‘Bij Chelsea is het zo dat je door drie directeuren gekeurd moet worden’

KERKRADE - Chelsea. Champions League-winnaar van 2012. De Londense club wist deze felbegeerde titel te winnen op basis van de bal aan de tegenstander te gunnen en vervolgens te wachten op een spaarzame counter. Dat lukte met de ingrediënten fysieke kracht, geduld, snelheid en mentale weerbaarheid.

Door QASIM HAKIM

Interim-coach Roberto Di Matteo gaf na het ontslag van de Portugees André Villas-Boas op 4 maart 2012 zijn belangrijkste spelers namelijk de macht. Degenen die ook de rode draad vormden tijdens de succesperiode van José Mourinho: doelman Petr Cech, aanvoerder John Terry, spel- of beter gezegd tempobepaler Frank Lampard en aanvalsleider Didier Drogba. Chelsea werd weer een onverslaanbare machine in de FA Cup (vier overwinningen) en de Champions League (vier overwinningen en twee gelijke spelen). ‘De cup met de grote oren’ veroveren was de ultieme droom van clubeigenaar Roman Abramovich en werd tijdens de maand mei van dit kalenderjaar samen met de Engelse beker verwezenlijkt. De Russische miljardair is echter een liefhebber van het voetbal van Barcelona. Chelsea moest dit seizoen de beker zien te prolongeren met aanvallend voetbal, het liefst a la ‘tiki taka’. De Spaanse aanvaller Juan Mata kreeg daarom afgelopen zomer gezelschap van Eden Hazard, Marko Marin en Oscar, eveneens tovenaars wanneer het leer aan hun voeten geplakt zit.

Inmiddels zijn de Londenaren echter veroordeeld tot de Europa League met een strafexpeditie naar Praag (Sparta) in februari 2013. “Chelsea, beter gezegd Abramovich, wil net zoals bij Barcelona en de Spaanse ploeg zoveel mogelijk kleine creatieve spelers op het middenveld en in de voorhoede hebben rondlopen”, onderstreept Amin Affane, de achttienjarige Zweedse huurling van Roda JC. Niet blond, groot en sterk, maar 1 meter 68 klein, bruin haar en met zijn linkervoet een choreograaf aan de bal. Het bewijs hiervan is te vinden op diverse filmpjes op YouTube, waar hij nog als speler van de doorgaans oppermachtige beloften van Chelsea te bewonderen is.

Hier in Nederland heeft hij inmiddels een andere rol toebedeeld gekregen: die van middenvelder bij een degradatiekandidaat, doorgaans hollend achter zijn tegenstander aan. “Bij Chelsea hanteerden we zonedekking. In de Eredivisie speel ik als speler van Roda man tegen man. Dat is wennen, maar wel leerzaam”, vertelt Affane in de kantine van Kaalheide, de voormalige thuishaven van Roda JC waar tegenwoordig getraind wordt door de mannen van coach Ruud Brood.

Het kind van een Marokkaanse vader en een Zweedse moeder werd groot in Angered, een immigrantenwijk aan de rand van Göteborg. “Je kunt Angered vergelijken met Rosengard in Malmö, waar Zlatan Ibrahimovic opgroeide”, zegt Affane. Hij begon met voetballen bij Lärje Angereds IF. “Ik kon al snel naar bijna iedere profclub in Zweden, maar dat wilde ik niet. De Zweedse manier van voetballen past niet bij me en bevalt me geenszins. Het is zeer fysiek, met veel lange ballen. En de meeste Zweden kijken neer op jongens zoals wij, de allochtonen. Ik heb altijd gezegd dat ik naar het buitenland wilde.”

De talentenjagers van Glasgow Rangers en Aston Villa beloonden de skills van Affane op dertienjarige leeftijd allebei met een stageperiode. Affane: “Dat was geen succes. Van beide kanten was er geen klik. Bij Aston Villa vonden ze me ook te klein.” Toen een aantal ontdekkers van Chelsea voet aan wal zetten in Göteborg liep Affane’s jeugdtrainer bij Angered, Masireh Jadama een Deense scout van de Engelsen tegen het lijf tijdens een jeugdtoernooi. Inmiddels is Jadama, een fanatiek aanhanger van the Blues, de persoonlijke begeleider van Affane. “Masireh vertelde enthousiast over mij en twee andere jongens van Lärje, en dat hij dolgraag wilde dat wij voor Chelsea zouden gaan spelen. Dat hoorde die scout natuurlijk vaker. De man geloofde hem in eerste instantie natuurlijk niet, maar toen Masireh zijn tatoeages van Chelsea op zijn lijf liet zien besloot hij toch maar om naar ons te komen kijken.” Een daar bleef het niet bij. Nadat de scouts van Chelsea het trio meerdere malen had bekeken mochten de drie jongens een trainingsstage af komen werken in de Engelse hoofdstad.

“Dat was geen succes voor mij. Mijn clubgenoten, jonger dan ik en spelend in een lagere leeftijdscategorie, deden het goed tijdens de trainingsstage. Ik moest als linksbuiten gaan spelen en viel door de mand. Ik ging teleurgesteld terug naar Zweden, maar gelukkig mocht ik terugkomen om me als middenvelder te bewijzen. Dat ging geweldig. Bij Chelsea is het zo dat je door drie directeuren gekeurd moet worden om definitief geselecteerd te worden als jeugdspeler. Zij moeten allemaal een positief advies geven. Dat gebeurde tijdens mijn tweede proefperiode en ik was dolgelukkig.” Tranen van vreugde maakten echter snel plaats voor intens verdriet toen Affane zich definitief in Engeland vestigde. “In 2010 vertrok ik alleen naar Londen. Ver weg van mijn familie die ik normaal gesproken iedere dag zag. Dat was ontzettend zwaar en de eerste dagen in Engeland heb ik gehuild als een klein kind. Voetballend gezien verliep het ook niet meteen naar wens. Ik raakte zelfs geblesseerd.” Affane wist zich echter snel te herpakken. Dat bleef niet onopgemerkt bij Carlo Ancelotti, destijds de manager van het eerste elftal. “Ancelotti zag het in mij zitten. Hij belde me ‘s morgens meestal op om te zeggen dat ik mee mocht komen trainen met het eerste elftal. Dat hij de spelers uit de eigen jeugdopleiding een kans wilde geven liet hij bijvoorbeeld blijken met het laten debuteren van Josh McEachran, een goede vriend van mij. Tegenwoordig speelt Josh op huurbasis in de Championship bij Middlesbrough.”

McEachran, een fragiele maar zeer balvaardige middenvelder, kreeg onder het bewind van Ancelotti’s opvolger André Villas-Boas nauwelijks speeltijd. “Villas-Boas haalde middenvelders, zoals Raul Meireles en Oriol Romeu. Daardoor was er geen plaats voor Josh. Zelf trainde ik onder Villas-Boas wel vaker mee, maar hij had veel minder oog voor de jeugd dan Ancelotti. Josh werd verhuurd aan Swansea City. Zelfs daar kreeg hij geen speelminuten.” Met de komst van Roberto Di Matteo was het helemaal gedaan met de kansen voor eigen exponenten. Er was logischerwijs geen tijd meer om jonge talenten de kans te geven. Met een zesde plaats in de Premier League tijdens de maand april had Chelsea namelijk nog maar één troef in handen om in het seizoen 2012/13 opnieuw in de Champions League te acteren: het miljoenenbal winnen. Dat kon alleen met spelers die er meteen zouden staan. En dat gebeurde. “Eigenlijk had Chelsea Di Matteo niet willen behouden als hoofdtrainer, maar de club moest hem wel langer vastleggen met het winnen van de Champions League. Met zijn aanblijven besefte ik meer dan ooit tevoren dat mijn kans op een debuut in het eerste elftal zo goed als verkeken was, ondanks dat ik een sterke jaargang in het tweede elftal achter de rug had. Zeker toen Hazard, Marin en Oscar werden gehaald.”

“Ik gaf snel te kennen dat ik verhuurd wilde worden. Daar schrokken ze van, omdat ze mij bij Chelsea bleven voorhouden dat ze toekomst in mij zagen. Ze wilden mij dit seizoen laten doorbreken. Ik had echter geen zin om te wachten en mijn wedstrijden voorlopig in het reserveteam te spelen. Roda JC heeft mij gelukkig uitkomst geboden. Ik had ook naar AZ of Feyenoord gekund, maar dan was de kans op speeltijd denk ik minder groot. Op mijn leeftijd moet ik iedere week spelen in een eerste elftal.’’ Het contract in Londen van Affane loopt af. “Ik denk niet dat ik de komende jaren nog voor Chelsea speel. Spijt heb ik nergens van, omdat Chelsea een club is die zeer professioneel te werk gaat. Maar ik moet me nu focussen op Roda JC, zorgen dat ik belangrijk ben voor het team en opval met mijn manier van spelen. Onze trainer Ruud Brood heeft gelukkig veel vertrouwen in mij. Het was even wennen, maar ik begin mijn draai te vinden. Spelen in de Nederlandse competitie is een goede keuze geweest.”