Waar zijn de echte?

Dat Nederland op het EK de slechtste prestatie van de afgelopen tien jaar op de mat legde is bekend. Ondanks dat is het EK een zeer vermakelijk toernooi. Maar toch heb ik ergens een gevoel van leegte, het gevoel dat er iets ontbreekt. Mis ik een mopperende Klaas-Jan Huntelaar? Niet echt. Mis ik de reportages van Bert Maalderink? Nee, allesbehalve. Ik mis zelfs niet eens de wedstrijden van Oranje, want deze waren niet vermakelijk. Maar waar zou het dan aan kunnen liggen? De Spanjaarden zijn nog steeds godsgruwelijk goed met hun tot in perfectie verheven tiki-taka-voetbal. De Portugezen hebben nog steeds één wereldster die het bloed onder je nagels vandaan kan halen, zoals ze dat met Luis Figo ook al hadden. De Italianen zien er nog steeds uit als filmsterren en spelen zelfs leuker dan ooit. Nee, het zijn de Duitsers die gek doen. Zijn het eigenlijk wel Duitsers?

Dat Duitsland goed presteert is geen verrassing. Dat hebben ze immers bijna altijd gedaan. Duitsland is namelijk zelfs in staat om met een matige selectie mee te strijden om de titel. Ze hebben misschien wel de beste mentaliteit en eensgezindheid van heel Europa. Hier moest Duitsland het altijd van hebben en hier waren ze succesvol mee. Ze waren immers niet zo technisch als de Brazilianen, Spanjaarden en Argentijnen. Maar dit werd ruimschoots gecompenseerd met werklust, kracht en doorzettingsvermogen. Van dit voetbal hielden wij natuurlijk niet. Wij droomden weg bij het Argentinië van Diego Maradona, het Nederland van Johan Cruijff en het Brazilië van Pelé. Zij speelden het echte voetbal, wat Duitsland deed dat leek er niet eens op. Alleen het probleem was, ze wonnen er wel mee. Zelfs als je dacht dat ze verslagen waren kwamen ze nog vaak terug. Een betere manier om je gehaat te maken was er natuurlijk niet. En dat was maar goed ook want Duitsland was onze grootste rivaal.

De rol van rivaal speelde ze overigens met verve. Ze waren hard, gemeen, lelijk en vooral heel Duits. Ze straalden een soort arrogantie uit waar ons hele land natuurlijk van walgde. Het waren grote sterke kerels met lang krullend haar en een snor. Of zo’n vreselijk vies matje terwijl ze bovenop hun hoofd al kalend waren. Alles was fout aan deze spelers. Ze hadden namen als: Karl-Heinz Rummenigge, Wolfgang Overath en Franz Beckenbauer. Het klonk allemaal even vervelend in onze oren.

Voorafgaand aan de wedstrijd werd de spanning altijd al lekker opgebouwd. Er waren gewaagde uitspraken over en weer en van wederzijds respect was niet bepaald sprake. Ook tijdens de wedstrijden niet waarin alles leek toegestaan. De Duitsers speelden van nature vrij hard en wij lieten ons vaak hierin mee voeren. Met alle gevolgen van dien, want hier moesten wij het natuurlijk helemaal niet van hebben. Wij moesten ons niet verlagen tot ruw spel en zelfs verder dan dat. Wie herinnert zich niet Frank Rijkaard die de krullende haardos van Rudi Völler voorzag van een klodder spuug. Dit ging natuurlijk veel te ver, maar we konden hier niets aan doen. Elke wedstrijd tegen Duitsland was namelijk een finale. Er was niks mooier en belangrijker dan winnen van Duitsland. Of dit nu een wedstrijd was in de poulefase of zelfs vriendschappelijk deed daar niks aan af. Vaak speelden wij beter en mooier. Nog vaker wonnen de Duitsers. Dit overkwam ook menig ander land.

Maar dit Duitsland dat bestaat niet meer. Echte Duitsers als Oliver Kahn, Jens Jeremies en Bernd Schneider stopten de laatste jaren. Maar kregen wij daarvoor de Duitsers terug die wij verdienden? Kregen wij mannen met Duitse namen en kenmerken die we konden verafschuwen om hun werkvoetbal? Nee Duitsland, die hebben wij niet gekregen! Hoogstens Bastian Schweinsteiger vanwege zijn naam, maar ook dit is gewoon een lieve jongen. Verder zitten er in de Duitse selectie spelers van Turkse, Spaanse, Poolse, Ghanese en Tunesische afkomst. Nou, daar zijn wij dan mooi klaar mee. Daarnaast hebben de andere Duitsers niet eens meer die echte typische Duitse namen. Zo zouden Toni Kroos en Marco Reus gewoon Nederlandse jongens kunnen zijn en Thomas Müller en Mats Hummels twee Belgen.

Maar wat eigenlijk nog het allerergste is, is dat ze nog verdomd goed kunnen voetballen. Dat ze nu wel presteren met mooi voetbal. Ze spelen niet meer afwachtend, zelfs niet meer hard. Stralen geen arrogantie meer uit. Ze stellen zich bescheiden op in de media. Alles hoe Duitsland precies niet zou moeten zijn. Je begint namelijk sympathie te krijgen voor de mannen van Joachim Löw. Het is dat ze nog wel steeds het Duitse shirt dragen, maar verder is er eigenlijk geen reden om tegen Duitsland te zijn. Je merkte dit ook aan de ontmoeting tussen Nederland en Duitsland op dit EK. Het was een beschaafde wedstrijd met veel wederzijds respect. Dit was vroeger echt ondenkbaar geweest. Mario Gómez die uit respect niet juicht, Arjen Robben die na afloop zijn arm om een Duitse ploeggenoot slaat. Om de rillingen van te krijgen. Er was zelfs na de wedstrijd, waarin Nederland overklast werd, niet eens haat jegens Duitsland. Nee, men sprak vol lof over Duitsland en er werd vooral de nadruk gelegd op het eigen falen. Dit gaf wel aan dat het met de echte rivaliteit slecht gesteld is. Wij zien dit team niet echt als Duitsland, ondanks dat het natuurlijk wel nog steeds Duitsland is.

Nu gun ik het onze oosterburen wel dat ze zo’n goede lichting hebben. Zeker omdat ze doorgaans niet verwend zijn met prachtig combinatiespel. Ook ik heb sympathie voor dit team gekregen. Maar dat neemt niet weg dat ik het ‘oude’ Duitsland ook wel mis. Vooral vanwege de antipathie en rivaliteit die het opleverde. Dus daarom hoop ik heel stiekem dat er na deze generatie weer een generatie komt met ouderwetse Duitsers. Ze mogen mij niet fout genoeg zijn. Ze moeten de meest lelijk klinkende namen hebben. Ze moeten hard en gemeen zijn en vooral niet technisch. Scoren in de allerlaatste seconde. Maar bovenal onze grootste rivaal waarvan we altijd moeten en willen winnen.