn acties, binnen- en/of buitenom, de Eredivisie kleur. Duplan is een stuk passie op het voetbalveld. Zo’n speler moet in de Eredivisie behouden blijven!

Borst heeft gelijk! Van de voetballer Duplan kan je echt genieten.