Het laatste lied voor Judas

In een industriestad in het Engelse noordwesten zitten een paar mannen in mooie pakken zich in de handen te wrijven. We spreken vrijdag 28 januari in het jaar 2011. De reden dat zij zich in de handen wrijven, is niet de kou die het zonlicht zo tegen een uur of vijf is komen aflossen, maar de tevredenheid over de rondgekomen deal van vandaag. Ze hebben met Ajax een deal bereikt over de transfersom van Luis Suárez, de aanvallende versterking die de nieuwe manager Kenny Dalglish zo vurig wenste, is binnen. De aktetasjes worden langzaam ingepakt, de heren voelen even in de binnenzak of de sleutel van de lease-auto nog altijd op dezelfde plek zit.

Dan rinkelt plotseling de telefoon in het ruim bemeten kantoor op de burelen van Anfield. Het was niet Rik van den Boog met de mededeling dat het hele feest niet doorging of één van de vrouwen die zich afvroeg waarom manlief deze maand steeds vaker steeds later thuiskwam. Het was een stem die met een licht accent sprak. Het was Fernando Torres, aanvaller van Liverpool. Drie dagen voor het verstrijken van de transferperiode had zijn agent hem op de hoogte gesteld van interesse van Chelsea en hij belde niet om te feliciteren met de aankoop van een nieuwe collega. Zijn mededeling was een simpele: een transferverzoek. In het tot een paar seconden geleden nog zo behaaglijk warme kantoor hing de temperatuur ineens rond het vriespunt.

De rest is bekend. Na een waanzinnige ontknoping stroomde het geld sneller dan ooit tevoren. Liverpool anticipeerde op het vertrek van haar Spaanse spits door voor het gigantische bedrag van 35 miljoen pond Andy Carroll over te nemen. Torres zou uiteindelijk voor vijftig miljoen pond naar rivaal Chelsea gaan. En daarmee heeft hij afgedaan. Als mens. Hoe kon hij zoiets maken tegenover de fans die hem altijd hebben gesteund? Hoe kon hij uitgerekend naar een plastic voetbalclub vertrekken als de romanticus die hij zelf pretendeert te zijn? Het enige antwoord is dat dit stuk verdriet nog meer geobsedeerd is door geld dan de broertjes De Boer en Dick Advocaat bij elkaar. Verder heeft hij buiten het veld nog meer walgelijke maniertjes dan Cristiano Ronaldo binnen de lijnen.

Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet achterlijk. Als ik door een redelijk neutrale bril probeer te kijken snap ik best dat een speler het huidige Chelsea aantrekkelijker vindt dan het huidige Liverpool. Meer geld, meer kans op prijzen en vermoedelijk kwalitatief een beter elftal. Dus als hij weg wil is dat gewoon te verklaren, het is een goede eigenschap om je dromen te willen verwezenlijken. Nee, wat mij voornamelijk het bloed onder de nagels vandaan haalt is het gore lef om de hele boel bij elkaar te liegen. Stuk ellende, die Torres.

Misschien heeft u de eerste alinea’s gelezen en vindt u mij een ondankbare hond. Misschien wel terecht. Maar de manier waarop deze Madrileen de club heeft uitgebuit is schokkend en maakt me woedend. De laatste anderhalf jaar heeft hij werkelijk alles gedaan om aan populariteit te verliezen in de Engelse havenstad. Hij speelde als een natte krant en erger nog: zonder enige vorm van inzet of trots. Om het nog erger te maken stelde hij een arrogantie ten toon waarmee in ieder geval zeker is dat hij bij zijn nieuwe werkgever niet uit de toon zal vallen en had hij het gore lef om clublegende Jamie Carragher te behandelen met een minachting van ongekend niveau .

En toch was het keer op keer weer het Anfield-publiek dat zijn spits liefdevol omarmde. Altijd zingen, altijd steunen. Hij heeft een mes in de ruggen van de trouwe fans gestoken. Stank voor dank. Hij zal zich vast nog wel eens beseffen hoe uniek het Liverpool-publiek is. Met een gebrek aan inzet hoef je bij Chelsea zeker niet aan te komen. Eigenlijk ben ik maar wat blij dat we van hem af zijn en een meer doelpuntrijke spits voor hem in de plaats hebben gekocht. Het mocht een duur grapje zijn, het was een verademing om de motivatie van Suárez bij zijn debuutminuten te zien en hetzelfde verwacht ik van Andy Carroll.

Ik zal er niet omheen draaien of hypocriet zijn: ik wens Torres voor de rest van zijn loopbaan alle mogelijke sportieve tegenspoed toe. Zijn misselijkmakende aanwezigheid in een blauw shirt zorgt ervoor dat ik liever Manchester United kampioen zie worden dan dat Torres met zijn ploeg ook maar iets wint. Het lijkt me schitterend als hem hetzelfde lot beschoren zal zijn als John Terry of Frank Lampard: de loopbaan zonder Champions League-overwinning afsluiten. Nooit meer zal ik me druk maken om een veel te harde tackle op zijn enkels. Een transfer is niet verboden, maar voor de manier waarop hij met een prachtige topclub is omgesprongen is geen straf hoog genoeg.

Zondag hebben de Liverpool-aanhangers al een ultieme kans om revanche te nemen op hun Judas. Heeft Jamie Carragher de kans om zijn voormalig ploeggenoot een les te leren. Heeft Steven Gerrard de kans om hem terecht te stellen voor het te schande maken van de Liver Bird op zijn borst. Ik denk dat Vrouwe Justitia zal beslissen dat Liverpool wint. En dan zullen de Liverpool-fans Torres nog één keer toezingen. Alleen deze keer met het mes tussen de tanden waarmee dat verwende geval de Kopites tussen de ribben stak.

'His armband lied, he was no red, Torres, Torres
He's just a rentboy like they said, Torres, Torres
Into our backs he plunged his knife
I hope John Terry shags his wife
Fernando Torres, Chelsea's new number 9