De retour van een vernederde grootmacht

Ik heb een tijdje gehad dat ik geen stokbrood met smeerkaas meer door mijn keel kon krijgen, croissantjes met chocopasta smaakten me niet meer aangenaam en de kleur blauw was ineens de aller lelijkste kleur van alle kleuren van de regenboog. Die tijd ligt inmiddels achter me. Ik zeg eerlijk dat ik overdrijf, maar ik heb tijdens het WK in Zuid-Afrika met schaamrood op de kaken naar de verrichtingen van Les Bleus zitten kijken. Ik zag een ongeorganiseerde bende zonder leider, zonder communicatie en zonder wil, acteren op het heilige gras. Nu, acht maanden na het WK, is gelukkig alles anders bij het Franse voetbalteam.

Ik kan je vertellen dat het geen pretje was om supporter van Frankrijk te zijn toen Raymond Domenech de scepter zwaaide, vooral zijn laatste twee jaar als bondscoach. Sinds 2008 was het wachten totdat hij zijn conclusies zou trekken en dat hij de eer aan zichzelf zou houden. Dat gebeurde helaas niet, zodat de hele Franse voetbalnatie nog steeds met deze sterrenkundige warbol zat opgescheept. Dan was er nog die handsbal van Thierry Henry tegen de Ieren, waardoor Frankrijk alsnog een ticket naar Zuid-Afrika mocht boeken. Ik werd door anderen ermee geconfronteerd, Frankrijk verdiende het niet om naar het WK voetbal te gaan. Alle commotie die rondom Frankrijk toen ontstond, is vanaf toen alleen maar erger geworden. De rest is geschiedenis.

Nu is Laurent Blanc de bondscoach van de Haantjes. Ondanks de valse start in de oefenwedstrijd tegen Noorwegen (2-1 verlies) en de kwalificatiewedstrijd thuis tegen Wit-Rusland (0-1 verlies), heeft Blanc het goed voor elkaar bij Frankrijk. Er is geen plaats meer voor oudgedienden als William Gallas, Thierry Henry en Sidney Govou. De meeste geschorste spelers zijn niet meer terug gekomen bij het Franse voetbalteam. Nicolas Anelka lachte zijn schorsing weg, terwijl Sir Alex Ferguson het maar niet kon begrijpen waarom Patrice Évra niet werd geselecteerd voor de wedstrijd tegen Brazilië afgelopen woensdag.

Sportief gezien is Blanc een andere weg ingeslagen. De voor de meeste mensen onbekende namen als Yvan M’Vila (Stade Rennes) en Adil Rami (Lille) maken nu deel uit van de vaste kern bij Frankrijk. Blanc heeft oog voor talent. Ook heeft Blanc oog voor spelers uit de eigen nationale competitie, de Ligue 1. Blanc probeert met zijn team door middel van aanvallend, offensief en goed combinatie voetbal de tegenstander alle hoeken van het veld te laten zien. Achterin staat het als een huis, op het middenveld wordt de boel goed gecontroleerd door M’Vila en Alou Diarra en in de aanval heeft Frankrijk met spelers als Samir Nasri, Florent Malouda, Yohan Gourcuff, Mathieu Valbuena en de man de man die sinds het WK niet meer is opgeroepen, Franck Ribéry, zat creativiteit zitten om wedstrijden te beslissen.

Het enige wat Frankrijk nog mist, is een echte goaltjesdief; een type Filippo Inzaghi. Een spits die geen trucje met de bal kan, laat staan dat hij de bal kan hooghouden. Ik wil een spits die alleen maar doelpunten kan maken. Bij de laatste wedstrijden van Frankrijk stond Karim Benzema in de spits. Ik ben voorlopig nog niet onder de indruk van zijn huidige vorm, hij mist te veel kansen die er écht in moeten. Guillaume Hoarau, Kevin Gameiro en Loïc Rémy zijn de andere spitsen die Blanc meestal geselecteerd. Toch blijf ik in de kwaliteiten van Benzema geloven. Als Benzema grote kansen gaat benutten bij Real Madrid, dan is hij zonder twijfel mijn nummer negen in de spits bij Frankrijk!

Ik ben dus zeer te spreken over de stand van zaken bij Frankrijk. Het spel is het aanzien waard en het geloof is terug bij het Franse volk. Frankrijk heeft er lang op moeten wachten totdat ze eindelijk weer serieus genomen konden worden door de voetbalwereld. Dat ging niet vanzelf, het was een proces. Het teleurstellend verlopen wereldkampioenschap voetbal en de eerste weken daarna waren een hel. Frankrijk had het er zelf naar gemaakt, dat moet ik toegeven. De spelersstaking en het naar huis sturen van Anelka zorgde voor nog meer schaamte bij mij. Als de Franse voetbalbond Domenech eerder had ontslagen, was het tumult allemaal niet nodig geweest.

Als supporter van Frankrijk moet ik nog wel terughoudend zijn. Frankrijk komt van ver, het is niet zo dat Frankrijk nu ineens weer aan de top staat. De overwinningen in de vriendschappelijke wedstrijden tegen Engeland en Brazilië zijn natuurlijk knap. Het spel was zeer degelijk, maar niet uitmuntend. Verdedigend staat het goed, in aanvallend opzicht moet de effectiviteit voor de goal nog beter worden. Ik durf wel te zeggen dat Frankrijk het EK in Polen en Oekraïne zal halen. We hebben nog even, maar ik geloof dat de ploeg van Blanc nog grote stappen kan maken in het spel.

In ieder geval kan ik weer met plezier naar Frankrijk kijken. Het plezier is weer terug bij de spelers en ook het Franse voetbalvolk heeft weer vertrouwen in het nationale voetbalteam. In mijn hart blijf ik hopen dat Frankrijk de successen aan het einde van de ’90 jaren zal herbeleven, dat een geheel outfit van Les Bleus duurder zal dan €5 zal blijven en dat Loïs Clément, een Franse cabaretier, nooit meer een bondscoach en ‘Daniel Trezeguet’ hoeft te persifleren.