De lul regeert Stamford Bridge

Redelijkerwijs verdiende Roman Abramovich het ook wel een keer. De Rus was immers met 872 miljoen euro sinds zijn aantreden in 2003 een belangrijk sponsor geweest van menig Engelse en Europese club. In de afgelopen vier jaar had de oliemagnaat een slordige tachtig miljoen over voor het aannemen en ontslaan van managers. Daarbij mocht de salarisrekening rustig oplopen naar ruim tweehonderd miljoen euro per jaar.

Tekorten van richting de honderd miljoen euro op de jaarbalans? Ach, Roman keek eens, zuchtte eens diep en vulde het gat zonder al te diep na te denken of al te diep in zijn buidel te tasten. Alles voor dat ene grote doel: het winnen van de Champions League. Jarenlang moest Roman wachten. Op de tribunes van zijn stadion werd jarenlang geklaagd over pech. Pech van falende arbitrage, slechte velden, ballen die wel of niet over de lijn zijn. Jaar na jaar liep Chelsea de eindzege in het miljoenenbal mis. De aanhang dacht aan een vloek.

Tot 19 mei 2012. De opluchting op de gezichten toen de Grote Oren eindelijk in West-Londen aan waren beland was even begrijpelijk als tenenkrommend. Als je negen jaar lang blanco cheques kan uitschrijven, is het eigenlijk gênant dat je nog zo lang nodig hebt om de grote prijs in de wacht te slepen. De manier waarop was voor supporters hartverwarmend, maar voor puristen weinig verheffend. Chelsea knokte zich naar de beker door een mengeling van geluk dat, laten we eerlijk zijn, langzamerhand wel eens verdiend was en vechtlust onder leiding van de oude garde. Het laatste kunstje van mannen als Petr Cech, John Terry, Frank Lampard en Didier Drogba.

Vanuit de ivoren toren van de Allianz Arena zat Roman, zijn missie volbracht. De trots die de Rus gevoeld moet hebben is goedbeschouwd ongepast. Aan het feit dat Roman, met al dat geld, hier negen jaar op had moeten wachten is maar één iemand debet: Roman zelf. Voor het feit dat de enige club in het speelveld tussen 2003 en 2008 die geen financieel beleid hoefde te voeren zo lang moest wachten op de bekroning tot Europa’s beste is maar één reden. Roman regeert Stamford Bridge met zijn lul in plaats van zijn hersenen.

En dat is niet omdat Roman niets in zijn bovenkamer heeft zitten. Als je bankrekening een bedrag van tien miljard euro indiceert, kan je niet helemaal van gisteren zijn. Als hij die hersenen ook naar vermogen zou benutten, dan zou Chelsea er op dit moment veel beter voorstaan. Sterker nog: als je met zoveel geld verstandig beleid voert zou je in Europa op welhaast ongeëvenaarde hoogte kunnen staan.

Hieruit zou je kunnen opmaken dat ik Chelsea van slecht beleid beticht. Maar sterker nog: the Blues voeren überhaupt geen beleid. Het reilen en zeilen van de club wordt geregisseerd door de stemmingswisselingen van Roman. De gemiddelde levensverwachting van een Chelseamanager is acht maanden, dat getal is bijna net zo groot als het aantal maanden waarin er in Nederland pepernoten in de winkel liggen. Anderhalve week geleden was er een nieuw slachtoffer.

Clublegende Roberto Di Matteo werd voor zijn diensten bedankt en kreeg volgens de Daily Mirror nog een bonus van ruim acht miljoen euro mee. De gemiddelde persoon in de West-Londense contreien van Stamford Bridge moet daar toch bijna een jaar voor werken. De Italiaan kreeg het zwaard van Damocles om dezelfde reden op zich neergedaald als zijn voorganger André Villas-Boas: het thema van de wisseling van de wacht.

Dat Drogba, Terry, Lampard, Cech, Ashley Cole en Michael Essien in de blessuretijd van hun carrière nog genoeg kracht hadden om zich naar een bewonderenswaardig hoogtepunt te knokken, is knap. Heel knap. Maar het neemt niet weg dat de sleet op deze heren zit, wat geen schande is. De toekomst van Chelsea zou rooskleurig kunnen zijn. Het Chelsea van morgen heeft een aantal opwindende namen.

Josh McEachran, Lucas Piazon, Oriol Romeu, Oscar, Eden Hazard, Daniel Sturridge, Thibaut Courtois, Marko Marin en Romelu Lukaku zijn mooie spelers om in het vooruitzicht te hebben. Maar doordat niemand de kans heeft gehad om hen in te passen zijn er nu twee Chelseas. Het ene Chelsea is de ploeg van gisteren, die zich in München naar de hoofdprijs knokte en daarmee nu nog krediet ontleent. Die ploeg is passé. Het tweede Chelsea is dat van morgen, met bovengenoemde namen een ploeg met een groot potentieel.

Maar een Chelsea van vandaag is er niet, omdat er te lang aan de oude garde is vastgehouden. Een logische reactie zou zijn om het Chelsea van morgen de kans te geven. Iets wat Di Matteo ook van plan leek. Maar goed, met een jeugdploeg kan je nu en dan op je snufferd gaan, hetgeen dan ook gebeurde met de bijna zekere uitschakeling in de Champions League. Een verstandige voorzitter gebruikt op dat moment z’n brein en ziet in dat dit een logische consequentie van verjongen is. Roman echter liet zijn slappe plasser spreken en bonjourde de legende, de succescoach van de blauwe lente de deur uit.

De nieuwe manager, Rafael Benítez, is een manager met een groot palmares en zou een uitstekende trainer voor Chelsea kunnen zijn. Ware het niet dat de harde kern van de blauwe plasticbrigade de man, begrijpelijkerwijs, veracht na alle opmerkingen die de Spanjaard in het verleden over hun club plaatste. Zal hij tijd voor verjonging krijgen van het Chelsea-publiek en, belangrijker, van Roman? De vraag stellen is hem beantwoorden. Als je een clublegende na een buitengewoon succesvolle start zomaar buitenwipt, zal je bij slechte resultaten ook echt niet vasthouden aan iemand die toch al niet lekker ligt.

Roman had nu nog geluk dat Benítez op zoek moet na eerherstel, nadat hij door veel mensen onterecht voor een mislukking is weggezet. Maar uiteindelijk zal geen enkele grote manager nog zin hebben in de hete stoel op Stamford Bridge en zal Romans droom uiteenspatten. Dat leert ons dat ook blanco cheques geen garantie voor succes zijn, als de man die ze uitschrijft enkel zijn lul achterna loopt.