De pijn zit diep

Soms schrik ik er ’s nachts nog van wakker. Gaan er oranje flitsen door mijn hoofd en springen de tranen weer in m’n ogen. Zwetend staar ik naar het plafond. Dit was geen nachtmerrie. Dit was de realiteit. 11 juli 2010 is een zwarte bladzijde in mijn leven. Dit gaat nooit meer over. Een wond waar dagelijks een familiepak zout in word gestrooid. De pijn zit diep.

Aanvankelijk ging het heel goed. Een week na de verloren finale was ik er wel weer bovenop. Het ging weer. Althans, dat dacht ik. Na een week lang een tiran te zijn geweest en niets met voetbal te maken hebben gehad, had ik er plotsklaps weer zin in. Mijn favoriete Nederlandse club was in de voorbereiding en er was weer hoop. Hoop op nieuwe successen, hoop op nieuwe ervaringen en hoop op betere tijden. Mijn favoriet had de tweede seizoenshelft geweldig gevoetbald en het team was vrijwel ongewijzigd gebleven. We hadden van de trainer een vrijbrief gekregen om andere teams kapot te spelen met prachtig voetbal en niets zou ons in de weg staan om dit jaar WEL kampioen te worden in de Eredivisie. Warempel bezocht ik de trainingen weer, volgde ik het nieuws weer op de voet en moest ook ikzelf bij mijn eigen club weer op komen dagen voor de eerste trainingen. Ik denk dat iedereen dat nodig heeft gehad. Een oplaadmoment zonder voetbal. Dat andere dingen even de voorkeur krijgen en het besef dat als je er even een week tussenuit bent je het later allemaal wel meekrijgt via je vrienden. Het komt wel goed. We houden je op de hoogte. Maar de pijn zit diep.

Na dit moment kon ik er echt weer van genieten. De bal blijft immers rond. Het onvoorspelbare van het voetbal is ook juist het mooie van het spelletje. De reus wint van klein duimpje, David verslaat Goliath en ga zo maar door. Nu echter, zes maanden later knaagt het als nooit te voren. De verloren finale. Beelden van de finale op televisie zet ik zo snel mogelijk af. Liedjes van het WK op de radio kan ik geen seconde aanhoren en alles wat oranje is verketter ik. Goh, wat is de kleur Oranje toch lelijk. De eerste wedstrijden voor de plaatsing van de Europese kampioenschappen zijn alweer gespeeld maar het doet er allemaal niet toe. De finale is verloren. Wat als we hem hadden gewonnen? Dan had ik dit hele verhaal niet hoeven schrijven. Dan had ik hosanna geschreven over de kleur Oranje. Over de geweldige finale van 11 juli 2010. Had ik mijn verhaal nu al in mijn hoofd gehad om aan mijn kleinkinderen te vertellen, exact hoe het is gelopen. Hoe onze helden de trofee binnensleepten en vochten als Oranje leeuwen. Maar het doet er niet toe. Bij het horen van de naam Bert van Marwijk gaan de haren op mijn rug recht overeind staan. Bij het terugzien van de goal van Giovanni van Bronckhorst in de halve finale word ik niet warm of koud. Op het moment zelf vond ik het natuurlijk geweldig, maar nu doet het er allemaal niet meer toe. Het kwaad is geschied. De pijn zit diep.

Onlangs zat ik met een Spaanse vriend in de trein. We spraken over van alles en nog wat en kwamen toen bij het onderwerp WK. Ik irriteerde me mateloos aan het feit hoe luchtig hij erover deed. Hij kwam nogal nonchalant over en deed of het hem allemaal niet deerde. 'Klootzak', dacht ik. Als het jullie toch allemaal niet uitmaakt had die beker dan aan ons gegeven. De Spanjaard vertelde over het feit dat hij allang van te voren had voorspeld dat de beker zeker mee terug ging naar Spanje en dat er eigenlijk geen tegenstander ook maar in de buurt kwam van het niveau dat Spanje haalde gedurende het WK. Geïrriteerd wees ik hem erop dat Spanje de eerste wedstrijd van Zwitserland had verloren. Dat Spanje in de finale twee keer goed weg kwam met één op één situaties van Arjen Robben op Iker Casillas. Dat Spanje wel heel erg in het voordeel werd gevloten van een Engelsman genaamd Howard Webb en dat als er iets was dat zeker zou terugkeren in 2010 naar Spanje het Sinterklaas zou zijn. De trein arriveerde waarna we beiden uitstapte en grinnikend nam ik afscheid. Eenmaal in de auto baalde ik als een stekker. De pijn zit immers diep.

Mijn vader, een ervaren WK-finale-verliezer, weet precies hoe ik me voel. De beste man komt uit het jaar 1954 en was dezelfde leeftijd als ik nu, bij zijn eerste verloren finale in 1974. Vervolgens verloor hij ook de finale in 1978. Ook mijn vader heeft trauma’s van de finales van toen en hoeft de beelden absoluut niet terug te zien. Vaak vertelt hij over het team dat er vroeger stond en hoe het allemaal anders had kunnen aflopen. Van een balletje op de paal tot het nadeel van tot twee keer de finale spelen tegen het organiserende land. Instemmend knik ik naar mijn vader en vertel hem dat hij gelijk heeft. Soms volgen er gesprekken van een uur. Mijn moeder zegt dan dat 'het maar een spelletje is' en dat er over drieënhalf jaar weer een WK word gespeeld. "Ach jongen!", zegt ze dan. "Binnenkort is er toch weer zo’n WK? Of EK? Wie weet wint Nederland dan wel. Je weet maar nooit." Dan vertel ik mijn moeder dat ik het hoop en kappen we het gesprek af. Diep in mijn hart weet ik dat we nooit een WK zullen winnen. Wij zijn nu eenmaal eeuwige tweede .Tweede op de WK’s en tweede op de co-officientielijst. Onze beste speler eindigd tweede op de topscorerslijst en wint de zilveren schoen. Ook de zilveren schoen is een tweede prijs. Van mening ben ik dat je er op het WK maar het beste in de eerste ronde uit kan vliegen. Dan heb je niet steeds dat gezeik van: Wat als? Je bent dan blijkbaar niet goed genoeg. Als je derde wordt in de poule en er twee teams voor je eindigen zat er gewoon niet meer in. Heerlijk lijkt me dat. Geen gezeik. De pijn zit immers al diep genoeg.

Soms heb ik het er nog wel eens over met mijn vader. Aan de etenstafel tussen neus en lippen door. Wat er allemaal fout ging op 11 juli 2010. Dan zeg ik hem: wat waren we dichtbij hé pa? Dan kijkt hij me aan, staart hij even naar zijn bord, blijft het enkele seconden stil en zegt dan: Ja we waren er heel dichtbij. Dan kijk ik hem aan en denk ik: ik mag niet klagen, de arme man wacht al 56 jaar op zijn WK titel. Die pijn moet wel heel diep zitten…