Paardenstront en sigarettenpeuken

Afgelopen zondag was het zover, de vijftiende speelronde van het huidige Eredivisieseizoen. FC Groningen boekte tot op heden maar één thuiszege en het werd wel weer eens tijd om in de eigen Euroborg de drie punten te pakken. Nog een ruim halfuur en de clash tussen Groningen en Heracles zou gaan beginnen. Ondertussen probeerde ik, zittend naast mijn vader met een koud glas cola, de tijd te doden met het lezen van onnuttige berichten op Twitter. Avonturen van de laatste deelnemers van The Voice of Holland in Disneyland zorgden ervoor dat een halfuur wachten werd ingekort tot 28 minuten. Nagenietend van een koude slok cola, en het debacle van sc Heerenveen de avond ervoor, stokte mijn adem bij het zien van een ander bericht dat op mijn scherm verscheen. Tim Sparv miste in de opstelling.

Een aantal minuten later stond ik dan op mijn vaste plaats in de Euroborg. Terwijl een van de nieuwste hits van Bruno Mars, wiens muziek ik overigens absoluut niet adoreer, door de boxen schalde probeerde ik samen met mijn vader de wijziging in de opstelling een reden toe te dichten. Robert Maaskant kon dit in ieder geval niet. “Verklaarbaar en onverklaarbaar”, waren de woorden van Maaskant omtrent de vier wijzigingen in de basisopstelling. Niet gek ook dat ik bij deze wissel echt volledig in het duister tastte. Na lang te hebben gediscussieerd met medesupporters bleven er uiteindelijk drie mogelijkheden over. Wilde Groningen misschien Oluwafemi Ajilore meer speeltijd geven om zo meer kans op een succesvolle verhuurperiode te bespoedigen? Of was Sparv misschien niet fit genoeg voor de ontmoeting met Heracles? Hij stond immers warm te lopen met muts op en een dikke warme winterjas aan. Dat is natuurlijk raar, aangezien het in Finland in de winterse nachten op kan lopen tot een slordige dertig graden beneden Celsius. Ten slotte besloten wij dat het misschien een teken aan de wand was. Een teken aan de wand dat Sparv na de winterstop geen deel meer zou gaan uitmaken van de Groninger basiself.

Met de komst van Rasmus Lindgren in januari zouden de zaterdagen en zondagen waarop Sparv mocht verschijnen op het veld wel eens geteld kunnen zijn. Sparv heeft nog een contract lopen tot medio 2014, net zoals Maikel Kieftenbeld. Sparv tekende op 1 januari 2010 bij FC Groningen en liet sindsdien een wisselvallige indruk achter. Hij werd vaak te langzaam geacht en hield het tempo uit het spel. Toch ben ik van mening dat hij met name dit seizoen is uitgegroeid tot een van de belangrijkste basiskrachten voor mijn geliefde club. Weinig balverlies, veel gewonnen duels en een uitstekende spelhervatting is wat hij tot nu toe heeft laten zien. Het idee dat hij, Tim Sparv, geslachtofferd zou worden na de komst van Lindgren vulde mij met verbazing en onbegrip. Kieftenbeld, die tot op heden het centrale duo op het middenveld vormde met Sparv, liet in mijn ogen een veel mindere indruk achter. Veel balverlies en overschatting van zijn eigen kunnen is wat ik de afgelopen weken gezien heb van een hardwerkende 22 jaar jonge Dalfsenaar. En hij zou dan wel mogen blijven staan? Reden hiervoor zal zijn dat Kieftenbeld al eerder, nog in zijn periode bij Go Ahead Eagles, in de belangstelling stond van onder andere AZ en dat hij vanwege zijn jongere leeftijd meer geld zou kunnen gaan opleveren voor de FC.

Is het financiële beleid voor Groningen dan belangrijker dan presteren? Groningen moet het natuurlijk hebben van het verkopen van 'gevestigde talenten', maar stel je een mindere speler op als hij in de toekomst meer geld gaat opleveren? Of stel je de beste speler op en ga je voor het resultaat? Uiteindelijk kwam het resultaat er met de 2-0 overwinning van FC Groningen op Heracles Almelo, maar Kieftenbeld liet wederom zien waarom hij, en niet Sparv, ruimte moet gaan maken voor Lindgren. Keer op keer verloor Kieftenbeld de bal. Om het nog bonter te maken probeerde hij ook nog eens een speler van Heracles een panna te geven bij de middenlijn. Deze frats leverde niet alleen wederom balverlies op, maar het luidde ook een gevaarlijke tegenaanval van Heracles in. Een fatale misser van Maaskant dus, al helemaal omdat Kieftenbeld tot overmaat van ramp de hele wedstrijd mocht uitspelen.

Het was een kleine vijf minuten na de tweede thuisoverwinning van het seizoen. De tijd was voorbijgevlogen en ik liep rond de Euroborg om de auto op te zoeken en weer terug naar huis te rijden. De presentjes die de politiepaarden hadden achtergelaten rond de Euroborg ontwijkend en al slalommend tussen de overblijfselen van rokers dacht ik nog voor een laatste keer terug aan de wedstrijd. Een van mijn favoriete spelers van dit seizoen zou wel eens afscheid kunnen gaan nemen na dit seizoen. Aangekomen bij de auto voelde ik dat ik iets moest doen. Ik moest er iets van zeggen. Zeggen dat de vorm waarin Sparv op dit moment verkeert niet bij iedereen onopgemerkt is gebleven. En duidelijk maken dat Maaskant door het passeren van Sparv een van de beste spelers van dit seizoen aan de kant houdt. Maar nu eerst de paardenstront en sigarettenpeuken uit mijn schoenzolen pulken.