The guardian angel of Stamford Bridge

Een treurige sfeer was te proeven op Stamford Bridge. Het stadion was overschaduwd door donkere grijze wolken waaruit druilerige regen viel. De wind was kil en tierde door het stadion. Zelfs het weer begreep wat dit moment voor de club betekende. Supporters keken verloren en voor zich uit, zoekend naar troost voor dit verlies. Deze dag was een zwarte bladzijde in het geschiedenisboek van The Blues.

Onder een daverend applaus werd zijn as talmend naar de penaltystip gebracht. Hoe dichter zijn as bij de stip kwam, des te stiller werd het. De wind was gaan rusten, het regenen was opgehouden en de donkere grijze wolken trokken weg. De lucht was nu niet langer bedekt en de blauwe hemel werd zichtbaar. Verdriet maakte plaats voor trots. Er ontstond een vredelievend gevoel. Ademloos keken de supporters toe hoe zijn as in de stip verdween. Toen de stip was dichtgemaakt, besefte men wat dit betekende. De laatste spreker, Robson Charles, kon amper iets zeggen. 'Wat ik ook zeg, de woorden zullen hem altijd tekort doen', dacht hij bij zichzelf. Na enkele seconden boog hij naar de microfoon, schraapte zijn keel en zei: “Hij heeft vrede gevonden, in een tijd van oorlog”. Met deze woorden namen zij afscheid van Ossie.

De Europa Cup finale uit 1971 is ongetwijfeld het grootste succes in zijn carrière geweest. Chelsea FC had op dat moment een geweldige selectie met spelers als Ron Harris, Peter Bonetti en Charlie Cooke. In de eerste wedstrijd speelde Chelsea in Athene met 1-1 gelijk tegen Real Madrid. In de tweede wedstrijd van deze finale verschenen de spelers opnieuw aan de aftrap. Nu was er iets anders; de spelers van Chelsea roken bloed. De spelers van Chelsea waren weliswaar zenuwachtig, maar de motivatie om deze finale te winnen was groter dan ooit. Ron Harris pepte zijn team nog maar een keer op en maakte duidelijk dat het oorlog was. 'Wij zijn beter, dus wij gaan winnen en elke andere gedachte is fout!' Na enige tijd spelen gaf Tommy Baldwin een pass op Harris. Niemand. Na enige tijd spelen gaf Tommy Baldwin een pass op Harris. Niemand anders dan Harris zette de beslissende aanval op. Hij zag dat Baldwin de open ruimte indook en gaf de bal mee. Na een korte dribbel gaf Baldwin de bal aan ‘Ossie’. Met vier verdedigers van Real Madrid voor zich maakte hij drie stappen, maakt een lichte schijnbeweging, haalde uit en zag tot zijn verbazing de bal in de rechterhoek verdwijnen.

Hij rende naar de cornervlag en gooide zijn handen in de lucht, zakte door zijn knieën en deed zijn ogen dicht. Hij kon het zelf amper geloven; uitgerekend hij die scoort. Het publiek van Chelsea werd helemaal gek en verkeerde in extase. Supporters konden zich niet meer inhouden en kwamen het veld oprennen. Het gejuich werd steeds harder. dit was zijn hoogtepunt. Hij had zojuist de 2-1 gemaakt. Nog nooit was Chelsea zo dichtbij haar eerste grote internationale prijs geweest. Dit was het doelpunt dat Chelsea de overwinning gaf. Voor het eerst in de historie had Chelsea de Europa Cup 1 gewonnen. Door dit legendarische doelpunt had hij, zich op internationaal clubniveau onsterfelijk gemaakt.

Destijds kreeg menig verdediger alleen al bij het horen van zijn naam rillingen. Zijn kwaliteiten waren fenomenaal. Vanaf dat belangrijke moment kon hij in de ogen van de Chelsea supporters niks meer fout doen. Voor het Engelse nationale elftal heeft hij helaas nooit kunnen schitteren. De reden hiervoor was dat hij vanwege zijn gedrag buiten het veld de krantenkoppen regelmatig wist te halen. De toenmalige bondscoach, Alf Ramsey, vond dat een goede reden om hem niet te selecteren. Hij heeft slechts vier interlands gespeeld. In deze vier wedstrijden heeft hij niet kunnen scoren. Door de prestaties bij Chelsea heeft hij de naam ' The King of Stamford Bridge' gekregen.

Helaas was het noodlot hem niet gunstig gezind. Tijdens een begrafenis van een familielid kreeg hij een hartaanval. Hierdoor is Peter Leslie Osgood op de jonge leeftijd van 59 overleden. Toen Robson Charles het hoorde was hij geschokt. Zijn vriendin was aan het koken en hij zag het schokkende bericht op het Engelse nieuws. Door dit schokkende bericht was hij overdonderd en al zijn eetlust was verdwenen. Hij hoopte dat het niet waar was, dat hij het overleefd had, maar dat bleek later ijdele hoop te zijn. De kille dood had Osgood gevonden.

''Aan het einde van alles, is het de dood die jou kiest.

Doe de lichten aan van de vele lampen
en verzamel rond zijn bed. Kniel en pak
zijn hand vast. Kijk hem in de ogen aan
en zie zijn verhaal. Leen hem uw ogen,
uw warme bloed, uw kloppende hart en
de wil om te leven. Praat met hem, spoor
hem aan en overtuig hem. U kunt hem
nog redden. Hij is jong maar heeft zoveel
pijn van binnen. Hoe moet hij dan in vrede
leven, als niets hem meer vreugde geeft?
Hoe moet hij dan sterven, als hij vergeten is?

Maar de dood kende geen genade en
antwoordde:' Ik kies hem.' Dus hij ging
en er was een stilte in de zwoele zomernacht.
In vrede en vreugde, omringd door de sluiers
van slaap, doofden langzaam de lichten
van de lampen. In het donker lag hij daar
op bed, somber en verlaten. En met verloren
hoop, blies zo zijn ziel, zachtjes zijn laatste adem uit.

Vervolgens, ver weg, het geschreeuw van de pijn, opzoek naar zijn lichaam.'

'The King of Stamford Bridge' heeft Chelsea met een grote leegte en eenzaamheid achtergelaten. Nu hij niet langer onder ons is, heeft hij de meest prachtige rustplek voor zijn ziel. Elke speler, vriend of vijand, weet het volgende: wanneer Chelsea thuis speelt, waakt hij over de club. Iedereen weet dat, wanneer Chelsea hem nodig heeft, hij uit zijn slaap ontwaakt en de club de kracht en liefde geeft die nodig is. Zolang het stadion bestaat, zal hij eeuwig voortleven in zijn eigen en enige thuis, Stamford Bridge.